H Κατερίνα Καραβάτου θα κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου στο Mega με το νέο ψυχαγωγικό μαγκαζίνο του Σαββατοκύριακου «Τι λες τώρα!», όπου μετά από πολλά χρόνια θα συναντήσει ξανά τηλεοπτικά την αδελφική της φίλη, Μαρία Ηλιάκη. Στις 13:50 μια όμορφη παρέα έρχεται για να μας κρατήσει συντροφιά. Η παρουσιάστρια, μετά τον πρόσφατο χωρισμό της από τον σύζυγό της Κρατερό Κατσούλη, αποκαλύπτει και περιγράφει στη Realife τα μεγάλα βήματα στη ζωή της, επαγγελματικά και προσωπικά.
Στη Νίκη Κώτσου
Νέο «σπίτι», νέα «οικογένεια», όλα άλλαξαν για εσένα φέτος. Πώς το βιώνεις;
Ίσως από ένα σημείο και έπειτα το είχα ανάγκη και δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Επειτα από κάποιες συζητήσεις με ανθρώπους που γνωριζόμαστε εδώ και πολλά χρόνια, κατάλαβα ότι ήθελα να αλλάξω. Νομίζω ότι αυτό θα μου κάνει καλό και το περιμένω. Πιστεύω ότι θα είμαστε μια πολύ καλή και ευχάριστη παρέα στο Mega, τα μεσημέρια του Σαββατοκύριακου. Δεν είμαι φυσικά σε mood ότι θα βγω και θα γελάω όλη την ώρα, γιατί έτσι είναι και η κοινωνία γύρω μας, αλλά σίγουρα θα προσπαθήσουμε εντός πραγματικότητας να είμαστε όσο πιο καλή παρέα γίνεται.
Συναντιέσαι τηλεοπτικά με τη Μαρία Ηλιάκη, δέκα χρόνια μετά το «Κους Κους» του Alpha…
Η Μαρία πλέον είναι ένας από τους δικούς μου ανθρώπους και μας δένει μεγάλη αγάπη. Το να συνεργαστούμε ήταν κάτι που το είχαμε συζητήσει πολλές φορές και φέτος ήταν έτοιμη να το κάνει. Την ξέρω πολλά χρόνια, γνωρίζω ότι δεν είναι παιδί της ίντριγκας και είμαι σίγουρη ότι μπορούμε να συνεννοηθούμε. Έχω μια σιγουριά. Αντίστοιχη εμπιστοσύνη έχω και στον Στέφανο Κωνσταντινίδη, με τον οποίο είμαστε μαζί από τα χρόνια του «Κους Κους» ακόμα, με τον οποίο συνεργαζόμαστε υπέροχα. Μαζί μας και ο νέος της παρέας, Βασίλης Βλάχος, ο οποίος είμαι σίγουρη ότι θα φέρει άλλον αέρα στη συντροφιά μας.
Εχεις κάποιο απωθημένο σε αυτή τη δουλειά; Κάτι που θα ήθελες να έχεις κάνει και δεν το έχεις πραγματοποιήσει;
Δεν σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο. Πηγαίνω βήμα-βήμα. Θαυμάζω τους ανθρώπους που πιστεύουν στο μότο «Sky is the limit», ωστόσο είναι άνθρωποι που δεν μπορούν να
σκεφτούν όπως εγώ. Εχουν διαφορετική ιδιοσυγκρασία και νοοτροπία. Θα ήθελα πολύ να γνωρίζω από μικρή τι θα γίνω, αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Θυμάμαι μόνο ότι ήθελα να γίνω δασκάλα, επειδή ήταν η μαμά μου και ο μπαμπάς μου δάσκαλοι, και μετά ήθελα αεροσυνοδός, γιατί κατέβαινα στην Κρήτη με το αεροπλάνο και μου άρεσαν πολύ αυτές οι γυναίκες όταν τις έβλεπα, με εντυπωσίαζαν. Πάντα θαύμαζα τα παιδιά που ήθελαν να γίνουν κάτι συγκεκριμένο και το εξέφραζαν, απλώς δεν ήμουν έτσι εγώ.
Τι σκεφτόσουν, δηλαδή;
Τίποτα συγκεκριμένο. Αισθανόμουν μια σιγουριά απροσδιόριστη ότι θα έβρισκα τον δρόμο μου, αλλά χωρίς να το βασίζω σε λεπτομέρειες. Ευτυχώς, τα έφερε η ζωή έτσι να κάνω πράγματα τα οποία με ενδιαφέρουν, τα έχω αγαπήσει. Αισθάνομαι δημιουργική και αυτό είναι πολύ σπουδαίο. Αυτό λέω και στην κόρη μου, όταν κάνουμε διάφορες συζητήσεις. Της λέω ότι το πιο σημαντικό είναι να βρεις κάτι που αγαπάς πάρα πολύ, ό,τι και να είναι αυτό. Οταν ξεκίνησα στην αρχή να κάνω θέατρο και μετά ασχολήθηκα με τη δημοσιογραφία στη Θεσσαλονίκη, οι γονείς μου ήταν πάρα πολύ ταραγμένοι. Δεν ήταν άνθρωποι οι οποίοι με είχαν μεγαλώσε με μεγαλεπήβολα σχέδια ότι «το παιδί μου θα γίνει πρωθυπουργός». Ακριβώς το αντίθετο, θα έλεγα.
Οταν έγινες παρουσιάστρια τι σου είπαν;
Θυμάμαι όταν ήμουν ήδη παρουσιάστρια στη Θεσσαλονίκη, με πιάνει ο μπαμπάκας μου μια Παρασκευή βράδυ και μου λέει: «Κατερινούλα μου, έχω κάποια πολύ ωραία νέα, γίνονται κάποιες εξετάσεις για το ΑΣΕΠ». Ο μπαμπάς μου ήθελε να είμαι δημόσιος υπάλληλος. Θεωρούσε ότι θα ήταν καλύτερο για εμένα, για να είμαι ασφαλής. Τα στοιχεία που μου έδινε η οικογένειά μου δεν συντελούσαν στο να γίνω υπερφίαλη, αλλά εγκρατής. Ούτε λέω πολλά, ούτε κάνω μακροπρόθεσμα όνειρα. Πηγαίνω σιγά-σιγά.
Είσαι ευαίσθητη, σε έχουμε δει να κλαις στον αέρα αρκετές φορές, χωρίς να μπορείς να το συγκρατήσεις. Αυτό είναι κάτι που σε ανακουφίζει εκείνη την ώρα ή σε φέρνει σε αμηχανία;
Δεν χαίρομαι όταν γίνομαι χάλια και κλαίω. Είναι ανάλογα, όμως, με την κατάσταση. Δεν ξεκινώ μια εκπομπή και λέω «σήμερα θα ρίξουμε και ένα κλάμα για το καλό». Αν κάτι επηρεάζει το θυμικό με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορώ να το κρατήσω, τότε το αφήνω. Ξέρω ότι παίρνω και μια απαίσια γκριμάτσα σαν παπί, γνωρίζω ότι γίνομαι χάλια και ότι το κλάμα μου δεν το λες και απολύτως τηλεοπτικό. Εκείνη τη στιγμή, όμως, έτσι αισθάνομαι… Θυμάμαι, ας πούμε, ότι, όταν με πήρε η μητέρα μου τηλέφωνο στη γιορτή μου και την έβγαλαν για να μου ευχηθεί χρόνια πολλά, έκλαψα πάρα πολύ! Κι επειδή όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Επειδή, εκείνη τη στιγμή ήταν πολλά πράγματα.
Διαβάστε εδώ το δημοσίευμα της Realife
Διαβάστε εδώ το δημοσίευμα της Realife
