«Η κατάσχεση»
Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
Ξεροκατάπια μόλις έλαβα το τελευταίο ειδοποιητήριο… Ε, όχι να χάσουμε και το σπίτι! Ένα δυομισάρι διαμερισματάκι όλο κι όλο, τι πια το θέλουνε οι Τράπεζες; Δεν μας το αφήνανε; Σιγά τα λεφτά που θα πιάσει στη δημοπρασία! Θα το πουλήσουν κοψοχρονιά και πάλι θα χρωστάμε κιόλας. Είναι λοιπόν τόσο άκαρδοι να μας πετάξουν στο δρόμο;
«Είναι», μονολόγησα…
«Ποιος είναι, τζουτζούκο μου; Τι είναι; Μόνος σου μιλάς»;
«Μάλλον», απάντησα…
«Κακώς! Να το κοιτάξεις αυτό!… Θεωρείται προάγγελος τρέλας»!
«Εκεί είσαι ακόμα;» έκανα σαρκαστικά.
Αλλά αμέσως μετάνιωσα για τον τρόπο μου. Αν αύριο έρχονται για κατάσχεση, η Σούλα τι φταίει; Εγώ είμαι ο νοικοκύρης εδώ μέσα, εγώ έπρεπε να είχα φροντίσει. Δεν προσπάθησα, ίσως, όσο έπρεπε για να βρω δουλειά – τουλάχιστον όσο υπήρχε καιρός.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
