Δύσκολα θα αντιλαμβανόταν την έννοια της «πανεπιστημιακής αστυνομίας» ένας συνομιλητής που δεν διατηρεί στενούς δεσμούς με την ελληνική πραγματικότητα. Κυρίως, διότι είναι πιο πιθανό να θεωρήσει ότι το πανεπιστήμιο «μπαίνει» στην αστυνομία και όχι το αντίστροφο. Εμείς όμως, που θεωρούμε ότι γνωρίζουμε αυτήν την πραγματικότητα, ενεργοποιήσαμε, πάλι, όλους τους μηχανισμούς του κοινωνικού αυτοματισμού που επιβάλλει τοποθέτηση επί του θέματος. Κοινώς, τους υπέρ και τους κατά στην παρουσία της αστυνομίας εντός των πανεπιστημίων.
Δεν είμαι σίγουρος αν αυτή είναι η ουσία αφού πηδήξαμε από το ένα άκρο στο άλλο προσποιούμενοι ό,τι δεν υπάρχει μία μεγάλη διαδρομή που τα χωρίζει. Οι «υπέρ», αυτομάτως, εκφράζουν την απόλυτη ελευθερία, χωρίς έλεγχο που μαθηματικά οδηγεί στο μπάχαλο. Οι «κατά» παίρνουν το ζύγι που βαραίνει στο νόμο και την τάξη. Και αυτές οι δύο πλευρές βρίσκονται απέναντι, στο όνομα της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών αλλά και την τήρηση της εκπαιδευτικής- ερευνητικής διαδικασίας.
Βλέπεις, οι στάχτες των περασμένων δεκαετιών που πύρωσαν πάλι στα χρόνια των μνημονίων, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ή χρόνο να σκεφτεί κάποιος ό,τι αυτός ο δρόμος που χωρίζει ή ενώνει τα άκρα περνά μέσα από την εκμετάλλευση της τεχνολογίας για να ελέγχεις την είσοδο και την έξοδο στα πανεπιστήμια, την απαλλαγή από τον στρουθοκαμηλισμό λίγων πρυτάνεων και τον τυπικό έλεγχο.
Διαβάζοντας όμως όλα τα ιστορικά στοιχεία για τα δεινά και την κομματική εκμετάλλευση που έχει υποστεί το πανεπιστημιακό άσυλο, πάντα στο όνομα της προστασίας της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, διαπιστώνεις πόσο υποκριτική είναι η συζήτηση που γίνεται σήμερα. Μία καφενειακή συζήτηση, χωρίς όρους διαβούλευσης, που αφορά μόνο στην λειτουργία των πανεπιστήμιων και καθόλου στην διακίνηση των ιδεών. Διότι, αν θέλαμε να ασχοληθούμε με την ουσία, θα είχαμε εστιάσει στο ερώτημα: Διακινούνται σήμερα ιδέες στα πανεπιστήμια;
Αυτές οι ιδέες που αποτέλεσαν ανάχωμα σε όλες τις περιόδους κρίσεων, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης, η πολιτική ζύμωση, ο κοινωνικός προβληματισμός, είναι εδώ; Δυστυχώς, όχι. Λείπουν και φαίνεται.
Και κάπως έτσι τα ερωτήματα λιγόστεψαν και έγιναν διλήμματα και η συζτήση έγινε πιο φτωχή. Ένα «ΝΑΙ» και ένα «Όχι» στην πανεπιστημιακή αστυνομία, περιόρισε την ανάγκη στην προστασία του χώρου και όχι των ιδεών. Είναι μία πορεία σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που περιγράφει σε ένα ιδιαιτέρως ενδιαφέρον άρθρο του, ο δικηγόρος και Υποψήφιος Διδάκτωρ του Τμήματος Δημόσιας Διοίκησης του Παντείου Πανεπιστημίου Κωνσταντίνος Σπηλιακόπουλος για τη νομική κατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου, αναφερόμενος στην πρώτη προσπάθεια που έγινε το 1155 στην Μπολόνια με την “Authentica habita” του Αυτοκράτορα Φρειδερίκου Α’ Μπαρμπαρόσσα. Προσπάθεια που περιελάμβανε την προστασία των προσώπων που έφεραν την ιδιότητα του διδάσκοντος ή του φοιτητή.
867 χρόνια μετά και είμαστε τόσο πίσω…
