Φίλοι του προσφάτως αποβιώσαντος φιλοσόφου και καθηγητού Χρήστου Γιανναρά, ετέλεσαν στον Ιερό Ναό Αγ. Χαραλάμπους (δίπλα από την κατοικία του) στην Νέα Σμύρνη, ένα Θρησκευτικό κι Επιστημονικό Μνημόσυνο. Σ΄ αυτόν τον Ναό εκκλησιαζόταν κάθε Κυριακή ο ίδιος και φίλοι του, οι οποίοι παρέστησαν και στο Μνημόσυνο αυτό.
Τάσος Κ. Κοντογιαννίδης
Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν, ο τ. υπουργός και βουλευτής Άγγελος Συρίγος, ο τ. υπουργός Γεώργιος Ανωμερίτης, ο πρέσβης επί τιμή Περικλής Νεάρχου, οι ακαδημαϊκοί ΑντώνηςΚουνάδης (τ. Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών) και Εμμανουήλ Γδούτος, ο βουλευτής Χαράλαμπος Κατσιβαρδάς, ο συγγραφέας και ιατρός Γεώργιος Παπακωνσταντίνου, ο καθηγητής του ΕΜΠ Στάθης Θεοτόκογλου, ανώτατοι Δικαστικοί Λειτουργοί, Πανεπ. Καθηγητές, εκπρόσωποι της Τοπ. Αυτοδιοίκησης και άλλων Αρχών. Παρόντες επίσης, ο πρωτοπρεσβύτερος του Ναού πατέρας Ιωάννης και αρκετοί άλλοι ενορίτες, φίλοι του εκλιπόντος.
επικήδειο λόγο.
ενώ πίνουν τον καφέ τους τις στιγμές που έζησαν με τον
εκλειπόντα Χρ. Γιανναρά.
Ομιλητής στο Μνημόσυνο, του Γιανναρά ο Α. Κουνάδης
Κύριος ομιλητής το μνημόσυνο του Χρ. Γιανναρά, ήταν ο ακαδημαϊκός Αντώνης Κουνάδης, ο οποίος είπε τα εξής για τον εκλιπόντα τα εξής.
«Πέρασαν δύο και πλέον μήνες από τότε που δεν βρίσκεται πια μαζί μας στο εκκλησίασμα του σεπτού, μικρού αλλά φιλόξενου ναού του Αγίου Χαραλάμπους, ένας προσηνής, μειλίχιος, εύχαρις και ευλαβής ενορίτης μας με ανεπιτήδευτη απλότητα φερόμενος, αλλά μεγάλου πνευματικού , ψυχικού και ηθικού αναστήματος, ο Χρ. Γιανναράς.
Δεν θα αναφερθώ στην χαρισματική προσωπικότητα και το κολοσσιαίο έργο του εμβληματικού αυτού ανδρός, κατόπιν όσων αναφέρθηκαν κατά την πάνδημη εξόδιο ακολουθία στην Αγία Ειρήνη, ιδιαίτερα δε στη συνέχεια τα Μ.Ε και Μ.Κ.Δ. (Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης) ως και τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, αφού άλλωστε δεν είμαι ειδικός. Θα αναφερθώ όμως με αδρές γραμμές σε ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Έστι, θεωρώ χρέος μου να μιλήσω ως μέλος μιας συντροφιάς (των φίλων του Αγίου Χαραλάμπους) που μετείχε ο Γιανναράς μέχρι τον απρόσμενο, αλλά ανώδυνο, ήρεμο και ειρηνικό θάνατό του στις 10 Αυγούστου. Μιας συντροφιάς, η οποία συνήθιζε να πίνει (τον δωρεάν προσφερόμενο) καφέ στο φιλόξενο κι ευλογημένο αυτό εκκλησάκι κάθε Κυριακή μετά την λειτουργία. Στην συντροφιά αυτή μετείχαν επίσης ακαδημαϊκοί, ανώτατοι δικαστικοί, νομικοί, πρέσβεις, ανώτατοι στρατιωτικοί κ. α. που συζητούσαν θεολογικά αλλά και άλλα, καίριας σημασίας και τρέχουσας επικαιρότητας, κοινωνικά και εθνικά θέματα.
Η γνώμη του Γιανναρά, του σοφού και περίβλεπτουαυτού ανδρός, εξέχοντος διανοητή και Έλληνα πατριώτη, είχε πάντοτε ιδιαίτερη βαρύτητα, αποτελούσα, πολλές φορές, ερέθισμα για την αναζήτηση της αληθείας και τον αναστοχασμό. Μεταξύ του ομιλούντος και του εκλιπόντος, υπήρχε ιδιαίτερη αλληλεκτίμηση και αναπτύχτηκε μια πολύ στενή και ειλικρινής φιλία, με συχνές συναντήσεις μας στην φιλόξενη κατοικία του ή σε άλλους στενούς κύκλους ή και σε χώρους κοινωνικών εκδηλώσεων. Ο Χρ. Γιανναράς, θερμός αγωνιστής και μαχητικός αρθρογράφος για την γλώσσα μας και την Ελληνική Παιδεία, όπως και ο ομιλών, έδινε πάντοτε το παρόν στις σχετικές με τα θέματα αυτά ανακοινώσεις μου στην Ακαδημία Αθηνών.
Συμφωνούσαμε σχεδόν σε όλα τα μείζονος σημασίας προβλήματα, όχι μόνο κοινωνικά αλλά και Εθνικά που πλήττουν την χώρα μας, ωστόσο κάποιες φορές διαφωνούσαμε για τον τρόπο αντιμετώπισής τους.
Θεωρούσαμε και οι δύο ότι η πρωτόγνωρη και πολύπλευρη κρίση πολιτική , οικονομική, κοινωνική και ηθική, ουσιαστικώς είναι κρίση θεσμών και αξιών λόγω του σοβαρού ελλείμματος Κλασσικής και Ανθρωπιστικής Παιδείας, που παρατηρείται στην Εκπαίδευση της χώρας μας τις τελευταίες δεκαετίες. Και τούτο, διότι κύριος στόχος όλων των κυβερνήσεων μετά την μεταπολίτευση, ήταν η βελτίωση των οικονομικών της χώρας, όπου όμως απέτυχαν παταγωδώς λόγω κακής διαχείρισης. Αντί να βελτιώνεται η οικονομική μας κατάσταση, με την πάροδο του χρόνου χειροτέρευε και μάλιστα με καλπάζοντα ρυθμό. Αποτέλεσμα σήμερα είναι η χώρα μας, όχι μόνο να έχει υπερχρεωθεί υποθηκεύοντας το μέλλον πολλών γενεών, αλλά να έχει φτάσει και στο απίστευτα χαμηλό επίπεδο ηθικής παρακμής, με όλα αυτά που βιώνει ο πολυπαθής Ελληνικός λαός (μπούλινγκ, βία ανηλίκων, σεξουαλικές κακοποιήσεις στα σχολεία, ξυλοδαρμοί δασκάλων από μαθητές τους, ναρκωτικά, εγκληματικότητα, ανασφάλεια, ανεργία, φυγή των νέων στο εξωτερικό και τελευταίως Woke συμπερίληψη και ατζέντα). Χωρίς, δυστυχώς, διαφαινόμενη ελπίδα και προσδοκία ανάκαμψης. Για όλα αυτά που βιώναμε καθημερινά η στενοχώρια του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε κάποιες φορές μου εκμυστηρευόταν την βαθειά κατάθλιψή του.
Χαρακτηριστικά είναι τα όσα ο Χρ. Γιανναράς έχει γράψει το 2019 στις επιφυλλίδες του στην «Καθημερινή» (με την τόλμη και αρετή του καταγγελτικού του λόγου), όπως: για την πλήρη εξάρτησή μας από το Δ. Ν. Τ. και τις ευθύνες της σύγχρονης Πολιτικής και Πνευματικής ηγεσίας της χώρας, την Συμφωνία των Πρεσπών, την μετατροπή της χώρας μας σε κράτος διεθνικό, επιθετικά άθρησκο, άγλωσσο, άσκεφτο, με οπαδούς και όχι πολίτες, χειραγωγούμενο, όπως επιδιώκει ο μηδενισμός ως ιδεολογία της ασυδοσίας των αγορών, καταλήγοντας: «Η Ελλάδα πεθαίνει και την σκοτώνουμε εμείς».
Ήταν ένας αληθινός χριστιανός, του οποίου η Ορθόδοξη πίστη ήταν βιωματική ανάγκη. Ως χαρισματικός και εμπνευσμένος Πανεπιστημιακός διδάσκαλος Φιλοσοφίας, δίδασκε, όχι από «καθέδρας» αλλά από καρδιάς. Στην τελευταία συνέντευξη του στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» (11/7/2024), είχε διατρανώσει ότι: «Συνέχεια της Ελληνικής Αρχαιότητας είναι ο Χριστιανισμός, ότι το πέρασμα από το άτομο στην κοινότητα είναι άθλημα και το άθλημα αυτό είναι η εκκλησία». Συνέχισε δε (αναφερόμενος στα 400 χρόνια σκλαβιάς) τονίζοντας: «σωθήκαμε γιατί χρόνια ανάβαμε το καντήλι, ζυμώναμε πρόσφορο, πηγαίναμε στην εκκλησιά, όπου ο ιερέας έλεγε το Ευαγγέλιο στα Ελληνικά, όσο τα εγνώριζε».
Όσοι, τύχη αγαθή, τον γνωρίσαμε και τον ζήσαμε από κοντά, θα στρέφουμε ευγνώμονα την σκέψη για ό,τι ωραίο, μεγάλο και αληθινό μας κληροδότησε με το τεράστιας αξίας θεολογικό, φιλοσοφικό, εκπαιδευτικό και κοινωνιολογικό έργο του, αλλά και με την ιδιότυπη, αιχμηρή, κάποτε δυσνόητη δημοσιογραφική του πέννα στις περιώνυμες επιφυλλίδες στις εφημερίδες: «Το Βήμα» και « Η Καθημερινή».
Οι φίλοι του Αγίου Χαραλάμπους με ιδιαίτερη συγκίνηση και ευλάβεια τον αποχαιρετούν στο μακρινό ταξίδι του στην αιωνιότητα. Τον ευχαριστούν και τον ευγνωμονούν για την ανεκτίμητη προσφορά του στην Ορθοδοξία, τον Πολιτισμό μας, την Ελληνική κοινωνία. Προσφορά αποτελούσα μία πλούσια και μοναδική παρακαταθήκη και για τις μελλοντικές γενεές. Συνελόντι ειπείν ο Χρ. Γιανναράς έγραψε ιστορία αφήνοντας ανεξίτηλη την σφραγίδα του στα κοινωνικά δρώμενα της χώρας μας
Μαζί με τις εκ βάθους καρδίας ευχές μας προς τους οικείους και συγγενείς του για την εξ ύψους παρηγορία, προσευχόμεθα όπως ο υπέρτατος και δίκαιος κριτής Κύριος τάξει αυτόν εν σκηναίς δικαίων. Αιωνία του η μνήμη!».
