Συγκλονίζει η εξομολόγηση της 52χρονης γυναίκας, που κατήγγειλε δύο φορές την κακοποίησή της από τον παππού της 8χρονης, στη Ρόδο. Η γυναίκα, σε συνέντευξη που παραχώρησε, «αποτυπώνει» τα «τραύματα» που της έχουν απομείνει από τα περιστατικά που στιγμάτισαν την τρυφερή παιδική της ηλικία και στη συνέχεια όλη τη ζωή της.
«Φοβάμαι να κατέβω στη Ρόδο και να ξαναπεράσω τα σοκάκια του χωριού, με δυσκολεύει πάρα πολύ όλο αυτό να το κάνω! Δεν πιστεύω ότι θα το αντέξω, αλλά θα πρέπει να το ‘λύσω’ και αυτό», δηλώνει η 52χρονη στη «Ροδιακή».
Η γυναίκα περιγράφει συγκεκριμένα περιστατικά κακοποίησης σε βάρος της, με την ελπίδα – όχι να αποκομίσει η ίδια κάτι, όπως επισημαίνει- αλλά να καταφέρει ίσως με την ενέργειά της αυτή να «ανοίξουν» και άλλα στόματα, να ακουστούν και άλλες φωνές κακοποιημένων γυναικών και ίσως τελικά έτσι να σωθούν επόμενα παιδιά.
Μετά τη δημοσιότητα που έχει πάρει εκ νέου σε πανελλαδικό επίπεδο το θέμα αλλά και τις δηλώσεις που έχουν γίνει από την πλευρά του παππού, ξεκαθαρίζει ότι «ουδεμία κτηματική ή άλλου είδους διαφορά υπάρχει μεταξύ τους».
Ρόδος: Η επιστολή της 52χρονης στην Εισαγγελία Πρωτοδικών
Εξηγεί αναλυτικά τους λόγους που την ώθησαν να προβεί στη συγκεκριμένη καταγγελία και επισημαίνει ότι για πρώτη φορά το έκανε στα τέλη Ιανουαρίου 2013. Τότε είχε στείλει, όπως είπε, επιστολή στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Ρόδου:
«Ήταν τότε που άρχισα και εγώ να μπορώ να μιλήσω για αυτό, μέχρι τότε δεν μπορούσα να το συζητήσω… Έστειλα λοιπόν την καταγγελία, έφυγε από επάνω μου ένα «κομμάτι», εγώ είπα αυτό που έπρεπε να πω το άφησα εκεί, είπα ότι κάνω την καταγγελία για να επιστήσω την προσοχή».
Στην επιστολή της αυτή, η 52χρονη είχε αναφέρει μεταξύ άλλων: «Θα ήθελα να σας αναφέρω κάποιο περιστατικό που μου συνέβη εδώ και πολλά χρόνια σε χωριό της Ρόδου, χρονολογίας μεταξύ 1978-1982, δηλαδή όταν ήμουν σε ηλικία 8-13 ετών. Είχα δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση από τον… Θα μου πείτε πώς μου ήρθε τώρα σε ηλικία πλέον 44 χρόνων να αναφέρω αυτό το συμβάν. Δυστυχώς πιστεύω ότι το θέμα αυτό που συνέβη και σε μένα, δεν αφορά μόνο εμένα! Δεν θα έφτανα στο σημείο να στείλω αυτή την επιστολή σε εσάς εάν δεν ήταν αυτά τα δύο κοριτσάκια τα οποία διαμένουν με τον παππού (τότε υπήρχαν μόνο τα δύο παιδιά). Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα έκανα καταγγελία τότε που η κόρη του ήταν ακόμη μικρή. Όμως ήμουν μόνο 19-23 ετών και δεν είχα ούτε το θάρρος ούτε κότσια να μιλήσω σε κανέναν για αυτό που μου συνέβη. Τώρα όμως νιώθω ευθύνη για αυτά τα δύο μικρά. Θα ήθελα μέσα από την καρδιά μου τα καλύτερα για αυτά, είμαι στη διάθεσή σας για οτιδήποτε με χρειαστείτε…».
Η κατάθεση για την υπόθεση της 8χρονης στη Ρόδο
Ερωτηθείσα πώς προέκυψε η κατάθεσή της στην υπόθεση της 8χρονης, η 52χρονη απάντησε: «Για μένα τέλειωσε αυτό, πέρασαν τόσα χρόνια, νομικά δεν στέκει, θα πει κάποιος: «τώρα σου ήρθε; Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι να βάλω ένα λιθαράκι στο να μπορέσει κάποιος να δει ότι σε αυτόν τον άνθρωπο δεν πρέπει να υπάρχουν παιδιά γύρω του! Ότι δεν πρέπει να πλησιάζει…
Ακόμη και το δικαστήριο για κάποιο λόγο να μην μπορεί να βρει τρόπο να τον καταδικάσει, έστω να είναι οι «κεραίες» ανοικτές των γειτόνων, του κόσμου να μην πλησιάσει άλλα παιδάκια.
Όταν έμαθα από την τηλεόραση για την υπόθεση και το όνομα του παππού, αποφάσισα ότι δεν επρόκειτο να το αφήσω έτσι καθώς σε ορισμένα ρεπορτάζ φαινόταν και «ως ήρωας που ταΐζει και φροντίζει τα παιδιά». Μετά επικοινώνησα με τον δικηγόρο μου και στη συνέχεια με το «Χαμόγελο του Παιδιού» και το σύνδεσαν αυτοί και με έφεραν σε επαφή με την Εισαγγελέα στην οποία και εξήγησα τι είχε συμβεί και έδωσα την κατάθεση».
Σε αυτή της την κατάθεση η 52χρονη, όπως τονίζει, αναφέρει τι της έχει συμβεί, τη σχέση της με τον παππού αλλά και τους λόγου που την ώθησαν να μιλήσει. «Το κάνω γιατί δεν θέλω να πειράξει άλλο παιδί, πολύ σημαντικό για εμένα αυτό! Και φυσικά ελπίζω να μην έχουν υπάρξει άλλες περιπτώσεις σαν τη δική μου!», τονίζει.
Συγκλονίζει η εξομολόγηση της 52χρονης: «Είναι το μυστικό μας»
Στη συνέντευξή της στη «Ροδιακή» η 52χρονη σήμερα γυναίκα, αναφέρει πως όλα ξεκίνησαν όταν εκείνη βρισκόταν στην τρυφερή ηλικία των 8-13 χρόνων της.
Πώς εννοείς την κακοποίηση;
«Σεξουαλικά. Με πήγαινε βόλτα για να πάμε να ταΐσουμε έναν σκύλο, μέσα στο αυτοκίνητο μου άγγιζε το πόδι μου, θυμάμαι ότι κάτω από μία ελιά με τραβούσε εκεί και ασελγούσε.
Πόσο διάστημα γινόταν όλο αυτό;
«Δεν ξέρω πόσο διάστημα, δεν μπορώ να το υπολογίσω ακριβώς αλλά ξέρω ότι δεν ήταν μία, ούτε δύο, ούτε τρεις φορές. Ήταν αρκετές φορές και επίσης θυμάμαι από ένα σημείο και έπειτα δεν ήθελα να περνάω από εκεί μπροστά, άλλαζα δρόμο ή πήγαινα από αλλού.
Χαρακτηριστικά έχω στο μυαλό μου, είναι μία εικόνα, όταν τον έβλεπα από μακριά να πηγαίνει σπίτι του και δεν ήθελα να με δει, ή όταν οι δικοί μου πήγαιναν επίσκεψη εκεί και εγώ δεν ήθελα να πάω μαζί τους. Ήξερα μέσα μου ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ήταν τόσο δεξιοτέχνης στο να με μπερδεύει, με μπέρδευε αυτό. Για αυτό και για πολλά χρόνια μέχρι και να ξεκινήσω να κάνω θεραπείες νόμιζα ότι εγώ φταίω, ότι εγώ είχα κάνει κάτι και το είχα προκαλέσει όλο αυτό!».
Η ίδια εξηγώντας και τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν την εποχή εκείνη είπε: «Όταν βλέπεις ότι έρχεται και σε αγκαλιάζει και οι άλλοι ενήλικες που είναι στο δωμάτιο χαίρονται γιατί «αγκαλιάζει το παιδί», αυτό όλο στο δικό μου μυαλό που έχω μεγαλώσει με το «οι μεγάλοι ξέρουν τι κάνουν», ό,τι και αν έκανε επάνω μου λοιπόν ήταν φυσιολογικό».
Υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος τρόπος που σε προσέγγιζε;
«Ήταν πολύ φιλικός και ό,τι έκανε το έκανε με τρόπο που να δείχνει ότι είναι σύνηθες, αυτονόητο! Όπως μου έλεγε, αυτό «είναι το μυστικό μας». Και αυτό σε κάνει να νιώθεις πολύ σημαντική, είσαι πολύ εύθραυστη για αυτόν, εσύ μου το προκαλείς αυτό…».
Η 52χρονη έφυγε από τη Ρόδο για σπουδές και έκτοτε δεν επέστρεψε ποτέ.
Σε ερώτηση για το πώς είναι σήμερα, δήλωσε ότι πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές για περίπου πέντε χρόνια, τότε που πάθαινε ακόμη και κρίσεις πανικού, και ότι πλέον μετά από δεκάδες ώρες ψυχοθεραπείας έχει καταφέρει να αντιμετωπίζει κάποια ζητήματα, όχι όμως όλα.
«Θέλω να κατέβω στη Ρόδο και να ξαναπεράσω τα σοκάκια, που με δυσκολεύει πάρα πολύ όλο αυτό να το κάνω! Φοβάμαι να το κάνω μόνη μου. Δεν πιστεύω ότι θα το αντέξω, αλλά θα πρέπει να το «λύσω» αυτό. «Όταν είσαι παιδί δεν ξέρεις τι σου γίνεται και προσπαθείς να το ξεχάσεις. Όταν μεγαλώσεις λίγο, δεν μπορείς να το εξηγήσεις, δεν μπορείς να το πεις κιόλας, αλλά καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν ταιριάζει. Προσπαθείς λοιπόν να πάρεις όλα τα εύσημα, όλη αυτή την παραδοχή, από τους έξω. Έτσι γίνεσαι καλή σπουδάστρια, καλή επαγγελματίας αλλά το κενό που έχεις μέσα σου παραμένει… Για αυτό θέλω να πω είναι πολλές γυναίκες που δεν έχουν μιλήσει … Να σου πω τι θα μου άρεσε πιο πολύ…
Θα μου άρεσε πάρα πολύ όλο αυτό να μπορούσε να παρακινήσει, όχι το 8χρονο γιατί δεν θα μπορούσε να κατανοήσει, ούτε το 10χρονο. Θα ήθελα όμως εγώ μέσα από όλο αυτό να παρακινήσω τη 15χρονη ή την 20χρονη που έχει κακοποιηθεί από έναν παππού ή έναν γείτονα…
Γιατί αυτές οι κοπέλες θα μπορέσουν, εάν μιλήσουν, να γλιτώσουν τα επόμενα πιθανώς 20 ή και 30 βασανιστικά χρόνια που θα χρειαστεί για να συνειδητοποιήσουν και να μπορέσουν να μιλήσουν.
Για αυτό και αν βρεθούμε πολλές που το έχουμε πάθει αυτό και αρχίσουμε να μιλάμε, ίσως να υπάρξει μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση και οι γονείς θα είναι περισσότερο υποψιασμένοι, θα έχουν τον νου τους, ό,τι δεν θα αφήνουν πολλές «χαραμάδες» για να μπουν μέσα όλοι αυτοί.
Αλλά να το πει η 15χρονη και η 20χρονη και να μην αφήσει να φθάσει στα 40 για να το κάνει αυτό και να έχει χάσει μία ολόκληρη ζωή».
Οι «δικοί» μας άνθρωποι
Η 52χρονη διευκρινίζει ότι «είναι διαφορετικό να κακοποιηθείς από έναν άγνωστο και άλλο από ένα γνωστό ή συγγενικό σου πρόσωπο. Έχεις πάει στο μπαρ, έχεις πιει και σε έχει πιάσει κάποιος και σε έχει βιάσει ή ένα κοριτσάκι έχει μείνει κάπου μόνο του και το βίασε μία φορά κάποιος και εξαφανίστηκε.
Είναι διαφορετικό αυτό από το να κακοποιηθείς μέσα στο σπίτι σου! Γιατί εκεί, δεν έχεις μόνο τη σωματική σύγχυση που δημιουργείται, έχεις και την ψυχική σύγχυση, δεν καταλαβαίνεις ποιον να πιστέψεις και ποιον να εμπιστευθείς!
Γιατί είναι οι δικοί σου άνθρωποι!
Αυτό που ζητάω, λοιπόν, είναι αν υπάρχουν άλλες γυναίκες που έχουν πάθει ό,τι και εγώ να μιλήσουν, να μιλήσουν για να σώσουν επόμενα παιδιά… Να μιλήσουν για να ησυχάσουν μέσα τους…
Βέβαια ξέρω πως αν έχουν συμβεί σε μικρές κλειστές κοινωνίες όπως σε χωριά, αντιλαμβάνομαι ότι είναι διπλά δύσκολο για αυτές τις γυναίκες…».
