Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος σε τηλεοπτική συνέντευξή του σχολίασε την επικαιρότητα, από τα ελληνοτουρκικά και τις εκλογές, μέχρι την υπόθεση της «Κιβωτού» και των Αγίων Ισιδώρων.
Τρία χρόνια μετά την τελευταία τηλεοπτική του συνέντευξη, ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, Ιερώνυμος, μίλησε στην ΕΡΤ και στον δημοσιογράφο, Κώστα Λασκαράτο. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος απάντησε ακόμη και στην ερώτηση «τι κρατάτε και ποιο θα θέλατε να είναι το αποτύπωμα των 15 ετών της προσωπικής διαδρομής», μιλώντας για «Εκκλησία που δεν θέλει να γίνει πλούσια αλλά να στέκεται στα πόδια της και να μη ζητιανεύει πετρέλαιο για τα γηροκομεία». Αναλυτικά όσα είπε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος:
Για τον πατέρα Αντώνιο και την υπόθεση των Αγίων Ισιδώρων: «Κοιτάξτε, η αρρώστια της εποχής μας είναι η ταχύτητα των ειδήσεων. Και κυρίως η ταχύτητα της πληροφορίας. Και το δεύτερο συμπεριφορά, με συγχωρείτε για τη φράση, των δημοσιογράφων. Ο Έλληνας θέλει το κουτσομπολιό. Του αρέσει η πολλή πολλή συζήτηση γύρω από αυτά τα θέματα. Γι αυτό θα δείτε ολόκληρες φυλλάδες για τα ίδια πράγματα της ίδιας ημέρας. Ο Αρχιεπίσκοπος στην προκειμένη περίπτωση και αν ξέρει το πρόβλημα, αν το έχει ζήσει, είτε αυτό λέγεται πατήρ Λουπασάκης, είτε πατήρ Αντώνιος, έχει κάνει κατά τη γνώμη του το καθήκον του και έχει καταβάλει τις προσπάθειες. Άλλοτε αυτά πετυχαίνουν και άλλοτε δεν πετυχαίνουν. Έχει κάνει τον αγώνα του. Ελάτε τώρα να δούμε.
Αυτοί που δημοσίευσαν όλα αυτά και δημοσιεύονται είναι οι ίδιοι που συμμετείχαν στο πρόβλημα. Είναι οι ίδιοι που πήγαιναν και παρακολουθούσαν τα γεγονότα. Είναι οι ίδιοι που πρωτοστατούσαν σ αυτά. Το καθήκον του Αρχιεπισκόπου, πέρα από όλα τα άλλα, δεν είναι διοικητής. Δεν είναι αστυνομικός. Ο επίσκοπος και Αρχιεπίσκοπος είναι και πατέρας. Είναι τα παιδιά που μέσα στην οικογένεια κάνανε λάθος. Ο πατήρ Λουπασάκης, ωραία να λάβουμε τα μέτρα, με έναν τρόπο που δεν εξευτελίζει τον άνθρωπο. Απεσύρθη με το δικό του τον τρόπο. Δεν έχει καθήκον ο Αρχιεπίσκοπος, ο πατέρας, αυτά τα παιδιά που ήταν και είναι κοντά του πέντε δέκα παιδιά να δοκιμάσουν την αγάπη του πνευματικού τους πατέρα. Γιατί πρέπει ο Αρχιεπίσκοπος αμέσως να πάρει το μαχαίρι και να κόψει το κεφάλι των παιδιών αυτών; Η αγάπη είναι αυτό που θεραπεύει τα πράγματα. Και έπειτα για να θυμηθούμε αυτή την ωραία παραβολή με τους Ιουδαίους.
Όταν μια γυναίκα αμάρτανε και καταλαβαίνετε τι εννοώ με αυτό, όλοι την έβγαζαν στην πλατεία του χωριού και την λιθοβολούσαν. Το βλέπουμε κάθε μέρα. Και όταν ήρθε ο Χριστός εκεί είπε το «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Όποιος από σας είναι αναμάρτητος να ρίξει την πέτρα». Αυτό δεν το είδα πουθενά να το γράψει κανείς. Επομένως πονάω για την περίπτωση του Λουπασάκη, πονάω για την περίπτωση του Αντωνίου, αλλά έχω και καθήκον να σταθώ πλάι για να γιατρευτούν όλα αυτά τα πράγματα. Και ο Θεός έχει… Να κάνω όμως κι ένα ερώτημα: Δεν σας φαίνεται περίεργο όταν ο πατήρ Αντώνιος, όπως τον παρουσίασαν τα μέσα που πιθανόν να είχε υπερβολές., αυτός δεν τιμήθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων;. Τιμήθηκε από το Πανεπιστήμια. Πήρε βραβείο από την Ακαδημία. Η Ευρώπη τον ονόμασε ο πρώτος πολίτης της Ευρώπης. Πού είναι αυτοί τώρα οι άνθρωποι;. Δεν έπρεπε αυτοί οι άνθρωποι να ρωτήσουν τον υπεύθυνο, τον Αρχιεπίσκοπο; Που να τους έλεγε «να είστε λίγο μετρημένοι να είστε λίγο προσεκτικοί». Αλλά όλοι όρμησαν εναντίον του και όλοι εκείνοι σιώπησαν. Αυτό πώς το βλέπετε εσείς δημοσιογραφικά;
Τώρα, μετά από μια τέτοια ταλαιπωρία, αν υποτεθεί ότι αθωώθηκε ο πατήρ Αντώνιος. Τα παιδιά αυτά, πιστεύετε ότι έληξε το θέμα, θεραπεύτηκαν;. Τα παιδιά αυτά θα μπορέσουν να ζήσουν όπως θα ήθελαν να ζήσουν; Αθώωση δεν σημαίνει μη τέλεση των πράξεων; «Το θέμα είναι αυτοί που πήραν, που έριξαν την πέτρα ή που δημιούργησαν αυτό το θόρυβο, δεν έχουν ευθύνη;
Για τον σεισμό στην Τουρκία: «Θα ήθελα να πω ότι συμμετέχω κι εγώ, όπως και όλοι οι Έλληνες σε αυτό τον πόνο σε αυτό το τραγικό γεγονός της καταστροφής τόσου κόσμου. Τις πληγές στις καρδιές των ανθρώπων από τους σεισμούς που ζήσαμε έντονα αυτές τις ημέρες. Επίσης είναι συγκινητικό το φαινόμενο Έλληνες στο περιβάλλον μας σχεδόν να ασκούν πίεση (που δεν χρειαζόταν) ώστε να βοηθήσουν με κάθε τρόπο, είτε είναι ρούχα, σκεπάσματα, είτε τρόφιμα φάρμακα να σταλούν σε αυτούς τους ανθρώπους. Τα βλέπουμε και συγκινούμαι. Συγκλονιστικό λοιπόν αυτό καθεαυτό το γεγονός των σεισμών αλλά και συγκινητική είναι η προσπάθεια των ανθρώπων, πιστεύω από όλα τα μέρη του γειτονικού κόσμου, αλλά και από την Ελλάδα που πιθανόν μερικοί να πίστευαν ότι δεν θα είμαστε τόσο ασυγκίνητοι στη συγκεκριμένη περίπτωση. Είναι το γεγονός φοβερά εντυπωσιακό και δίνει δυνατότητες να πιστεύουμε για κάτι καλύτερο».
Για την Αγία Σοφία: «Αυτό το θέμα θα είχε τεθεί αν σκεπτόμαστε σοβαρά. Όχι μόνο από εμάς τους Έλληνες, τους Ορθοδόξους, αλλά από όλο τον χριστιανικό κόσμο, αλλά περισσότερο και σε αυτούς τους μουσουλμάνους και στον τουρκικό κόσμο, αφού είναι ένα μνημείο πολιτισμού διαχρονικό και να μην το ταυτίζουν με συγκεκριμένες περιόδους της ζωής ή με συγκεκριμένα γεγονότα πολέμων κλπ. Όλα αυτά τα μνημεία όπου κι αν υπάρχουν, είτε στην Τουρκία είτε στη Συρία γκρεμισμένα, έχουν τη δική τους ιστορία, η οποία προχωράει μέσα στη διάρκεια του χρόνου. Πιστεύω ότι σε αυτά τα μνημεία, ανεξάρτητα από τις αλλαγές που γίνεται σε πολιτεύματα σε σύνορα, αυτά τα μνημεία πρέπει να μένουν ελεύθερα και για όλους τους ανθρώπους».
Για τα πολιτικά κόμματα: «Εγώ που έζησα με 8 αλλαγές, 10 αλλαγές πρωθυπουργών, προέδρων κλπ. να κοίταγα πίσω στη ζωή μου και να βλέπω ότι είναι 8 ή 10 κομμάτια. Όχι, ο χαρακτήρας μου είναι ένας. Εκτιμώ τον κάθε άνθρωπο. Πιστεύω στην ελευθερία του και πολλές φορές όταν με ρωτούν “τι θα θέλατε να ψηφίσετε;”, τους ρωτάω τι ψηφίζεις γενικά; Από εκεί πέρα ξέρω αυτόν τον άνθρωπο που έχει μερικές αρχές που εγώ τις σέβομαι, τις ακολουθώ και αυτό συνιστώ. Δηλαδή δεν θέλω να θέλω να πω ότι μπαίνω σε κομματική αντιπαράθεση, αλλά θέλω να πω ότι βοηθάω τους ανθρώπους κατά τη δική μου την άποψη ώστε η επιλογή τους ανάλογα με τα δικά τους κριτήρια, να στρέφεται προς έναν άνθρωπο που θα βοηθήσει πολιτικά, κοινοβουλευτικά την πατρίδα μας και την χώρα μας».
Για την κηδεία του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου: «Αν πάρουμε το γεγονός της κηδείας του Βασιλέως Κωνσταντίνου του παλαιού Βασιλέως, δεν έχει καμία τέτοια μορφή, ούτε με καμία τέτοια διάσταση, όπως είπατε. Απλώς είναι ο σεβασμός στην ιστορία μας, ο σεβασμός αυτών των πραγμάτων που έχουμε ζήσει, αλλά και ο σεβασμός στα πρόσωπα αυτά που σήμερα υποφέρουν είτε από το θάνατο από τις άλλες δοκιμασίες. Επομένως, η ομάδα των παιδιών του βασιλιά, της οικογένειας βασιλιά, νομίζω ότι άξιζε να δεχθεί αυτόν τον σεβασμό, αυτή την αξιοπρεπή συμπεριφορά και να μην το αφήσει να μη το ρίξει στο βάρβαρο μέρος. Το ξεχασμένο της λησμονιάς.
Είδα ότι συζητήθηκε το θέμα και άλλοι ήταν υπέρ της εκφράσεως, άλλοι εναντίον της εκφράσεως. Εμείς σαν Εκκλησία είπαμε βασιλέως ημών ή γενομένου. Όσοι ξέρουν γραμματική, όσοι ξέρουν ελληνική γλώσσα, το γενομένου είναι αόριστος δεύτερος, που σημαίνει στην κυριολεξία αυτός που υπήρξε κάποτε βασιλεύς. Ποιος θα μπορούσε λοιπόν σήμερα, ιστορικός ή σοβαρός άνθρωπος να πει ότι ο Κωνσταντίνος δεν βασίλευσε 3, 5, 2 χρόνια; Επομένως, η απόδοση της φράσεως βασιλέως γενομένου δεν μαρτυρεί ούτε νοσταλγίες, ούτε προσδοκίες, είναι μια τιμή προς ένα πρόσωπο που οφείλει ο καθένας να δείχνει το σεβασμό που πρέπει.
Για την θητεία του: «Θα ήθελα να σας πω ότι δεν έχω αλλάξει γνώμη. Στη δική μου την περίπτωση συνέβη κάτι που δεν ξανάγινε στην Ελλάδα. Κάθε Αρχιεπίσκοπος στη θητεία του έκανε το πολύ έξι εφτά αρχιερείς. Εγώ στη θητεία των 15 χρόνων ξεπέρασα τους εξήντα. Το θεωρώ θαύμα αυτό και ευλογία από το Θεό. Αυτό συνετέλεσε ώστε να υπάρχει μια ηρεμία, να υπάρχει μια ενότητα. Αυτό συνετέλεσε να πάρουμε και να καλλιεργήσουμε μεγάλες αποφάσεις. Η μία απόφαση ήταν να μπορέσει ο κλήρος να είναι αυτοσυντήρητος, παίρνοντας χρήματα από το δημόσιο, όχι χάρισμα, αλλά για την περιουσία που πήρε το δημόσιο για να μισθοδοτεί τους κληρικούς. Με πολλούς κόπους περάσανε 200 χρόνια από τότε.
Το καταφέραμε και μπροστά από λίγες ημέρες βγήκαν και τα διατάγματα με τη τοποθέτηση των ιερέων σε θέσεις που δεν είχαμε. Αυτό ήταν το ένα. Το δεύτερο που είναι και το όραμά μου, η επιθυμία μου είναι να ξεχάσουμε αυτή τη νοοτροπία του Όθωνος βασιλιά, την Οθωμανική, του «ό,τι είναι της Εκκλησίας, είναι του κράτους. Όχι, το κράτος έχει τα δικά του και εμείς τα δικά μας. Είμαστε λοιπόν σε μια τέτοια εποχή, σε μια συνάντηση στο Σχιστό, το είπα δημοσίως ότι θέλουμε να αξιοποιήσουμε την περιουσία μας. Προς όφελος όχι δικό μας αλλά και του κράτους και του λαού μας και των ιδρυμάτων μας. Και με μεγάλη χαρά άκουσα από το στόμα του κ. Μητσοτάκη που είπε ότι περιουσία στην εκκλησία δεν είναι να έχει 1.000 στρέμματα και 2.000 στρέμματα, αλλά να τα καλλιεργεί αυτά που να τους δίνουν χρήματα, όπως να εξυπηρετεί τις ανάγκες της και να βοηθάει τον κόσμο. Αυτό είναι ένα δεύτερο σύνθημα, ένα όραμα δικό μου, που πιστεύω ότι θα το προχωρήσουν οι ιεράρχες.
Η Εκκλησία δεν θέλει να γίνει πλούσια για άλλο λόγο. Θέλει να στέκεται στα πόδια της, να μπορεί μόνη της να τακτοποιεί τις ανάγκες της και να μη ζητιανεύει από το τάδε γήπεδο και από τον άλλονε πετρέλαιο για τα γηροκομεία, να είναι ανεξάρτητη. Αυτό είναι το δεύτερο. Και το τρίτο: Την αυτονομία της. Δεν είναι δυνατόν να θέλω εγώ, οδηγό ή γραμματέα και να περιμένω να μου τον διορίζει ο υπουργός με δικό του κριτήριο. Θα πρέπει η Εκκλησία να έχει τη δική της κίνηση για να προχωρήσει. Αυτό ήταν σκοπός μου και αυτό είναι και το όραμά μου. Ως προς το άλλο ερώτημα, το τελευταίο: Υπάρχουν πολλοί και καλοί ιεράρχες που μπορούν να με αντικαταστήσουν και τώρα και οποτεδήποτε, έχουν ικανότητες. Αν λοιπόν βρεθεί μια ομάδα αρχιερέων που να μου πει ξέρετε καλός είστε, αλλά λίγο κουρασμένος, δεν αποσύρεστε;. Ειλικρινά σας λέω, θα είναι για μένα μια ευλογημένη απόφαση, διότι έχω πολλά να κάνω ακόμα».
