Εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε στο περιοδικό Madame Figaro ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος, ο οποίος μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην επιθυμία του να σπουδάσει θεολογία, καθώς και στην απώλεια του πατέρα του που τον «σημάδεψε».
Τι γέννησε αυτή την επιθυμία;
Νομίζω πως είναι έμφυτη η σχέση μου με μια ανώτερη ύπαρξη και έχει να κάνει, επίσης, με το γεγονός ότι μεγάλωσα στη φύση και από πολύ μικρή ηλικία ένιωθα την ανάγκη να κατανοήσω τον κόσμο. Με γοήτευε αφάνταστα όλη αυτή η αντίφαση μεταξύ καλού και κακού, ζωής και θανάτου, Παραδείσου και Κόλασης. Όταν είσαι παιδί και βλέπεις το σκύλο σου να πεθαίνει, τον παππού σου να σφάζει και το τραγάκι, το οποίο έχεις μεγαλώσει μέσα στην αγκαλιά σου και παίζεις μαζί του, τη Λαμπρή να το σφάζουν, προσπαθείς να καταλάβεις τον σκοπό.
Η απάντηση, λοιπόν, στο γιατί ήθελα να γίνω θεολόγος είναι ότι από πολύ μικρή ηλικία με απασχόλησε η έννοια του θανάτου και του μετά. Όσο έβλεπα τη ζωή να υπάρχει, άλλο τόσο έβλεπα και τον θάνατο. Οι γονείς μου δεν ήταν θρησκόληπτοι, ήταν η δική μου ανάγκη και παρηγοριά μου να καταλάβω τον κόσμο.
Πώς είναι να χάνεις νέος τον πατέρα σου και να αναγκάζεσαι να αναλάβεις ευθύνες;
Το να χάνει ένα παιδί τον πατέρα του στα 23 του χρόνια, έχοντας άλλα τέσσερα αδέλφια, είναι πολύ δύσκολο. Ο πατέρας μου ήταν ελαιοχρωματιστής και η μαμά μου αγρότισσα. Υπήρχε ένας τεράστιος φόβος για το μετά. Όταν “έφυγε” ο πατέρας μου, ήταν σαν κάτι να πεθαίνει και κάτι να ξαναγεννιέται μέσα μου. Εγώ ήμουν χείμαρρος, δε με ένοιαζε τίποτα. Δοκιμάστηκα στη ζωή μου κάνοντας διάφορες δουλειές, μια ατέρμονη εναλλαγή εικόνων και ανθρώπων και ανακάλυψη των δικών μου δυνατοτήτων σ’ αυτό τον κόσμο.
Είχα τρομερό θάρρος και τρομερό θράσος απέναντι στα πράγματα. Αυτό με δίδαξε πού είναι τα όρια και μέχρι πού πρέπει να σέβομαι, αλλά ποτέ να φοβάμαι. Κλήθηκα πολύ γρήγορα να πάρω αποφάσεις που αφορούσαν την οικογένειά μου και το έκανα. Έμεινα έναν χρόνο μέχρι να τα τακτοποιήσω όλα και μετά αποφάσισα να ακολουθήσω τα θέλω μου.
