Το τελευταίο αντίο στον Τζούλιο Αντρεότι
Αύριο το απόγευμα πρόκειται να τελεσθεί η κηδεία του Ιταλού παλαίμαχου πολιτικού Τζούλιο Αντρεότι. Σύμφωνα με επιθυμία της οικογένειάς του, ο Αντρεότι δεν πρόκειται να κηδευτεί δημοσία δαπάνη και με επίσημες τιμές.
Τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης επικεντρώνονται στο τεράστιο βάρος του ρόλου του Αντρεότι στην ιταλική πολιτική σκηνή. Δεκαοκτώ φορές υπουργός, επτά φορές πρωθυπουργός, ισόβιος γερουσιαστής και συγχρόνως το πιο προβεβλημένο στέλεχος της Χριστιανικής Δημοκρατίας.
«Η ειρωνεία ήταν το κύριο γνώρισμά του» μεταδίδει η ιταλική δημόσια τηλεόραση Rai. «Όταν κανείς σκέφτεται με πονηρία αμαρτάνει, αλλά συχνά πετυχαίνει διάνα», συνήθιζε να λέει ο εκλιπών Ιταλός πολιτικός.
Είναι αναμφίβολο ότι λίγα πρόσωπα, όσο ο Αντρεότι, καταφέρνουν να συνοψίσουν με την δράση και την στάση τους την νεότερη ιταλική ιστορία: φιλοαμερικανική πολιτική, αλλά με ανοικτό διάλογο τόσο με την Ανατολική Ευρώπη, όσο και με τις αραβικές χώρες, με άκρως φιλική προσέγγιση, μάλιστα, στην τελευταία αυτή περίπτωση.
Αναπτυξιακή πολιτική -μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου- χωρίς να μπορέσει, όμως, να απαλειφθεί η τεράστια κοινωνική και οικονομική διαφορά ανάμεσα στους βόρειους και τους νότιους νομούς της χώρας, όπως και η πληγή της μαφίας στην Κάτω Ιταλία.
Ο Αντρεότι θεωρήθηκε σύμβολο της εξουσίας, με όλες τις προεκτάσεις της: κατηγορήθηκε για συνεργασία με την μαφία. Αθωώθηκε σε ό,τι αφορά την χρονική περίοδο από το 1980 και έπειτα. Για τα προηγούμενα χρόνια ίσχυσε η παραγραφή.
Σε ό,τι αφορά την κατηγορία που τον ήθελε εντολοδότη της δολοφονίας, το 1979, του δημοσιογράφου Μίνο Πεκορέλι, ο οποίος εθεωρείτο στενά συνδεδεμένος με τις μυστικές υπηρεσίες, η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια ετυμηγορία της ιταλικής δικαιοσύνης ήταν καταδικαστική. Ο Άρειος Πάγος της Ρώμης όμως τον αθώωσε.
Ο ιταλός «αειθαλής» πολιτικός κατάφερε να επιβιώσει πολλών άλλων πρωταγωνιστών της πολιτικής σκηνής, όπως του σοσιαλιστή Μπετίνο Κράξι, του ευρωκομμουνιστή Ενρίκο Μπερλιγκουέρ και των γνωστότερων στελεχών του ιδίου του κόμματός του, της Χριστιανικής Δημοκρατίας.
Πρόκειται, αναμφισβήτητα, για μια από τις λίγες περιπτώσεις στις οποίες η προσωπική ιστορία ενός ατόμου συνδέεται και «συγχέεται» τόσο έντονα με τον μύθο και τις αμέτρητες σχεδόν «ιστορίες» που έχουν γραφτεί και διαδοθεί γύρω από το πρόσωπό του.
