Της Ελένης Καραμήτσου
Σε φυλάκιση τριών ετών, εκ των οποίων το ένα είναι χωρίς αναστολή, καταδικάστηκε ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος βρέθηκε ένοχος για απόπειρα δωροδοκίας δικαστικού και για αθέμιτη άσκηση επιρροής.
Η καταδικαστική απόφαση
Ο Σαρκοζί άκουσε την ανακοίνωση της ποινής του ατάραχος, ενώ στεκόταν όρθιος. Ούτε ο ίδιος ούτε οι συνήγοροί του έκαναν κάποια δήλωση εξερχόμενοι της δικαστικής αιθούσης. Πάντως, ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας αρνήθηκε τις κατηγορίες και δήλωσε ότι είναι θύμα σε ένα κυνήγι μαγισσών που εξαπέλυσαν οικονομικοί εισαγγελείς, οι οποίοι χρησιμοποίησαν υπέρμετρα μέσα ερευνώντας τις υποθέσεις του. Τώρα έχει προθεσμία 10 ημερών για να εφεσιβάλει τη δικαστική απόφαση. Έτσι, είναι ο δεύτερος πρώην πρόεδρος της Γαλλίας, μετά τον Ζακ Σιράκ, που καταδικάζεται για διαφθορά.
Το δικαστήριο επέβαλε επίσης την ίδια ποινή στον πρώην ανώτατο δικαστικό Ζιλμπέρ Αζιμπέρ και τον δικηγόρο του πρώην προέδρου Τιερί Ερζόγκ, μαζί με την πενταετή απαγόρευση ασκήσεως επαγγέλματος στον τελευταίο. Οι δύο κρίθηκαν επίσης ένοχοι για παραβίαση επαγγελματικού απορρήτου. Σύμφωνα με το δικαστήριο, οι τρεις τους συνδέθηκαν σε ένα “σύμφωνο διαφθοράς”. Ωστόσο, δεν επεβλήθησαν οι ποινές που ζήτησε η οικονομική εισαγγελία: τέσσερα χρόνια φυλάκισης, τα δύο χωρίς αναστολή, και στους τρεις, κρίνοντας ότι η προεδρική εικόνα έχει αμαυρωθεί από την υπόθεση αυτή “με καταστροφικές συνέπειες”.
Σημειώνεται, ότι ο Σαρκοζί θα επιστρέψει στις δικαστικές αίθουσες στις 17 Μαρτίου, όπου θα εκδικαστεί η υπόθεση “Bygmalion”, σχετικά με τις δαπάνες της προεκλογικής του εκστρατείας στις προεδρικές εκλογές του 2012, με τη σημερινή του καταδίκη να του ασκεί πίεση.
Ο Σαρκοζί εξελέγη πρόεδρος τον Μάιο του 2007 και παρέμεινε στον προεδρικό θώκο έως τον Μάιο του 2012, οπότε τον διαδέχτηκε ο Φρανσουά Ολάντ. Αποσύρθηκε από την πολιτική το 2016, αλλά παραμένει πολύ δημοφιλής και με ιδιαίτερη απήχηση στη γαλλική Δεξιά. Αντιμετωπίζει κατηγορίες στο πλαίσιο σειράς δικαστικών υποθέσεων, ανάμεσά τους και η χρηματοδότηση της νικηφόρας προεκλογικής του εκστρατείας το 2007 από τη Λιβύη.
Τα… μπερδέματα με τη Δικαιοσύνη
Ο Σαρκοζί είναι στο στόχαστρο των δικαστικών Αρχών από τον Απρίλιο του 2013 οπότε ξεκίνησαν έρευνες εναντίον του για διαφθορά. Σύμφωνα με τις καταγγελίες, είχε δεχθεί χρηματοδότηση για την προεδρική εκστρατεία του 2007, οπότε εξελέγη Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας από τον Καντάφι και τη Λιβύη αλλά και το 2012 από την κληρονόμο της L’Oreal, Λιλιάν Μπετανκούρ.
Την 1η Ιουλίου 2014, ο Σαρκοζί τέθηκε υπό προσωρινή κράτηση καθώς ο συνήγορός του Τιερί Ερτζόγκ φέρεται να πλησίασε τους ανακριτές της υπηρεσίας καταπολέμησης διαφθοράς και τους ζήτησε να του αποκαλύψουν στοιχεία για την πορεία των ερευνών. Ηχογραφημένες τηλεφωνικές συνομιλίες ανάμεσα στον Γάλλο πρώην πρόεδρο και τον δικηγόρο του, Τιερί Ερζόγκ, στο τέλος Φεβρουαρίου, είχαν αποτελέσει αφορμή για την πραγματοποίηση νέων ερευνών για πιθανή δωροδοκία και παραβίαση του απορρήτου των ανακρίσεων, ενώ τότε είχαν κρατηθεί για την ίδια υπόθεση και ο Ερζόγκ και δύο ανώτατοι δικαστικοί της Εισαγγελίας του Εφετείου. Η κράτηση ενός πρώην Προέδρου ήταν κάτι πρωτόγνωρο για την 5η Δημοκρατία.
Στην υπόθεση αυτή, την επονομαζόμενη “ecoutes” (τηλεφωνικές υποκλοπές), ο Νικολά Σαρκοζί, φέρεται να προσπάθησε, από κοινού με το Ερζόγκ, να εξαγοράσει τον πρώην δικαστή Ζιλμπέρ Αζιμπέρ ο οποίος ήταν τότε μέλος του ανώτατου ακυρωτικού δικαστηρίου. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ο πρώην πρόεδρος επεδίωκε να αποκτήσει απόρρητες πληροφορίες, αν όχι και να επηρεάσει μια διαδικασία που είχε ξεκινήσει ενώπιον του ανώτατου δικαστηρίου σε σχέση με την υπόθεση Μπετενκούρ, στην οποία είχε εξασφαλίσει απαλλαγή στο τέλος του 2013. Σε αντάλλαγμα είχε δώσει μια ισχυρή “ώθηση” στον Ζιλμπέρ Αζιμπέρ προκειμένου να καταλάβει μια περίοπτη θέση που εποφθαλμιούσε ο τελευταίος στο Μονακό, αλλά την οποία δεν απέκτησε ποτέ. Σε αντάλλαγμα, ο προϊστάμενος της εισαγγελίας φέρεται να ενημέρωσε τον πρώην πρόεδρο για δικαστική υπόθεση που βρισκόταν σε εξέλιξη και να επιχείρησε να την επηρεάσει.
Η υπόθεση αυτή, η λεγόμενη “Bismuth”, προέρχεται από έναν άλλο φάκελο: τις υποψίες για χρηματοδότηση από τη Λιβύη της προεκλογικής εκστρατείας του Νικολά Σαρκοζί το 2007 για την οποία έχει τεθεί υπό εξέταση τέσσερις φορές. Στο πλαίσιο αυτών των ερευνών οι δικαστές ανακάλυψαν το 2014 την ύπαρξη μιας ανεπίσημης τηλεφωνικής γραμμής ανάμεσα στον πρώην πρόεδρο και τον δικηγόρο του, Τιερί Ερζόγκ, που είχε ανοιχθεί υπό το όνομα “Paul Bismuth”. Οι υποκλαπείσες αυτές τηλεφωνικές συνομιλίες βρίσκονται στο κέντρο της υπόθεσης των “ecoutes”: είναι η απόδειξη, για την κατηγορούσα αρχή, της ύπαρξης ενός “συμφώνου διαφθοράς”. Mια “παράνομη” υποκλοπή, διαμαρτύρεται η υπεράσπιση, που υποστηρίζει ότι παραβιάστηκε το απόρρητο των συνομιλιών ανάμεσα σε έναν δικηγόρο και τον πελάτη του.
Η πολιτική καριέρα
Έκανε το πολιτικό του ξεκίνημα το 1976 προσχωρώντας στο δεξιό, γκωλικό κόμμα RPR. Το 1977 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος του Νεϊγί-συρ-Σεν, ενώ το 1980 ηγήθηκε νεανικής επιτροπής υποστήριξης της υποψηφιότητας του Ζακ Σιράκ για τις προεδρικές εκλογές και το 1983 εξελέγη δήμαρχος του Νεϊγύ Συρ Σεν επωφελούμενος από την εγχείρηση στην οποία αναγκάστηκε να υποβληθεί την ίδια περίοδο ο επικρατέστερος αντικαταστάτης και κουμπάρος στον πρώτο γάμο του, Σαρλ Πασκουά. Η εκλογή του τον ανέδειξε ως τον νεότερο δήμαρχο στην ιστορία της Γαλλίας, για δήμους άνω των 50.000 κατοίκων. Παρέμεινε δήμαρχος έως το 2002.
Επίσης, το 1988 εξελέγη βουλευτής του Γαλλικού Κοινοβουλίου και το 1993, με την ευρεία νίκη της δεξιάς στις βουλευτικές εκλογές, ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικών στην κυβέρνηση του Εντουάρ Μπαλαντύρ. Το 1995 υποστήριξε τον Μπαλαντύρ για την προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, αλλά τις εκλογές κέρδισε ο Ζακ Σιράκ, κάτι που οδήγησε στην πολιτική του απομόνωση. Παράλληλα, οι επικριτές του βρήκαν την ευκαιρία να τον κατηγορήσουν για τη μη μείωση του δημόσιου χρέους και για την ατολμία του να προχωρήσει στη μεταρρύθμιση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Το 1997 η Δεξιά ηττήθηκε στις βουλευτικές εκλογές και ο Σαρκοζί επανήλθε στο προσκήνιο. Μετά την παραίτηση του Φιλίπ Σεγκέν έγινε πρόεδρος του κόμματος, ιδιότητα που θα κρατήσει μόνο για μερικούς μήνες, αφού στις ευρωεκλογές του 1999 το κόμμα του θα καταποντιστεί, καταλαμβάνοντας μόνο το 12,8% των ψήφων. Μετά την εξέλιξη αυτή, ο Νικολά Σαρκοζί αποσύρθηκε από την πολιτική σκηνή και έγραψε το βιβλίο “Libre” (Ελεύθερος).
Ωστόσο, το 2002 ανέλαβε χρέη υπουργού Εσωτερικών στην κυβέρνηση του Ζαν Πιερ Ραφαρέν. Η θητεία του επικεντρώνεται στην καταστολή της εγκληματικότητας που επικρατούσε στα γαλλικά προάστια, με αποκορύφωμα τον νόμο περί εσωτερικής ασφάλειας, γνωστός και ως νόμος Σαρκοζί, που κατέστησε πιο αυστηρό το γαλλικό δίκαιο σε θέματα εγκληματικότητας. Με τον ανασχηματισμό του 2004, ανέλαβε το υπουργείο οικονομικών, Εθνικής Οικονομίας και Βιομηχανίας. Ως πρωταρχικός του στόχος ήταν η μείωση του κρατικού ελλείμματος, στόχος όμως στον οποίο δεν επέμεινε έπειτα από διαμάχη με τον Γάλλο πρόεδρο Σιράκ.
Το 2005 δεσμεύτηκε ότι η Γαλλία θα εκπληρώσει τα κριτήρια του ευρωπαϊκού συμφώνου σταθερότητας, δέσμευση που τηρήθηκε, Τον Μάιο του 2005, το όχι των Γάλλων στο δημοψήφισμα για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, εξανάγκασε την κυβέρνηση Ραφαρέν σε παραίτηση. Στη νέα κυβέρνηση, με νέο πρωθυπουργό τον Ντομινίκ ντε Βιλπέν, επανήλθε στο υπουργείο Εσωτερικών. Στις ταραχές των γαλλικών προαστίων του 2005, τήρησε στάση μηδενικής ανοχής για τους ταραξίες, προκαλώντας πολλές κριτικές. Όμως οι Γάλλοι πολίτες κατά 68% ενέκριναν την πολιτική του σύμφωνα με δημοσκόπηση της εποχής.
Το 2006 κατέθεσε νομοσχέδιο αναφορικά με την πολιτική απέναντι στους μετανάστες. το οποίο χαρακτηριζόταν από την σκλήρυνση των κριτηρίων για τη νομιμοποίηση των χωρίς άδεια μεταναστών και από τη διευκόλυνση εγκατάστασης στο γαλλικό έδαφος πτυχιούχων μεταναστών. Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε στις 30 Ιουνίου του ίδιου έτους.
Πώς έφθασε στο Μέγαρο των Ηλυσίων
Στις 14 Ιανουαρίου 2007 πήρε από το κόμμα του το χρίσμα για την υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές της 22ας Απριλίου. Στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, στις 22 Απριλίου 2007 προηγήθηκε της Σεγκολέν Ρουαγιάλ με 31,1% των ψήφων. Στον δεύτερο γύρο, στις 6 Μαΐου 2007, εξελέγη Πρόεδρος με 53% των ψήφων. Ορκίστηκε και ανέλαβε καθήκοντα στις 16 Μαΐου του 2007. Στις 11 Μαρτίου του 2009 ανακοίνωσε επίσημα την επιστροφή – έπειτα από 43 χρόνια – της χώρας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Εξαιτίας της απόφασης αυτής, η κυβέρνηση του Σαρκοζί ήρθε αντιμέτωπη με πρόταση μομφής. Με 329 ψήφους κατά της πρότασης μομφής έναντι 238 υπέρ η κυβέρνηση έλαβε την ψήφο εμπιστοσύνης από το κοινοβούλιο στις 17 Μαρτίου του 2009. Τον Φεβρουάριο του 2012, ο Νικολά Σαρκοζί ανακοίνωσε επισήμως την υποψηφιότητά του για μία δεύτερη προεδρική θητεία στις εκλογές της 22ας Απριλίου 2012 ενώ κύριος αντίπαλός του από τους Σοσιαλιστές ήταν ο Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος και κέρδισε στην προεδρική μάχη.
Με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη
Πατέρας του Σαρκοζί ήταν ο Πολ Σαρκέζι ντε Νάγκι-Μπότσα, Ούγγρος μετανάστης, και μητέρα του η Αντρέ Μαλά, κόρη Σεφαραδίτη Εβραίου γιατρού με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας του, που ανήκε στην ελάσσονα ουγγρική αριστοκρατία, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ουγγαρία το 1944 με την άφιξη του Κόκκινου Στρατού. Φτάνοντας στα γαλλογερμανικά σύνορα, κατατάχτηκε στη Λεγεώνα των Ξένων όπου και υπηρέτησε έως το 1948. Το 1949 συνάντησε την Αντρέ Μαλά, φοιτήτρια της Νομικής, την οποία και παντρεύτηκε. Η καταγωγή της μητέρας του ήταν από σεφαρδίτες Εβραίους, κόρη του Μορντεχάι Μαλά, ενός εύπορου χρυσοχόου από τη Θεσσαλονίκη. Το 1959, τέσσερα χρόνια μετά τη γέννηση του Νικολά, το ζεύγος χώρισε και η Αντρέ Μαλά μετακόμισε με τα παιδιά της στην οικία του πατέρα της, Μπενουά Μαλά.
Προσωπική ζωή
Ο Νικολά Σαρκοζί παντρεύτηκε το 1982 τη Μαρί-Ντομινίκ Κιλιολί, με την οποία απέκτησε δύο γιους, τον Πιερ και τον Ζαν. Έπειτα από ένα δύσκολο διαζύγιο, παντρεύτηκε το 1996, τη Σεσιλιά Σιγκανέρ-Αλμπενί με την οποία απέκτησε άλλον ένα γιο, τον Λουί. Το ζευγάρι χώρισε στις 15 Οκτωβρίου 2007, ενώ τον Δεκέμβριο του 2007 δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες του Σαρκοζί με την Ιταλίδα καλλονή, πρώην μοντέλο και τραγουδίστρια, Κάρλα Μπρούνι. Λέγεται ότι γνωρίστηκαν σε δείπνο μετά τον χωρισμό του και ερωτεύτηκαν αμέσως. Παντρεύτηκαν στο Παρίσι στις 2 Φεβρουαρίου 2008. Στις 17 Μαΐου 2011, ανακοινώθηκε ότι περίμεναν το πρώτο τους παιδί. Η Tζούλια Σαρκοζί γεννήθηκε το 2011.
