Συμπληρώνονται σήμερα 105 χρόνια, από τότε που ο μακελάρης των Ελλήνων του Πόντου Μουσταφά Κεμάλ, ο Χίτλερ της εποχής εκείνης, έδωσε το σύνθημα εξολόθρευσης των Ελλήνων του Πόντου. στις 19 Μαΐου 1919. Με ένα φορτηγό πλοίο από την Κωνσταντινούπολη έφτασε στο λιμάνι της Αμισού (Σαμψούντας) και με την ακολουθία του μετέβησαν σε μία πλατεία, όπου σ’ έναν πύρινο λόγο του σε πλήθος οπαδών του εναντίον των Ελλήνων, έριξε το σύνθημα εξολόθρευσή τους: «Ο πλούτος και οι περιουσίες που έχουν οι γκιαούρηδες, αν τους εξολοθρεύσετε, μπορούν να γίνουν δικά σας».
Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη – [email protected]
Την επομένη, εξάπτει τον θρησκευτικό φανατισμό τους. Σε ομιλία του στο γειτονικό χωριό Καβάκ’ ρίχνει ένα νέο σύνθημα: «Εξολοθρεύστε κάθε μη Μουσουλμάνο» Και το δάχτυλό του δείχνει τους Έλληνες Χριστιανούς…
Το επόμενο διάστημα οι Κεμαλιστές δημιούργησαν τα λεγόμενα «Δικαστήρια της Ανεξαρτησίας», τα οποία λειτουργούσαν στην Αμάσεια, όπου οδήγησαν όλες τις
μεγάλες ηγετικές, θρησκευτικές και πνευματικές προσωπικότητες του Πόντου. Τουλάχιστον 450 πρόκριτοι Έλληνες Πόντιοι (μητροπολίτες, βουλευτές, γιατροί, δικηγόροι, τραπεζίτες, δημοσιογράφοι, έμποροι, δάσκαλοι από διάφορες πόλεις του Πόντου, οδηγήθηκαν σε δίκες παρωδία, καταδικάστηκαν εις θάνατον δι’ απαγχονισμού με συνοπτικές διαδικασίες και εστάλησαν στις αγχόνες.
Έτσι έκαναν ριζική εκκαθάριση του άνθους της ελληνικής κοινωνίας του Πόντου, την θρησκευτική, πολιτική και πνευματική ηγεσία των Ελλήνων, χωρίς να βρει ο λαός έναν οδηγό, καθοδηγητή και υποστηρικτή…
Παράλληλα άρχισε η στρατολόγηση του ανδρικού πληθυσμού στα «Αμελέ Ταμπουρού» (Τάγματα Εργασίας), τους μετέφεραν σε μακρινά μέρη να σκάβουν, να ανοίγουν δρόμους, να εργάζονται σκληρά και εξαντλητικά κάτω από τον βούρδουλα, χωρίς σωστή τροφή. Πολλοί άφηναν εκεί τα κορμιά τους από την σκληρή εργασία και την ασιτία, ενώ λιγοστοί γύριζαν σακάτηδες πίσω στα χωριά τους… Έχασαν εκεί τη ζωή τους, το 80% των Ελλήνων που στρατολόγησαν! Πολλοί άνδρες, για να αποφύγουν τα «Αμελέ Ταμπουρού», εγκατέλειπαν τα χωριά τους κι έφευγαν αντάρτες στα βουνά.
Ο πληθυσμός που έμενε πίσω, γυναικόπαιδα γριές και γέροι, υφίσταντο άλλο μαρτύριο εξόντωσης, της εξορίας, με συνεχείς εξαντλητικές μακρινές πορείες. Όποιος από την κούραση έπεφτε, έμενε εκεί και πέθαινε.
Πολλοί κυνηγημένοι, περίπου 450 άτομα, βρήκαν άσυλο στη Μονή Αγίου Ιωάννου Βαζελώνος και ο τούρκος στρατηγός Μεχμέτ Βεχήτ πασάς που το πληροφορήθηκε, διέταξε τσανταρμάδες και Τσέτες να το περικυκλώσουν. Ζήτησε από τον ηγούμενο της Μονής να τους πετάξει έξω, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Την νύχτα πολλοί διέφυγαν κρυφά στα γύρω δάση και το πρωί εισέβαλαν στη Μονή Τσέτες άρχισαν να επιτίθενται σε γυναίκας και να λεηλατούν το Μοναστήρι.
Στην Μονή Βαζελώνος, ζωντανεύει ο χορός του Ζαλόγγου. Περίπου τριάντα γυναίκες και νεάνιδες για να αποφύγουν την ατίμωση τους από τους Τούρκους που τις είχαν περικυκλώσει, ρίφθηκαν από γκρεμό σε παρακείμενο ποταμό και πνίγηκαν. Στο χωριό Πάτλαμα οι εγκληματίες Τσέτες έβαλαν όλους του χωριανούς μέσα στην εκκλησιά και υπάρχει η μαρτυρία μιας κοπέλας τότε, της Σοφίας Σιδηροπούλου- Κυνηγοπούλου που έζησε το τραγικό αυτό γεγονός:
«Αφού μας έκλεισαν μέσα, έβαλαν ξερά καλαμπουκόφυλλα, έριξαν πετρέλαιο και έβαλαν φωτιά. Μόλις η εκκλησία γέμισε καπνούς, οι γυναίκες άρχισαν κλαίνε τα παιδιά να ουρλιάζουν και η μάνα μου τότε πήγε μπροστά στην Ιερή Πύλη, επειδή απαγορεύεται σε γυναίκες να μπουν, γονάτισε έκανε το σταυρό της και είπε «Χριστέ μου συγχώραμε για αυτό που θα κάνω». Μπήκε μέσα στο Ιερό, πήγε στην πίσω πλευρά άνοιξε το παράθυρο και φώναξε γυναίκες με παιδιά και όσες πρόλαβαν, γιατί οι φωτιές μπήκαν στο εσωτερικό της εκκλησίας, βγήκαν και διέφυγαν στο μικρό αλσύλλιο χωρίς να γίνουν αντιληπτές. Την επομένη έβγαλαν τα πτώματα έξω από τη εκκλησία…».
Πολύ σοβαρές και οι μαρτυρίες Αμερικανών που είχαν μεταβεί στον Πόντο να βοηθήσουν τα ορφανά. Μαζί τους και ο γερουσιαστής Κίγκ, που συνέταξε έκθεση με τις βαρβαρότητες των Τούρκων που είχαν συναντήσει και ζήσει, την κατέθεσε στην Αμερικανική Γερουσία η οποία εξέδωσε το εξής ψήφισμα:
«Η Γερουσία εκφράζει αποστροφήν και κατάκρισιν της βαρβάρου και αγρίας καταδιώξεως των Ελλήνων του Πόντου υπό της κυβερνήσεως του Κεμάλ Πασά. Η γερουσία ζητεί παρά του προέδρου των ΗΠΑ όπως φέρει τας θηριωδίας του Πόντου είς την προσοχήν των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων και εις το Συμβούλιον της Κοινωνίας των Εθνών».
Οι Πόντιοι θυμούνται, οι μνήμες είναι ζωντανές, αλλά τα γεγονότα δεν μπαίνουν στα σχολικά βιβλία, γιατί οι αρνητές της Γενοκτονίας γνωστοί τάχα προοδευτικοί
Έλληνες, θέλουν να αποσιωπηθεί και να σβήσει η ιστορική μνήμη…
