DOOMSDAY (Μέρος Β’)
Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης
Τελικά πείστηκα!… Η γυναίκα μου, κατά τη διάρκεια της πτήσης μας για τη Γαλλία, μού τα έκανε «φραγκοδίφραγκα»* (γεια σου Γιώργο Γεωργίου με τις ατάκες σου). Με το σι και με το νίγμα μού τα εξήγησε όλα υπομονετικά…
«Δηλαδή, έρχεται η συντέλεια του κόσμου;», ρώτησα στο τέλος με λυγμούς…
«Ναι, τζουτζούκο μου», απάντησε εκείνη.
«Κι εμείς θα σωθούμε»; Κλαψούρισα.
«Όπως σε βλέπω και με βλέπεις»… (Για παρηγοριά είναι καλή).
Στράφηκα προς το μέρος της να σιγουρευτώ ότι …βλεπόμαστε. Παρέμενε δεμένη στο κάθισμά της. Εγώ είχα λύσει τη ζώνη μου – του καθίσματος, όχι την άλλη – κι ένιωθα πιο άνετα. Πάντα φοβητσιάρα η Σούλα. Πώς να μην τρομάξει με τον Αρμαγεδώνα; Εδώ ένα μερμήγκι να δει να περπατάει στο μαξιλάρι μας, τα κάνει πάνω της…
«Και, δε μού λες, βρε Σούλα μου… Πάντα οι Μεγάλοι Κύκλοι στο ημερολόγιο των Μάγια – κάθε πέντε χιλιάδες χρόνια, δηλαδή – τελειώνουν με καταστροφή»;
«Πάντα», απάντησε με σιγουριά αυτή.
«Και στις εικοσιμία συμπληρώνεται ένας ακόμη κύκλος»;
«Ακριβώς. Ο πέμπτος κύκλος. Στους τέσσερις προηγούμενους, οι Θεοί κατέστρεψαν τη Γη διότι τούς βγήκε ελαττωματική. Το ίδιο θα κάνουν και τώρα»!
«Πω, πω»!… (Μού ’φυγε ο τάκος).
«ΠΡΟΣΟΧΗ, ΠΡΟΣΟΧΗ!… Σάς μιλά ο κυβερνήτης του αεροσκάφους… Σε λίγα λεπτά προσγειωνόμαστε στο διεθνές αεροδρόμιο του Μπουγκαράτς-σίτυ. Παρακαλώ, προσδεθείτε. Η αεροσυνοδός Τζούλια είναι πρόθυμη να σας βοηθήσει αν χρειαστεί»…
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
