Νίκησε εμφατικά ο Ολυμπιακός, δεν έχασε ο Παναθηναϊκός

Του Παναγιώτη Περπερίδη

Όσο κι αν όλοι εμείς οι δορυφόροι του μπάσκετ (των οπαδών συμπεριλαμβανομένων) θέλουμε να εξηγούμε τα αποτελέσματα των αγώνων με όρους ψυχολογίας, αγωνιστικής κατάστασης, παράδοσης και διαιτησίας η αρχή και το τέλος είναι η τακτική.

Όσο κι αν θέλουμε να απαξιώνουμε προπονητές και παίκτες, έρχεται σύντομα η στιγμή που απλά… καταπίνουμε τη γλώσσα μας. Ο Ολυμπιακός ,λοιπόν, έσπασε την έδρα του Παναθηναϊκού από το πρώτο κιόλας παιχνίδι της σειράς των τελικών και έγινε αφεντικό από εκεί που ήταν για… σκούπισμα. Γιατί; Διότι μελέτησε και κατέστρωσε σωστά το σχέδιο δράσης. Ο προπονητής του δηλαδή, που διάφοροι φωστήρες θεώρησαν τελειωμένο, άχρηστο, αναχρονιστικό. Τί έκανε ο Σφαιρόπουλος; Απενεργοποίησε τον ηγέτη Καλάθη σε δημιουργία και διείσδυση, γέμισε τη ρακέτα, ήλεγξε απόλυτα τον ρυθμό κόβοντας τον γρήγορο ρυθμό του αντιπάλου, πήρε όλα τα ριμπάουντ και έπαιξε άμυνα δυνατή τόσο όσο χρειάστηκε. Την ίδια στιγμή στην επίθεση μοίρασε το παιχνίδι σε εκείνους που είχαν τη δυνατότητα να δράσουν έχοντας περισσότερο… χώρο και πλεονέκτημα. Ταυτόχρονα, δεν δίστασε να αφήσει τον πάγκο τον Σπανούλη ,που δεν ήταν στη βραδιά του, σε όλο σχεδόν το τέταρτο δεκάλεπτο, δίνοντας τη μπαγκέτα σε Στρέλνιεκς και Μάντζαρη.

Οι δυο σημαντικότεροι παράγοντες του πρώτου τελικού ήταν ο Παπανικολάου (που εξαφάνισε τον Καλάθη και σκόραρε κατά βούληση) και ο Παπαπέτρου που άλλαξε την ισορροπία της ομάδας τις στιγμές που ο Πρίντεζης ήταν καθηλωμένος από τα φάουλ. Ο Ρόμπερτς στο ξεκίνημα και ο Στρέλνιεκς στη συνέχεια έβαλαν μεγάλα και καθοριστικά σουτ. Ο Μάντζαρης πρόσφερε ηρεμία, αμυντικές

λύσεις και τρία μεγάλα, καθοριστικά τρίποντα. Ο Μιλουτίνοφ ήταν κυρίαρχος και ο Ολυμπιακός απειλήθηκε μόνο στο διάστημα που στο παρκέ βρέθηκε ο Μακ Λιν. Ο Μπόγρης έπαιξε ένα πολύ ποιοτικό και καθοριστικό τετράλεπτο που ξύπνησε ακόμη και τον σε μόνιμη απάθεια ευρισκόμενο Αμερικανό συμπαίκτη του. Για να μην τα πολυλογούμε… Οι ερυθρόλευκοι πήραν κάτι απ’ όλους και κυρίως από τους ξένους που δέχθηκαν πολύ μεγάλη κριτική όλη τη σεζόν. Πώς έγινε αυτό και τα ”κουρέλια” τραγούδησαν; Πρώτον εφήρμοσαν το τέλειο πλάνο. Και φυσικά (μην το υποτιμάτε καθόλου) έπαιξαν θυμωμένοι για τα συμβόλαιά τους, τον εγωϊσμό τους και για να δώσουν απαντήσεις. Εντός, εκτός και επί τα αυτά. Οι ερυθρόλευκοι δεν έχουν πείσει για τη διάρκειά αυτή τη σεζόν. Ξέρουν ,όμως, καλά ότι έχουν το παιχνίδι του ΣΕΦ την Πέμπτη για να είναι και επί της ουσίας το απόλυτο φαβορί. Αρκεί να ξανακάνουν τα ίδια; Όχι ακριβώς. Θα χρειαστούν και άλλα στοιχεία στο παιχνίδι τους, όταν ο αντίπαλος θα είναι καλύτερος σε σχέση με όσα είδαμε στο ΟΑΚΑ. Και το ξέρουν καλά.

Αντίθετα, στον Παναθηναϊκό έμειναν επαναπαυμένοι στις δάφνες του φαβορί χωρίς να τον δικαιώσουν. Η ομάδα έπαιξε μπάσκετ αλάνας. Ένας εναντίον ενός κι όπου έβγαινε. Στο μοναδικό κακό παιχνίδι της σεζόν από τον Καλάθη, οι πράσινοι έπαιξαν τον χειρότερο τους τελικό την τελευταία πενταετία. Ο Πασκουάλ ηττήθηκε κατά κράτος από τον Σφαιρόπουλο, ο Τζέιμς μετέτρεψε το παιχνίδι σε προσωπική του χαμένη υπόθεση (το άθλημα είναι ομαδικό βλέπετε) και ο μόνος που έδειξε να είναι εντός του κλίματος ήταν ο Θανάσης Αντετοκούνμπο. Ένα «ασανσέρ» όμως δεν αρκεί. Το στυλ παιχνιδιού του Ισπανού τεχνικού είτε θα σε αποθεώσει με θεαματικό, σαρωτικό μπάσκετ, είτε θα σε καταστρέψει στην βραδιά που δε θα μπουν τα σουτ και ο αντίπαλος δε θα σου δώσει γήπεδο για να τρέξεις και να βρεις ρυθμό. Μπορεί να γυρίσει η εικόνα; Μόνο αν η περιφέρεια του Παναθηναϊκού οργανωθεί και μπει στη σειρά ο Καλάθης. Θα μπει. Το πότε θα μπει (ή πότε θα τον αφήσουν) είναι το θέμα. Παραμένει φαβορί; Όχι. Μπορεί να θυμώσει όσο ο Ολυμπιακός; Πιο δύσκολο, γιατί όταν έχεις να κάνεις ως επί το πλείστον με ξένους το πράγμα ζορίζει αρκετά. Η συγκεκριμένη ομάδα είναι ή του -πολύ- ύψους ή του -πολύ- βάθους. Άρχισε από τα βαθιά. Είναι επίσης σαφές ότι Τσάβι έκανε δυο κομβικά λάθη. Άφησε στο δεύτερο μισό της σεζόν τον Παππά να σκουριάσει (και κυρίως στα πλέι-οφ Ελλάδας και Ευρώπης), δεν έδωσε αρκετή εμπιστοσύνη στον Λεκαβίτσιους, ενώ στους τελικούς επέλεξε να κόψει τον Ντένμον. Πάει η περιφέρεια, όταν ο Νικ δεν…

Κεφάλαιο διαιτησία. Όσο κι αν η ΕΟΚ και η ΚΕΔ λειτουργούν με απολύτως καθεστωτικές λογικές, όσο κι αν είναι ανεπίτρεπτο να μην σφυρίζουν οι διαιτητές της Ευρωλίγκας (γιατί έτσι αποφάσισε -μόνη στην Ευρώπη- η δική μας Ομοσπονδία), το χθεσινό παιχνίδι πρέπει να το δούμε εκτός αυτού του πλαισίου. Όπως και τα επόμενα. Τα σφυρίγματα του πρώτου τελικού ,λοιπόν, ήταν με την ίδια (λάθος ή σωστή, άλλη συζήτηση) φιλοσοφία και στις δυο πλευρές του γηπέδου. Άρα, προς τι οι κραυγές; Σφύριζαν όλες τις επαφές. Μα όλες. Μπορεί αυτή η λογική να έστειλε παραπάνω από συχνά τον Παναθηναϊκό στις βολες, αλλά έτσι θα γινόταν από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός παίζει τη γνωστή και αποδοτική του άμυνα στο όριο του φάουλ και βάλε. Επιπλέον, μπορεί ο Πρίντεζης να έφτασε πολύ γρήγορα στα 4 φάουλ, μπορεί το ίδιο να συνέβη και με τον Μιλουτίνοφ, αλλά με την συγκεκριμένη λογική ”απονομής” σφυριγμάτων τα φάουλ τα μαρκαρίσματα τιμωρήθηκαν σωστά. Έτσι είναι η ζωή. Και οι ερυθρόλευκοι -μην ξεχνάτε- σούταραν 30 βολές, όταν οι αντίπαλοι έπαιζαν άμυνα. Όταν η ρακέτα τους ήταν μπάτε σκύλοι αλέστε, προφανώς και δεν υπήρχε θέμα… βολών. Το επιχείρημα ότι όλες οι αμφισβητούμενες φάσεις κατέληξαν στον γηπεδούχο, δεν το ακούω. Κατά τα λοιπά, η δουλειά των διοικήσεων είναι να φωνάζουν για να φτιάξουν ατμόσφαιρα. Ο Σφαιρόπουλος πάντως θύμισε -στον εαυτό του πρωτίστως- τι έκανε τις δυο πρώτες χρονιές του στο ΣΕΦ, κρατώντας τον ίδιο και τους παίκτες πολύ μακριά από την φθορά των διαμαρτυριών προς τους γκρι. Αν συνεχίσει έτσι , μόνο κέρδος θα έχει.

Τέλος, κάτι για την εξέδρα. Μου προξένησαν κατάπληξη οι πολλές (για τελικό) άδειες εξέδρες στο ΟΑΚΑ. Τόσο χορτασμένοι από τίτλους είναι φέτος οι οπαδοί του Παναθηναϊκού Το ίδιο ισχύει και για τις (χλιαρές έστω) αποδοκιμασίες στον Καλάθη. Οπαδοί της νίκης και των τροπαίων οι Έλληνες. Εξάλλου και στον Ολυμπιακό τώρα θα θυμηθούν πάλι πόσο μεγάλη ομάδα, με μέταλλο, σπουδαίους παίκτες και μάγκα προπονητή έχουν. Όταν τους έλεγαν για τους άπειρους τραυματισμούς που χάλασαν τη χρονιά χλεύαζαν και ήθελαν άμεσα το κεφάλι του Σφαιρόπουλου που ήταν… ”Σφαλιαρόπουλος” και ακατάλληλος. Από το ”Σφαιρόπουλε φύγε” , φτάσαμε στο ”Τσάβι δεν κάνεις” και ενδεχομένως γυρίσουμε πίσω. Θα έλεγα ότι πρέπει κάποια στιγμή να καταλήξουμε στο… ”οπαδέ άλλαξε”. Η σειρά και η ζωή συνεχίζονται…

Μοιράσου το:

σχολίασε κι εσύ