Σου αρέσουν όσο τίποτα τα αστεία εκείνα που εστιάζουν στην καταστροφή, την αρρώστια και το θάνατο; Αντίστοιχα, μήπως υπάρχουν φορές που, μιλώντας σε κάποια παρέα και πάνω στη ροή της κουβέντας, κάποιοι θα νιώσουν αμήχανοι ή ακόμη και προσβεβλημένοι από κάποιο μακάβριο αστείο που θα πεις;
Αν η απάντηση σε όλα αυτά είναι καταφατική, σου έχουμε μερικά πολύ καλά νέα μιας και είναι πολύ πιθανό να «στροφάρεις» πολύ καλύτερα από τους γύρω σου.
Στο εν λόγω ενδιαφέρον συμπέρασμα κατέληξε μια ενδιαφέρουσα μελέτη η οποία πραγματοποιήθηκε από το Ιατρικό Πανεπιστήμιο της Βιέννης και η οποία δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην επιθεώρηση Cognitive Processing (μτφρ: «Γνωστική Επεξεργασία»). Σε αυτή, συμμετείχαν 156 εθελοντές από τους οποίους ζητήθηκε να εξετάσουν προσεκτικά μια σειρά σκίτσων του φημισμένου Γερμανού καρτουνίστα Uli Stein, κατόπιν να αναφέρουν αν κατανόησαν το αστείο και τέλος να σχολιάσουν αν το βρήκαν «καλό», χυδαίο» ή απλά ενδιαφέρον. Μετά από τη «βαθμολόγηση» και τον σχολιασμό των σκίτσων, οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να απαντήσουν σε μια σειρά ερωτήσεων η οποία, σύμφωνα πάντα με την ερευνητική ομάδα του αυστριακού πανεπιστημίου, θα μετρούσε για καθέναν από τους εθελοντές στοιχεία και χαρακτηριστικά όπως η λεκτική και η μη λεκτική νοημοσύνη, οι διαταραχές της διάθεσης καθώς επίσης και η επιθετικότητα.
Όπως προέκυψε από την ανάλυση των αποτελεσμάτων λοιπόν (και παρότι οι ερευνητές τονίζουν πως το δείγμα των 156 ατόμων «θεωρείται μικρό»), διαπιστώθηκε πως οι άνθρωποι που κατανοούν και γουστάρουν το μαύρο σαν κατράμι χιούμορ είχαν καλύτερες επιδόσεις στα τεστ εκείνα που αφορούσαν τη λεκτική και μη λεκτική νοημοσύνη, ενώ παράλληλα ήταν πιο πιθανό να διέθεταν υψηλό μορφωτικό επίπεδο αλλά και καλύτερο σκορ στις ερωτήσεις εκείνες που αφορούσαν την επιθετικότητα και τις διαταραχές της διάθεσης.
Ωστόσο, παρά τις ομολογουμένως ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις που μόλις διάβασες, το ερώτημα παραμένει: για ποιο λόγο κάποιος που (αποδεδειγμένα) «στροφάρει» καλά, είναι εξαιρετικά πιθανό να γουστάρει το «σκοτεινό» χιούμορ; Όπως το θέτει η επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, Ulrike Willinger «η κατανόηση ενός αστείου προϋποθέτει έτσι κι αλλιώς την ύπαρξη γνωστικών αλλά και συναισθηματικών δεξιοτήτων από το άτομο […] στοιχεία που, ωστόσο, θα πρέπει να είναι ακόμη πιο ανεπτυγμένα όταν μιλάμε για κάποιο “σκοτεινό” αστείο, η κατανόηση του οποίου προϋποθέτει περισσότερη σκέψη αλλά και πιο “ανοιχτό μυαλό” όπως λένε προκειμένου να γίνει κατανοητό».