Ο Γιώργος Μαζωνάκης μίλησε για το ξεκίνημα της καριέρας στο τραγούδι, για το πώς κατάφερε να μπει στο καμαρίνι της Μαριλένας και δεν μπόρεσε να κρατήσει τη συγκίνησή του όταν αναφέρθηκε στην οικογένειά του.
“Εγώ στα 7, στα 5, έλεγα ότι θέλω να γίνω τραγουδιστής. Μπορώ να σου πω, και σε παρακαλώ μη γελάσεις, στο Δημοτικό έδινα αυτόγραφα. Το ότι το κράτησα αυτό σε ένα επίπεδο και δεν παρανόησα οφείλεται στην πίστη μου. Ήμουν 13-14 όταν πήγα στο καμαρίνι της Μαρινέλας. Ήθελα να πάω για αυτόγραφο και είπα ψέματα ότι είμαι ανιψιός του κυρίου Τζιβιλίκα. Πάω πάνω και της λέω «Καλησπέρα, είμαι συνάδελφος»… Ήμουν αποφασισμένος για αυτό το πράγμα. Εφηβικά χρόνια με την έννοια που φαντάζονται οι περισσότεροι δεν είχα… Ξεκίνησα να τραγουδάω μικρός, έκανα θέατρο, ήμουν πολυάσχολος αλλά όλα είχαν σχέση με αυτό που ήθελα να κάνω. Στρατιωτάκι κανονικό”, ανέφερε ο τραγουδιστής μιλώντας στην εκπομπή Tik Talk.
Η μητέρα του γνωστού τραγουδιστή, η κ. Κλειώ, είπε: “Η πρώτη λέξη του Γιώργου ήταν μαμ. Ήσυχο παιδί. Φορούσε κοστούμι, γραβάτα… Δεν ήθελε κανείς να του πειράζει τα ρούχα του, να του τα λερώσει… Το πρώτο τραγούδι που είπε ήταν όταν ήταν πέντε ετών και είπε το “Υπάρχω” του Καζαντζίδη, είχε πάρει ένα στυλ μεγάλου, δεν το περιμέναμε. Τότε καταλάβαμε ότι ο Γιώργος θα γίνει τραγουδιστής. Πήγαινε στο Λύκειο και δούλευε, τον άφηναν στο πίσω θρανίο να κοιμάται… Έφυγε από μικρό παιδί στις επαρχίες μόνος του. Με τις αδερφές του δεν τσακώθηκε ποτέ, τις πρόσεχε κιόλας… Του εύχομαι να είναι πάντα ο ίδιος, να μην αλλάξει ποτέ, να είναι πάντα όπως ήταν από παιδί μέχρι το τέλος του”.
Ο Γιώργος Μαζωνάκης συγκινήθηκε πολύ και με δάκρυα στα μάτια είπε μεταξύ άλλων: “Όσο μεγαλώνω και βλέπω τους γονείς μου ή τον εαυτό μου είμαι πια περισσότερο ευσυγκίνητος. Γιατί σκέφτομαι και ότι έχω περάσει και πώς μέσα από όλα αυτά τα χρόνια κράτησα το όνομά μου μόνος μου. Είναι συγκινητικό. Να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτούς τους ανθρώπους που με έφεραν στη Γη, ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους τους δικούς μου και στον Θεό φυσικά που με κρατάει έτσι. Είμαστε πολύ δεμένοι. Είναι πολύ δύσκολο γιατί και στις δεμένες οικογένειες ο ένας μπαίνει στη ζωή του άλλου. Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό κανενός να κάνει κάτι σε βάρος του άλλου ή να κάνει κάτι κακό στον άλλο”
“Το πρώτο μαγαζί που έπιασα δουλειά ήταν κοντά στο σπίτι μου… Σταμάτησα μια μέρα και ζήτησα δουλειά, με έδιωξαν. Πήγαινα πρώτη Λυκείου. Τη δεύτερη φορά με ρώτησαν τι τραγούδια λέω… δε με πίστεψαν. Άρχισα να τραγουδάω και την τρίτη εβδομάδα είχε γίνει πρώτο όνομα στην ταβέρνα”… Δούλευα και το πρωί πήγαινα κατευθείαν στο σχολείο και ταυτόχρονα ήμουν στη θεατρική ομάδα. Στο σχολείο κοιμόμουν στο θρανίο, με κατανοούσαν όμως”, σημείωσε.
