Μπορεί στην Βρετανία να είναι τόσο κοινότοπο, όσο τα παραμύθια και μάλλον όλοι οι Βρετανοί, κάποια στιγμή στη ζωή τους το έχουν ακούσει, ωστόσο η ιστορία που δημοσιεύει σήμερα η Daily Mail είναι εντυπωσιακή: Η Γέφυρα του Λονδίνου, πουλήθηκε, διαλύθηκε, μεταφέρθηκε στις ΗΠΑ και στη θέση της χτίστηκε η σημερινή.
Ο μύθος που στη Βρετανία, ανέθρεψε τόσες γενιές κι έλεγε ότι η Γέφυρα του Λονδίνου πέφτει, δεν ήταν και τόσο μύθος. Πράγματι η γέφυρα που χτίστηκε τον 18ο αιώνα, και που ένωνε τις δύο όχθες του Τάμεση από το 1831, βυθιζόταν σιγά – σιγά.
Οι φήμες για το Tower Bridge
Έτσι, το 1968, η γέφυρα πουλήθηκε, σε έναν εκκεντρικό και πολύ γνωστό επιχειρηματία των ΗΠΑ, τον βασιλιά των αλυσοπρίονων. Ο Ρόμπερτ ΜακΚάλοκ, πλήρωσε 2,4 εκατομμύρια δολάρια, πήρε την γέφυρα και την πήγε στην έρημο της Αριζόνα. Χρειάστηκαν τρία χρόνια. Η Γέφυρα διαλύθηκε πέτρα – πέτρα και ξαναχτίστηκε πέτρα – πέτρα, αυτή την φορά στην νέα πόλη της λίμνης Havasu, που κατασκευάστηκε από τον ΜακΚάλοκ. Οι φήμες τότε έλεγαν ότι ο ΜακΚάλοκ αγόρασε το Tower Bridge. Οι αρμόδιοι τις διέψευδαν, αλλά το όλο εγχείρημα αποδείχθηκε τεράστια επιτυχία, καθώς οι παλιές πέτρες του Λονδίνου προσέλκυσαν εκατομμύρια τουρίστες στη λίμνη Havasu. Σήμερα, η γέφυρα παραμένει το βασικό αξιοθέατο της πόλης, με τους γρανιτένιους όγκους της να επιβιώνουν πλέον κάτω από την έντονη ηλιοφάνεια και τις θερμοκρασίες που τακτικά ξεπερνούν τους 40 βαθμούς Κελσίου.
Την Γέφυρα του Λονδίνου εγκαινίασε ο βασιλιάς Γουλιέλμος ο Δ’. Εμφανίζεται στο μυθιστόρημα του Charles Dickens Little Dorrit. Είχε αντικαταστήσει μια γέφυρα κατασκευασμένη το 1209. Νωρίτερα, πριν από την γέφυρα του 1209, υπήρχαν άλλες κατασκευές ,που χρονολογούνταν από την εποχή που οι Ρωμαίοι είχαν καταλάβει την Βρετανία, τον πρώτο αιώνα μετά Χριστόν.
Η γέφυρα του 1831 τέθηκε προς πώληση επειδή ήταν πολύ στενή για να αντιμετωπίσει τα όλο και πιο φαρδιά, βαριά, μεγάλα, σύγχρονα αυτοκίνητα, λεωφορεία και φορτηγά. Αλλά βυθιζόταν κιόλας. Κατά σχεδόν μία ίντσα (περίπου 2,5 εκατοστά) κάθε τέσσερα χρόνια. Η αντικατάστασή της από σκυρόδεμα, θεωρήθηκε επιβεβλημένη. Η νέα γέφυρα άνοιξε στην Βρετανία το 1973.
Ένα νησί στην έρημο
Η ιδέα να πουληθεί η γέφυρα σε έναν Αμερικανό ήταν του πρώην δημοσιογράφου Ivan Luckin, ο οποίος τότε υπηρετούσε στο όργανο που ήταν υπεύθυνο για τις γέφυρες του Λονδίνου. Και δεν ήταν καινοφανής ιδέα. Υπήρχε προηγούμενο. Ο μεγιστάνας των εφημερίδων William Randolph Hearst είχε αγοράσει πολλά, παλιά ευρωπαϊκά κτίρια και τα είχε στείλει στο τεράστιο κτήμα του στις ΗΠΑ. Ο Luckin τύπωσε ένα φυλλάδιο πωλήσεων και μετά πήγε να βρει αγοραστή. Όταν βρήκε τον ΜακΚάλοκ, εκείνος έχτιζε την νέα του πόλη, δίπλα στη λίμνη Χαβάσου. Η λίμνη είχε σχηματιστεί από το φράγμα του ποταμού Κολοράντο.
Επειδή όμως το νερό στο ένα άκρο έμενε στάσιμο, ο McCulloch αποφάσισε να το ανακατευθύνει και να μετατρέψει τη χερσόνησο σε νησί. Και στη συνέχεια σκέφτηκε ότι η παλιά Γέφυρα του Λονδίνου θα ήταν η τέλεια κατασκευή για να ενώσει το νησί με την ενδοχώρα και να φέρει κόσμο και κίνηση στο νησί. Έφτιαξε ένα νησί στην έρημο της Αριζόνας.
Ο επιχειρηματίας πλήρωσε περίπου 2,4 εκατομμύρια δολάρια για τις πέτρες της γέφυρας, οι οποίες ζύγιζαν περισσότερο από 30.000 τόνους. Αγοράστηκαν επίσης οι αρχικοί φανοστάτες της γέφυρας, οι οποίοι είχαν κατασκευαστεί από τα κανόνια που πήραν οι Βρετανοί, μετά την νίκη τους επί του Ναπολέοντα στη μάχη του Βατερλό. Χρειάστηκαν σχεδόν τρία χρόνια για να αποσυναρμολογηθεί και να ξαναχτιστεί η γέφυρα. Κάθε πέτρα και υλικό, που επρόκειτο να πάει στο εξωτερικό έπρεπε να αριθμηθεί ώστε να μπορέσει να ανακατασκευαστεί με ακρίβεια, και να τοποθετηθεί στην σωστή του θέση.
Οι πέτρες τοποθετήθηκαν σε ένα φορτηγό πλοίο που έπλευσε μέσω της Διώρυγας του Παναμά στο Λονγκ Μπιτς της Καλιφόρνια. Στη συνέχεια μεταφέρθηκαν με φορτηγά στην πόλη της Λίμνης Χαβάσου. Ο θεμέλιος λίθος της γέφυρας στον νέο προορισμό της, τέθηκε από τον Sir Gilbert Inglefield, τον τότε Δήμαρχο του Λονδίνου. Ήταν Σεπτέμβριος του 1968.
Πώς ξαναχτίστηκε η γέφυρα
Παραδόξως, η γέφυρα χτίστηκε σε ξερή γη. Στην έρημο. Μετά έσκαψαν από κάτω από την γέφυρα, για να φτιάξουν ένα κανάλι, μήκους περίπου 1600 μέτρων, το οποίο το γέμισαν με νερό. Την επίβλεψη του έργου είχε ο Βρετανός μηχανικός Robert Beresford. Όπως περιγράφεται λεπτομερώς στο βιβλίο του 2013 «Η Γέφυρα του Λονδίνου στην Αμερική», από τον Τράβις Έλμπορο, μερικές από τις πέτρες εξακολουθούσαν να είναι χαραγμένες με ζημιές από θραύσματα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ή χαραγμένες με αρχαία γκράφιτι. Αφού χτίστηκε μια νέα υποδομή, οι αρχικές πέτρες ενσωματώθηκαν σταδιακά σε αυτήν. Παρά το ότι ορισμένες πέτρες τοποθετήθηκαν ανάποδα ή με λάθος σειρά, όταν η γέφυρα ολοκληρώθηκε, η εικόνα της ήταν ολόιδια με την αρχική στην Βρετανία.
Πώς γέμισε με νερό το κανάλι
Μόλις ολοκληρώθηκε η γέφυρα, χρησιμοποιήθηκε δυναμίτης για να γεμίσει το νέο κανάλι από κάτω της με νερό από τη λίμνη Havasu. Με την έκρηξη γρεμίστηκαν κάποια από τα τοιχώματα της λίμνης και το νερό έρευσε προς το νεοσκαμμένο κανάλι. Αλλά ήταν ένα πεντακάθαρο νερό, που δεν είχε καμία σχέση με τα βρώμικα νερά του Τάμεση. Μια γαλάζια λουρίδα νερού, περνούσε τώρα κάτω από την Γέφυρα του Λονδίνου.
Τον Οκτώβριο του 1971, έκανε αφόρητη ζέστη. Η θερμοκρασία ξεπερνούσε τους 40 βαθμούς. Ήταν η ημέρα των εγκαινίων. Και πάλι ο τότε Δήμαρχος του Λονδίνου, Σερ Πήτερ Σταντ ήταν παρών.
Τα εγκαίνια
Έγινε μια συγκλονιστική τελετή εγκαινίων. Χιλιάδες άνθρωποι που χαίρονταν με το φαραωνικό έργο και είχαν προφανή διάθεση να γλεντήσουν είχαν φτάσει στην περιοχή. Φορούσαν ότι πιο φανταχτερό μπορούσαν. Ήτα όλοι εκεί. Καουμπόηδες, Ινδιάνοι, καπνοδοχοκαθαριστές σαν βγαλμένοι από την εποχή του Ντίκενς. Πάνω στην γέφυρα, στήθηκε μια τέντα, ύψους 123 μέτρων. Εκεί το βράδυ δόθηκε ένα εορταστικό δείπνο. Στη μέση της γέφυρας.
Μέσα στην σκηνή, υπήρχαν τεράστιοι πολυέλαιοι που κρέμονταν από την οροφή και πανοπλίες και οικόσημα που κοσμούσαν τους τοίχους. Ήταν σαν να είχε έρθει η μεσαιωνική Αγγλία, μαζί με την γέφυρα στην έρημο. Το σύνθημα για την έναρξη των εορταστικών εκδηλώσεων έδωσε το Big Ben. Είχαν ηχογραφήσει τις καμπάνες του. Την επόμενη μέρα, οι επισκέπτες από τη Βρετανία παρακολούθησαν μια επίδειξη αλεξιπτωτιστών, κι έκαναν ένα μικρό ταξίδι με ατμόπλοιο μινιατούρα, που είχε και κουπιά. Απομίμηση από τις πρώτες ατμήλατες βάρκες. Στη συνέχεια παίχτηκαν το God Save the Queen και το Star Spangled Banner.
Αποκαλυπτήρια με αερόστατο
Στην ομιλία του, ο Λόρδος Δήμαρχος εξέφρασε την ελπίδα ότι η γέφυρα θα λειτουργούσε ως «μόνιμο μνημείο» στους «δεσμούς φιλίας και αμοιβαίας καλής θέλησης… μεταξύ του αμερικανικού και του βρετανικού λαού». Και μετά συμμετείχε στην ανύψωση ενός αερόστατου. Καθώς το μπαλόνι ανέβαινε στον αέρα, παρέσυρε στην άνοδό του ένα κομμάτι ύφασμα που κάλυπτε μια αναμνηστική πλάκα. Έτσι έγιναν τα αποκαλυπτήρια της πλάκας.
Στη συνέχεια και μέχρι τη δύση του ηλίου, ακολούθησε αυτό που ο συγγραφέας κ. Elborough περιέγραψε ως «μια διασταύρωση μιας παρέλασης της 4ης Ιουλίου και ενός επεισοδίου της εκπομπής It’s a Knockout». Υπήρχαν Ινδιάνοι Chemehuevi με πλήρη ένδυση μάχης και Πρόσκοποι που κρατούσαν σημαίες για κάθε μια από τις 50 πολιτείες των ΗΠΑ. Υπήρχαν ποδηλάτες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ένας άνθρωπος στις ΗΠΑ.
Το κόλπο έπιασε
Η ιδέα που είχε ο ΜαΚάλοκ, λειτούργησε. Μέσα σε τρία χρόνια από την επαναλειτουργία της γέφυρας, η λίμνη Havasu δεχόταν τρία εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο, πολλοί από τους οποίους έλκονταν από τα τεράστια κομμάτια της αγγλικής ιστορίας στην καρδιά της αμερικανικής ερήμου. Ήταν τόσο δημοφιλής προορισμός που έγινε το μεγαλύτερο τουριστικό αξιοθέατο στις Ηνωμένες Πολιτείες, μετά το Grand Canyon.
Σήμερα, η γέφυρα εξακολουθεί να είναι ένα κεντρικό τμήμα της πόλης της λίμνης Havasu, επιτελώντας τον σκοπό της θαυμάσια. Κάθε χρόνο, διοργανώνονται εκδηλώσεις και φεστιβάλ πάνω και γύρω από τη γέφυρα, ενώ εκατοντάδες νυχτερίδες ζουν πλέον στις γωνιές της.
