Του Παναγιώτη Περπερίδη
Σε μια εποχή που η ηθική, οι καθαρές δουλειές, η ανθρώπινη προσέγγιση της διοίκησης και του επιχειρείν σπανίζουν, ήρθε μια απώλεια να μας θυμίσει συμπεριφορές και πρακτικές που οι σημερινοί νέοι των είκοσι ετών γνωρίζουν μόνο από… αφηγήσεις. Η καθολική αποδοχή της διαδρομής του Παύλου Γιαννακόπουλου δεν εξέπληξε κανέναν.
Ο κορυφαίος παράγοντας του αθλητισμού της χώρας, ο άνθρωπος που δημιούργησε δυο αυτοκρατορίες, τη ΒΙΑΝΕΞ και τον Παναθηναϊκό, είχε την τύχη να γνωρίσει το σεβασμό και την αναγνώριση εν ζωή. Με την αναγγελία του θανάτου του το πρωί της Κυριακής, πολιτικοί, αθλητές, προπονητές, παράγοντες όλων των πεποιθήσεων, όλων των ιδεολογιών, όλων των ομάδων έσπευσαν να αποδώσουν τις τιμές που του έπρεπαν, χωρίς κανένα ”…αλλά” στις μνήμες και στα ”ευχαριστώ” τους. Χωρίς ίχνος υποκρισίας ή υπερβολής. Από τις συλλυπητήριες δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας και του Πρωθυπουργού, μέχρι τις ανακοινώσεις όλων ανεξαιρέτως των ΚΑΕ, των ΠΑΕ, των συλλόγων και αθλητικών φορέων, από τα λόγια αθλητών, προπονητών, παραγόντων, δημοσιογράφων, εργαζομένων καθίσταται σαφές του λόγου το αληθές. Συγκλόνισαν Αλβέρτης, Διαμαντίδης, Τσαρτσαρής, Παπανικολάου, Πεδουλάκης, Κυρίτσης, Σούμποντιτς, Παταβούκας στον Real Fm, περιγράφοντας όχι απλώς τον κορυφαίο παράγοντα όλων των εποχών, αλλά κυρίως τον άνθρωπο Παύλο Γιαννακόπουλο. Εκείνον που ενδιαφερόταν πάντα για όλα τους τα προβλήματα, βοηθούσε εμπράκτως γνωστούς και αγνώστους που βρέθηκαν σε ανάγκη, που είχε δυο λεπτά γεμάτα συμβουλές για όσους τον προσέγγιζαν να του μιλήσουν στο δρόμο. Άλλωστε, ο ”κύριος Παύλος” ή απλώς ο ”Παύλος ο Θεός”, οδηγούσε μόνος, κυκλοφορούσε μόνος, χωρίς μπράβους, προστασίες και… ανθρωποφοβία. Τί να φοβηθεί; Ποιόν είχε πειράξει για να φοβηθεί; Την καλοσύνη και την ανθρωπιά του τη μετέφερε αυτούσια στις δουλειές του. Όσοι εργάστηκαν για εκείνον ευεργετήθηκαν και βρήκαν στο πρόσωπό του όχι απλώς το ”αφεντικό” , αλλά τον πατέρα τους. Όσο για τον αθλητισμό… Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο σήμερα (όχι μόνο στο μπάσκετ), αν εκείνος δεν είχε εκτοξεύσει τον Παναθηναϊκό, κάνοντας την μπασκετική Ευρώπη να παραμιλάει. Ευεργέτης και του ερασιτέχνη, θεμελίωσε τον δημιουργικό ανταγωνισμό με σεβασμό στον κάθε αντίπαλο, δίνοντάς του κίνητρο να γιγαντωθεί κι εκείνος, καθώς όταν οι παλμοί του κάθε αγώνα έπεφταν, ήξερε να ζυγίζει και να τον κατατάσσει . Δεν είχε εχθρούς. Δεν έβλεπε κανέναν και δεν τον έβλεπε κανείς ως εχθρό. Νομίζω το καταλάβατε όλοι από την ώρα της αναγγελίας του θανάτου του μέχρι αυτή τη στιγμή. Από τα λόγια του Προκόπη Παυλόπουλου, του Αλέξη Τσίπρα και των πολιτικών αρχηγών, μέχρι την περιγραφή του Νίκου Γκάλη και τα μηνύματα των κορυφαίων κλαμπ της Ευρώπης.
Όλοι έχουμε να αφηγηθούμε μια ιστορία, ένα μάθημα ζωής από τον Κύριο Παύλο. Ναι , Κύριος και μετά θάνατον. «Να κάνεις έναν κουμπαρά. Κέρμα με το κέρμα, μέρα με τη μέρα. Έτσι αρχίσαμε κι εμείς από το τίποτα. Να κάνεις έναν κουμπαρά. Και να αγαπάς τον Παναθηναϊκό», μου είχε πει με πατρική τρυφερότητα, όταν τον συνάντησα πρώτη φορά σε ηλικία 10 ετών. «Να βοηθάτε τον αθλητισμό», με είχε παροτρύνει χρόνια αργότερα όταν έτρεχα τα πρώτα μου μέτρα στην επαγγελματική αρένα. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος όχι μόνο έδινε τον αριθμό του τηλεφώνου του και απαντούσε στις κλήσεις ενός 19χρονου, αλλά πάντοτε είχε μια νουθεσία, έναν καλό λόγο, ένα χαμόγελο κι ένα στοργικό χτύπημα στο μάγουλο. Έτσι ήταν με όλον τον κόσμο. Ένας από εμάς, αλλά ταυτόχρονα μοναδικός, ξεχωριστός, ανεπανάληπτος. Κορυφαίος των κορυφαίων! Αλλά πάντα προσιτός. Δεν γίνεται να μη σέβεσαι τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Δεν είναι δυνατόν να μην αναγνωρίζεις το ξεχωριστό αχνάρι του σε τούτη τη γη που όργωσε δημιουργικά για 87 χρόνια. Άλλωστε αυτή είναι η ουσία του ανθρώπινου βίου. Να αφήνει το αποτύπωμά του, τις διδαχές του φεύγοντας. Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο αθλητισμός κι ο κόσμος μας με τέτοιους… πλούσιους. Δεν ξέχασε ποτέ από πού ξεκίνησε μια διαδρομή που οδήγησε στα αστέρια κάθε του δραστηριότητα.
Όπως είπε κι ο Σπανούλης μετά τον τρίτο τελικό του πρωταθλήματος, μπροστά σε αυτή την απώλεια, πώς να μιλήσεις για μπάσκετ; Φορτισμένο το κλίμα στο ΟΑΚΑ το βράδυ της Κυριακής, βουρκωμένα τα μάτια, ευγνωμοσύνη στα βλέμματα, σε έναν τελικό που το δημιούργημά του επικράτησε άνετα απέναντι σε έναν αντίπαλο που για δεύτερο στη σειρά αγώνα δεν παρουσιάστηκε στο παρκέ. Εκείνος με κόπο, πόνο, άφθονο χρήμα και αίμα έμαθε την ομάδα να κερδίζει τίτλους. Πιθανότατα αυτό θα συμβεί και φέτος. Μόνο που εκείνος για πρώτη φορά δεν θα είναι εκεί για να πανηγυρίσει. Η τελευταία χαρά που πήρε ήταν η εκλογή του γιου του στην προεδρία του ερασιτέχνη το βράδυ της Παρασκευής. Και ήταν εκεί. «Τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή μου είναι ο Δημήτρης, η οικογένειά μου και ο Παναθηναϊκός», έλεγε συνεχώς. Έφυγε ανήμερα της συμπλήρωσης 47 ετών από την ένταξή του στον ερασιτέχνη, στις 10 Ιουνίου. Έφυγε; Ποτέ! Εδώ θα είναι. Μαζί με όσα δημιούργησε και στέριωσε με γερές βάσεις.
Ο ελληνικός αθλητισμός, η κοινωνία, κάτι πιτσιρίκια σαν και του λόγου μου σε ευγνωμονούμε. Για όλα όσα ήσουν, για όλα όσα μας δίδαξες με τη στάση ζωής που ακολούθησες χωρίς εκπτώσεις. Και στις εκρήξεις και στην ηρεμία σου. Και στην (σπανίως) ασυγκράτητη οργή και στην ζεστασιά της αγάπης σου για τον άνθρωπο.
* «Παύλο Θεέ, πάρε… τον Παράδεισο». Εκεί πάνω δώσε μια αγκαλιά απ’ όλους μας στον Κύριο Τάσσο και σε όσους έφυγαν και μας λείπουν. Ξέρω σ’ εκείνη τη γειτονιά κάποιον που θα σου κάνει τα καλύτερα πλάνα, όπως τότε στον Τάφο του Ινδού, για να σε ευχαριστήσει για τις συμβουλές που έδωσες στον πιτσιρικά του. Καλό ταξίδι σπουδαίε, μοναδικέ, ξεχωριστέ και καλέ άνθρωπε. Κορυφαίε των κορυφαίων παράγοντα. Πρωτοπόρε, αεικίνητε, καινοτόμε επιχειρηματία. Στοργικέ οικογενειάρχη, ξεχωριστέ εργοδότη. Πατέρα όλων. Παύλο Γιαννακόπουλε…
* Πάντα ήθελε φιλάθλους να λατρεύουν τον Παναθηναϊκό χωρίς ακρότητες. Αυτό απαιτούσε, αυτό συμβούλευε, αυτο-λογοκρινόμενος και στις δικές του εκρήξεις ή ανακαλώντας στην τάξη τον κύριο Θανάση. Πάντα αποζητούσε τον… ενιαίο και αδιαίρετο Παναθηναϊκό. Αυτό δεν έζησε να το δει. Πάντα οραματιζόταν το διαφορετικό. Αυτό το πέτυχε. Και με το παραπάνω…
