Με κοινό γνώρισμα την αντιδυτική ρητορική, το Ιράν, η Ρωσία και η Τουρκία φαίνεται ότι ενώνουν τις δυνάμεις τους, δημιουργώντας ένα ξεχωριστό οικονομικό οικοδόμημα κι αναπτύσσοντας ισχυρούς στρατιωτικούς δεσμούς.
του Χρήστου Μαζανίτη
Ρωσία και Ιράν για πρώτη φορά στα ιστορικά χρονικά προχωρούν σε μία αμυντική σύμπραξη, που κάθε άλλο παρά εφησυχασμό μπορεί να προκαλέσει στην Δύση για το άμεσο μέλλον.
Χθες, Κυριακή, ο Διοικητής της Πολεμικής Αεροπορίας του Ιράν, Ταξίαρχος Hamid Vahedi, δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων Borna ότι το Ιράν επιδιώκει να αγοράσει μαχητικά αεροσκάφη. Ο Vahedi ανακοίνωσε ότι η αγορά μαχητικών Sukhoi Su-35 από τη Ρωσία βρίσκεται στην ατζέντα της Πολεμικής Αεροπορίας.
Είπε ότι αυτή τη στιγμή συζητείται η αγορά Sukhoi Su-35, αντί για Sukhoi Su-30. “Αυτό το θέμα είναι στην ημερήσια διάταξη και ελπίζουμε να μπορέσουμε να αποκτήσουμε αυτά τα μαχητικά γενιάς 4++ στο μέλλον.”
Ο διοικητής της Πολεμικής Αεροπορίας τόνισε επίσης ότι η τελική απόφαση για την αγορά Sukhoi Su-35 από τη Ρωσία ανήκει στον Στρατό και στο Γενικό Επιτελείο των Ενόπλων Δυνάμεων.
Μέσα ενημέρωσης από την Ρωσία ισχυρίζονται ότι η συμφωνία αφορά την καταρχήν πώληση στο Ιράν 24 μαχητικών Su-35 τα οποία προορίζονταν για την Αίγυπτο, που όμως δεν αγοράστηκαν τελικά κατόπιν πιέσεων από τις ΗΠΑ αλλά και την Γαλλία, που προμηθεύει το Κάιρο με Rafale.
Τα μαχητικά, όπως φαίνονται και στις φωτογραφίες που είχαν διαρρεύσει, βρίσκονταν σε καθεστώς αποθήκευσης σε ρωσικό έδαφος, μετά την ακύρωση της συμφωνίας από την Αίγυπτο και η συμφωνία με την Τεχεράνη ήταν κάτι που ήθελε και η ίδια η Ρωσία.
Το Ιράν έχει ανακοινώσει ότι σκοπεύει να προχωρήσει στην αγορά συνολικά 64 νέων μαχητικών για την ανανέωση του αεροπορικού του Στόλου.
Ωστόσο, φαίνεται πώς με την Ρωσία προωθείται η ανταλλακτική οικονομία. Οι πληροφορίες λένε ότι το Ιράν θα πάρει τα μαχητικά με ανταλλαγή 1.000 drones, που τόσο έχει ανάγκη η Ρωσία για τις επιχειρήσεις κυρίως στο μέτωπο της Ουκρανίας, όπου πραγματικά οι απώλειες από τα «φθηνά» ουκρανικά συστήματα είναι δυσανάλογες.
Πριν οι δύο χώρες φθάσουν κοντά στην συμφωνία, το Ιράν είχε αποταθεί στην Κίνα ζητώντας 36 σύγχρονα μαχητικά Chengdu J-10C προσφέροντας το αντίτιμο σε πετρέλαιο ή φυσικό αέριο, κάτι που το Πεκίνο αρνήθηκε, ανοίγοντας τον δρόμο για την Μόσχα.
Όμως, έπεται και συνέχεια. Οι Ιρανοί θα χρειαστούν άλλα 40 νέα μαχητικά ενώ στις συζητήσεις μπαίνει το θέμα προμήθειας του αντιαεροπορικού πυραυλικού συστήματος S-400.
Το Ιράν διαθέτει μαχητικά αεροσκάφη αμερικανικής κατασκευής που είχε προμηθευτεί την δεκαετία του ’70, πριν την άνοδο του Αγιατολάχ Χομεϊνί το 1979, που επέβαλε το θεοκρατικό σύνταγμα στην χώρα καταργώντας κάθε ελευθερία. Τα γηρασμένα F-14 και F-5 που διαθέτει, από τα οποία αντέγραψε την τεχνολογία φτιάχνοντας τα εγχώρια Kowsar, τα οποία βέβαια στο σύγχρονο πεδίο δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις στοιχειώδεις απαιτήσεις, αφού πρόκειται για τεχνολογία της δεκαετίας του ’50.
Ωστόσο, είναι γενικά παραδεκτό ότι οι Ιρανοί έχουν επιδείξει ιδιαίτερη επιμονή, θέληση και εφευρετικότητα, αφού κατάφεραν να διατηρήσουν λειτουργικό για δεκαετίες ένα μεγάλο τμήμα αμερικανικού προέλευσης αεροπορικού της στόλου, παρά το εμπάργκο όπλων από τις ΗΠΑ μετά την «ιρανική επανάσταση» του ’79, που είχε ως στόχο να της “κόψει τα φτερά”.
Και η Τουρκία…
Παρόμοιες συμφωνίες με την Ρωσία έχει καταγράψει και η Τουρκία, η οποία εκτός από τους S-400 χτίζει με ρωσική τεχνολογία το πρώτο της πυρηνικό εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στο Άκουγιου.
Επιπλέον, εδώ και 2 χρόνια είναι έντονο το φλερτ της Τουρκίας με τα ρωσικής κατασκευής μαχητικά SU-35, ως αντιστάθμισμα στο εμπάργκο όπλων από τις ΗΠΑ εξαιτίας της εφαρμογής του νόμου CAATSA.
Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση Ερντογάν από το 2016 έχει υπογράψει με το Ιράν συμφωνία οικονομικής συνεργασίας.
Άγκυρα και Τεχεράνη, όπως έχουμε εκτενώς αναλύσει στο enikos.gr έχουν πολλές ομοιότητες με την Τουρκία να μετατρέπεται σε θεοκρατική δημοκρατία που βαδίζει στα χνάρια του Ιράν.
Η έντονη στροφή προς το Ισλάμ συντελέστηκε ουσιαστικά με την ανάρρηση του Ερντογάν στον προεδρικό θώκο το 2014 αλλά κορυφώθηκε μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016 το οποίο του έδωσε την κατάλληλη ευκαιρία για την επίσπευση των “μεταρρυθμίσεων” που ονειρευόταν.
Οι ομοιότητες στην μετέπειτα εξέλιξη των γεγονότων πολλές. Στην Τεχεράνη ο λαός επιτέθηκε εναντίον μέρους του στρατού που υπερασπιζόταν τον έκπτωτο σάχη. Και πιο πρόσφατα στην Τουρκία, ο λαός επιτέθηκε εναντίον του στρατού που πρωτοστάτησε στη φημολογούμενη απόπειρα δολοφονίας του ηγέτη Ερντογάν. Οι Ιρανοί συνομωσιολογούσαν ακατάσχετα και εξακολουθούν να το κάνουν βλέποντας παντού τον δάκτυλο των ΗΠΑ και της CIA. Και τώρα η τουρκική νομενκλατούρα “ανακαλύπτει” γκιουλενιστές ή οπαδούς της Δύσης σε καθετί το οποίο αντιτίθεται στις προσταγές της. Η υποκίνηση του τουρκικού λαού σε μαζικό ξεσηκωμό άλλωστε είχε έναν προφανή κοινό παρονομαστή: την εγκαθίδρυση ενός απολυταρχικού καθεστώτος και την χορήγηση λευκής επιταγής για τον αδυσώπητο διωγμό και καταστολή οποιασδήποτε αντιπολιτευόμενης φωνής.
