Μια από τις πιο προσωπικές και συγκλονιστικές στιγμές της ζωής του αποκάλυψε ο Περικλής Αλμπάνης, μέσα από τη συνέντευξή του στην εφημερίδα On Time Σαββατοκύριακο. Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε για πρώτη φορά δημόσια για τη μάχη που έδωσε με την κατάθλιψη, για τις απώλειες που τον καθόρισαν, αλλά και για τα δύσκολα χρόνια που πέρασε πριν καταφέρει να ακολουθήσει το όνειρό του στην υποκριτική.
Ο ίδιος ξεκίνησε την αφήγησή του από την πιο οδυνηρή προσωπική του απώλεια, εκείνη του πατέρα του: «Ο πατέρας μου ήταν ένας από τους καλύτερους ανθρώπους της Μεσσήνης. Ήταν ήρεμος και καλός σαν προβατάκι. Έφυγε πέντε χρόνια μετά τον θάνατο της μητέρας μου, την ημέρα της γιορτής της, 15 Αυγούστου. Την αγαπούσε πάρα πολύ τη μητέρα μου και πήγαινε κάθε μέρα στο μνήμα της και της μιλούσε. Ήθελε να πάει κοντά της. Δεν άντεξε η καρδούλα του και σταμάτησε στον ύπνο του».
Η ζωή του Περικλή Αλμπάνη σημαδεύτηκε και από τον χαμό του αδελφού του, το 2011, γεγονός που επιδείνωσε ακόμη περισσότερο το ψυχικό του φορτίο: «Άλλη μεγάλη στενοχώρια. Ο αδελφός μου ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ για πέντε χρόνια από τον καρκίνο. Πονούσε πάρα πολύ».
Παράλληλα, περιγράφει την οικονομική ανέχεια και τις δουλειές που έκανε από μικρή ηλικία για να σταθεί στα πόδια του και να κυνηγήσει τα όνειρά του: «Στα 14 μου δούλευα στις οικοδομές. Πρώτα μπογιατζής, μετά έβαζα πλακάκια. Και στη δραματική σχολή αργότερα στην Αθήνα δούλευα μέχρι που πήγα, το 1982, στο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Καλαμάτας. Όλα αυτά όμως μου έδωσαν πολλή δύναμη. Ήθελα να ξεφύγω από τη φτώχεια. Ήθελα να σπουδάσω, γι’ αυτό και πήγα νυχτερινό γυμνάσιο και το πρωί δούλευα. Ήθελα να κάνω το όνειρο που είχα από παιδί πραγματικότητα. Από πιτσιρίκος είχα αποφασίσει ότι θέλω να γίνω ηθοποιός».
Η ψυχική κατάρρευση ήρθε το 1991, σε μια φάση που εξωτερικά όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά: «Ξαφνικά το 1991 σηκώθηκα από το κρεβάτι και δεν είχα τη δύναμη να περπατήσω. Ένιωθα μια βοή στο κεφάλι μου και ότι δεν μπορούσα να ανασάνω. Η μητέρα μου δεν το έμαθε ποτέ, αλλά πέρασα μια πολύ δύσκολη περίοδο. Έπαθα μεγάλη κατάθλιψη, έφτασα στα όρια της παράνοιας».
Σε αυτή την κρίσιμη φάση της ζωής του, όπως αποκαλύπτει, στηρίχθηκε αποκλειστικά στη γυναίκα της ζωής του: «Τότε ήμουν παντρεμένος και είχαμε και το δεύτερο παιδί μας. Το πέρασα όλο αυτό με τη βοήθεια της συζύγου μου, Ειρήνης με την οποία είμαστε 45 χρόνια μαζί και είναι βράχος δίπλα μου».
