Ανάρτηση από την αναγνώστρια Ελευθερία Βαφάκου
Μαγευτικό Λιμένι, γαλήνιο Πόρτο Κάγιο, έρημη πλέον Βάθεια, Ακρωτήριο Ταίναρο, το νοτιότερο σημείο της ηπειρωτικής Ελλάδας, στο οποίο βρίσκεται και η σπηλιά του Άδη κατά τον Όμηρο. Το φτάσαμε περπατώντας 40′. Η επιστροφή έγινε ακριβώς πριν το φεγγάρι μας κλέψει την ορατότητα που ήταν αναγκαία, καθώς η διαδρομή δεν ήταν βατή. Μπάνια σε απίστευτες παραλίες! Κουβέντες με ντόπιους πίνοντας ελληνικό καφεδάκι. Αστέρια να λάμπουν πάνω μας τα βράδια και τσακάλια να ουρλιάζουν δημιουργώντας μυστήριο!
Αξέχαστη η βόλτα, μαγευτικό το τοπίο, απολαυστική η συναναστροφή με τους ντόπιους, αλλά το συναίσθημα που σου προκαλούν τα χαρακτηριστικά και τα επιτεύγματα αυτής της περιοχής από την αρχαιότητα ως σήμερα, δεν είναι εύκολο να τα νιώσεις αλλού. Η Μάνη είναι μία άγονη και βραχώδης χερσόνησος χαρακτηριστικά των κατοίκων της είναι ο ασυμβίβαστος χαρακτήρας, τα αυστηρά ήθη, τα σκληρά έθιμα, η ελευθερία, οι θυσίες για τα ιδεώδη τους, καθώς και η ειλικρίνεια, το ψυχικό θάρρος, το φιλότιμο και η φιλοπατρία. Σέβονται ιδιαιτέρως τις παραδόσεις, την οικογενειακή τιμή και τους νεκρούς. Υπάρχει έντονα μία τοπικιστική αντίληψη, που πηγάζει από την υπερηφάνεια που ουδέποτε υποδουλώθηκαν σε ξένους και πάντοτε έζησαν ελεύθεροι. Δεν είναι τυχαίο πως διαθέτει και τη δική της σημαία, η οποία δημιουργήθηκε στις 17 Μαρτίου 1821 για να ορκιστούν οι οπλαρχηγοί και να ξεκινήσει η Επανάσταση της απελευθέρωσης από τον Τουρκικό ζυγό.
Μοναδικά ήθη και έθιμα που καταγράφονται στη Μάνη είναι ο γδικιωμός, η τρέβα (προσωρινή ανακωχή εχθροπραξιών) και τα μοιρολόγια. Η Μανιάτισσα ανέκαθεν υπήρξε αφοσιωμένη στην οικογένεια αλλά και λεβέντισσα, συχνά σύμβολο θάρρους και αυταπάρνησης. Αυτό αποδεικνύεται και κατά τη Μάχη του Διρού, όπου οι γυναίκες με τα δρεπάνια του θερισμού απώθησαν την επίθεση του Ιμπραήμ στη Μάνη το 1826.”
