Αρχαιολόγοι ανακάλυψαν νεκροταφείο με κάτι που δεν είχαν ξαναδεί. Οι σκελετοί ήταν στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον. Το αποτέλεσμα είναι το νεκροταφείο να μοιάζει περισσότερο με ομαδικό τάφο.
Το νεκροταφείο είναι της προϊσπανικής εποχής στο σημερινό Μεξικό, και παρουσιάζει μοναδικές ταφικές πρακτικές, ειδικά όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο πραγματοποιούνταν οι ταφές στην περιοχή.
Η ανακάλυψη έγινε στην πόλη Pozo de Ibarra, στο δήμο Nayarit, κοντά στη δυτική ακτή, όπου εκτελείται έργο κατασκευής δικτύου αποχέτευσης. Ωστόσο πριν από την έναρξη των εργασιών πραγματοποιήθηκε η λεγόμενη αρχαιολογική διασωστική ανασκαφή, από το προσωπικό του Κέντρου INAH Nayarit, για τη διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς, σε συνεργασία με την κυβέρνηση της Nayarit.
Στη διάρκεια αυτών των ανασκαφών βρέθηκαν οι σκελετοί που ήταν στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον. Είναι προφανές ότι η ανακάλυψη είναι πηγή πληροφοριών σχετικά με τις πρακτικές κηδειών της περιοχής και της συγκεκριμένης ιστορική περιόδου.
Αυτό που διαπίστωσαν οι αρχαιολόγοι είναι ένα σύστημα ταφής κατά το οποίο τα οστά ταξονομούνταν προσεκτικά. Τα μακρά οστά, όπως κνήμες και μηριαία οστά, ταξινομούνταν σ’ ένα σημείο, ενώ τα κρανία έμπαιναν σε άλλο.
Συνολικά, οι επιστήμονες ανακάλυψαν επτά άρτια κρανία, που πιθανώς ανήκουν όλα σε άντρες. Τα άτομα ήταν διαφορετικών ηλικιών, ενώ ορισμένα απ’ αυτά είχαν υποβληθεί σε τεχνητή κρανιακή παραμόρφωση, μία μορφή παραμόρφωσης για αισθητικούς λόγους.
Μοναδικό σύστημα ταφής
Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα οστά είχαν ταξινομηθεί μετά τη σκελετοποίησή τους-το τελευταίο στάδιο της αποσύνθεσης-, μαρτυρώντας ένα «περίπλοκο σύστημα ταφής». Όλα τα σώματα είχαν ταφεί την ίδια περίοδο.
Ο λόγος για την υιοθέτηση του συγκεκριμένου συστήματος ταφής δεν είναι ακριβώς γνωστός, όμως δεν υπάρχει προηγούμενο παρόμοιο ταφικό σύστημα, σύμφωνα με τους ειδικούς. Οι αρχαιολόγοι εικάζουν ότι μπορεί οι επτά άντρες, να ήταν μέλη της ίδιας οικογένειας και να θάφτηκαν στο σημείο, ως μέρος τελετουργικού πριν από την ίδρυση κάποιου οικισμού.
Η πρακτική μπορεί να χρονολογείται στην πολιτιστική περίοδο Άμαπα, περίπου το 500 – 800 ή 850 μ.Χ. Την χρονική περίοδο την υπολόγισαν οι αρχαιολόγοι βασισμένοι σε κεραμικά αγγεία και ανθρωπόμορφα ειδώλια από την ίδια περίοδο που βρέθηκαν στην ίδια ανασκαφή.
Οι ελεγχόμενες ανασκαφές επέτρεψαν στους ερευνητές να αναγνωρίσουν ότι η ταφή αποτελεί μέρος ενός πολύπλοκου ταφικού συστήματος, καθώς η διάταξη των οστέινων καταλοίπων έγινε σε μία μόνο χρονική στιγμή – όταν τα οστά ήταν ήδη σκελετωμένα.
Αυτή η μέθοδος διευθέτησης υποδηλώνει την ύπαρξη συγκεκριμένων τελετουργικών πρακτικών που σχετίζονταν με τον θάνατο κατά τους προϊσπανικούς χρόνους στην περιοχή. Τα ευρήματα θα φυλαχθούν και θ’ αξιοποιηθούν για περισσότερες μελέτες.
