ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΤΖΕΝΤΑ
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ
Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ
Η σπουδαία Κυρία του θεάτρου Ρένη Πιττακή “συναντά” ξανά την εξαιρετική σκηνοθέτιδα Ελπίδα Σκούφαλου στην μουσικο – θεατρική σύνθεση “Θνητοί Θεοί” που βασίζεται στην περίφημη Παλατινή Ανθολογία – σε απόδοση του θεατρανθρώπου Μίνωα Βολανάκη και που θα απολαύσουμε στις 17 και 18 Ιουλίου στην Αρχαία Ολυμπία. Σ’αυτή την υποσχόμενη δουλειά που φτιάχνεται με μεράκι, η χαρισματική Πιττακή θα έχει στο πλευρό της τον σημαντικό Περικλή Μουστάκη αλλά και έξοχους μουσικούς.
Ας δούμε τι σημειώνει η ίδια η Σκούφαλου για αυτό της το νέο «στοίχημα»: «Η Παλατινή Ανθολογία, αυτή η σπουδαία συλλογή ελληνικών επιγραμμάτων, καλύπτει την αρχαιοελληνική, αλεξανδρινή και βυζαντινή περίοδο. Ποίηση υψηλής ποιότητας, λαξευμένη σε μάρμαρο, διεκδικεί μια στιγμή αιωνιότητας από μέρους του ανθρώπου. Σπαράγματα διαμάντια, που ταξιδεύουν σε διαφορετικές εποχές και αιώνες και έχουν κοινό άξονα την ανθρώπινη ύπαρξη, τον έρωτα, τον θάνατο. Ακράδαντος λυρισμός, ανελέητος ερωτισμός, αυτοσαρκασμός και ηφαιστειογενές χιούμορ, διαπνέουν τα μικρά αριστουργήματα του Καλλίμαχου, του Παλλαδά, του Αισώπου, του Αντιφάνη, του Στράτωνα και πολλών άλλων. Ίσως και τίποτα να μην έχει αλλάξει στο διάβα του χρόνου…».Και συνεχίζει «Το μεγαλείο των Επιγραμμάτων είναι δεδομένο και έχει εμπνεύσει πολλούς. Ο Μίνως Βολανάκης έκανε τη δική του επιλογή και απόδοση αποσπασμάτων από την Παλατινή Ανθολογία. Για ανθρώπους που τον γνώρισαν, τολμώ να πω, ότι η δουλειά του αυτή δεν αντανακλά απλά το σύμπαν του, αλλά εκφράζει πολύ βαθιά τον ίδιο. Σπαράγματα από την Παλατινή Ανθολογία. Σπαράγματα του δικού του άδηλου και κρύφιου κόσμου. Ο Μίνως μάς άφησε ένα θησαυρό, λίγο πριν φύγει. Αγαπώ πολύ τη μουσική. Η μουσική μιλά πέρα από τις λέξεις, μας ταξιδεύει στον χρόνο και πέρα από αυτόν. Η μουσική θεραπεύει πληγές. Και τον πόνο. Ανάμεσα στα ποιήματα της Παλατινής ανθολογίας ελλοχεύει μια απέραντη σιωπή. Εκκρεμεί. Ζήτησα από τον Σωκράτη Σινόπουλο να συνθέσει μουσικά αυτή τη σιωπή. Με τον Σωκράτη έχουμε συνεργαστεί άλλες δυο φορές, στη Μονή Δαφνίου με την «Ωδή στη Σελήνη» και στη Ρωμαϊκή Αγορά, με το «Ημερολόγιο ενός αθέατου εγκλεισμού» του Γιώργου Βέλτσου. Έχω την αίσθηση ότι ο Σωκράτης με μια δοξαριά στη λύρα του σε κάνει να βουτάς πολύ βαθιά, ανοίγει πόρτες σε ένα εσωτερικό ταξίδι πέρα από τον χρόνο. Είναι δωρικός και ουσιαστικός. Για την Παλατινή Ανθολογία θα συνεργαστώ, επίσης, με τρεις σπουδαίους μουσικούς, τον Χάρη Λαμπράκη, τον Βασίλη Παπαβασιλείου και τον Bijan Chemirani. O καθένας τους φέρει ένα ξεχωριστό σύμπαν, αλλά ως σπουδαίοι μουσικοί μπορούν να επικοινωνούν υπέροχα μεταξύ τους και να συνδημιουργούν εξίσου υπέροχα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ηθοποιούς: Η «dame» Ρένη Πιττακή ερμηνεύει και συνομιλεί με τον Περικλή Μουστάκη, που επίσης ερμηνεύει, απρόσκοπτα. Και οι δύο συνδιαλέγονται υπέροχα με τους μουσικούς. Η Θάλεια Ιστικοπούλου θα επιμεληθεί ενδυματολογικά τους παραπάνω ηθοποιούς. Η όλη σύνθεση θα εμπλουτιστεί με τη φωνή του Μίνου Βολανάκη, που θα ακούγεται να διαβάζει επιγράμματα και σπαράγματα αυτών, σε δική του μετάφραση, ευγενική παραχώρηση εκ μέρους του Σωματείου Φίλοι Μίνου Βολανάκη. Φιλόδοξο εγχείρημα, βασισμένο σε σπουδαίο Λόγο».
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Ιδέα Σκηνοθεσία: Ελπίδα Σκούφαλου Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Σωκράτης Σινόπουλος Μουσικοί: Σωκράτης Σινόπουλος – λύρα/λαούτο, Χάρης Λαμπράκης – νέι, Βασίλης Παπαβασιλείου – ακουστικό/ηλεκτρικό μπάσο, Bijan Chemirani – ζαρμπ/νταφ Ερμηνεία: Ρένη Πιττακή –Περικλής Μουστάκης. Ενδυματολόγος: Θάλεια Ιστικοπούλου Επεξεργασία ήχου-εικόνας: Σίμος Συλαΐδης Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Βασίλης Μπούτος Υλοποίηση παραγωγής: AKTIS AVteam Οργάνωση παραγωγής: Ευρωπαϊκό Κέντρο Κινούμενων Σχεδιών & Τεχνών Η επιλογή των ποιημάτων της Παλατινής ουσιαστικά καλύπτει τρεις ενότητες. Ταφικά επιγράμματα, ερωτικά ποιήματα, και εκείνα που έχουν μια πιο καθαρή «υπαρξιακή» διάσταση. Μέσα από τις τρεις αυτές ενότητες αναδεικνύεται ο κύκλος της ζωής στο πέρασμα των αιώνων. Μια επαναλαμβανόμενη ιδέα που διαπερνά ποιητές διαφορετικών χρόνων της Παλατινής, όσον αφορά τον καθημερινό θνητό βίο, τον έρωτα, τη γέννηση και το θάνατο, είναι η ιδέα του ανθρώπου ως «θνητού θεού». Η μουσική και η επιλογή των συγκεκριμένων μουσικών καλύπτει την ανάγκη της παράστασης για ανάδειξη μουσικών δρόμων από την αρχαιότητα, το Βυζάντιο έως σήμερα.
