Καμία θρησκευτική αναφορά δεν εμπεριέχεται στον όρκο που δίδεται από τον Ισπανό βασιλέα και τον διάδοχο (ο πρωθυπουργός ορκίζεται στο παλάτι ακουμπώντας το χέρι του στο Σύνταγμα, ενώ δίπλα υπάρχει μια ανοιχτή Βίβλος), αλλά και ο πρόεδρος της Πορτογαλίας ορκίζεται στην τιμή του.
Το βελγικό σύνταγμα προβλέπει τον όρκο του βασιλέα ενώπιον των νομοθετικών σωμάτων χωρίς θρησκευτικές αναφορές.
Στη Γαλλία, την κοιτίδα του λαϊκού-κοσμικού κράτους της Ευρώπης, δεν υπάρχει η έννοια του όρκου για τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο, στην Αυστρία δίνονται πολιτικές διαβεβαιώσεις με προαιρετικές τις θρησκευτικές αναφορές.
Επιλογή ανάμεσα σε όρκο με θρησκευτικές αναφορές (κυρίως με τη φράση «είθε να με βοηθήσει ο θεός») και πολιτική διαβεβαίωση υπάρχει σε Φινλανδία, Ολλανδία (ακόμη και για τον βασιλιά), Λιθουανία, Μάλτα, Ρουμανία, Κροατία κ.α. Χωρίς καμία θρησκευτική αναφορά είναι οι όρκοι σε Τσεχία, Μολδαβία, Ρωσία (ο πρόεδρος ορκίζεται ενώπιον κοινοβουλευτικών, κυβερνητικών και δικαστικών αξιωματούχων), Βουλγαρία, Σλοβακία, Σλοβενία, Λετονία, Εσθονία κ.α.
Τι περιλαμβάνει η διαδικασία στις ΗΠΑ
Αν και η φράση «είθε να με βοηθήσει ο Θεός» δεν περιλαμβάνεται στον όρκο που περιγράφει το Σύνταγμα των ΗΠΑ για τον πρόεδρο, αυτή προστίθεται «εθιμοτυπικά». Η διαμάχη για το αν η θρησκευτική αναφορά ?που χρησιμοποίησε και ο Μπαράκ Ομπάμα? ξεκίνησε από τον ίδιο τον Τζορτζ Ουάσιγκτον ή προέκυψε αργότερα μαίνεται στις ΗΠΑ, με μόνο σίγουρο πως υπήρχε ήδη επί Αβραάμ Λίνκολν. Μόνο ο Φράνκλιν Πιρς χρησιμοποίησε το 1853 την εναλλακτική της διαβεβαίωσης. Ο πρόεδρος συνηθίζεται να ακουμπά τη Βίβλο, ενώ τον ορκίζει ο ανώτατος δικαστής. Σύμφωνα με την κ. Φουντεδάκη, η αναφορά στον Θεό χωρίς ονοματεπώνυμο είναι το στοιχείο που συνδέει συναισθηματικά το πρόσωπο του προέδρου με τον λαό σε μια κοινωνία με έντονο θρησκευτικό συναίσθημα.
Στον Καναδά, πρωθυπουργός και υπουργοί μπορούν να ορκιστούν ή να δώσουν διαβεβαίωση. Στη Λατινική Αμερική κυριαρχούν οι πολιτικοί όρκοι παρά την τεράστια επιρροή της Καθολικής Εκκλησίας. Οπως εξηγεί η κ. Φουντεδάκη, αυτό συμβαίνει λόγω των προεδρικών ?κατά βάση? πολιτευμάτων, που έχουν αυταρχικά στοιχεία αλλά δεν συνδέονται παραδοσιακά με τη θρησκευτική ηγεσία. Στη Βραζιλία επιχειρήθηκε κάποια στιγμή να υπάρξει θρησκευτικός όρκος αλλά η απόπειρα κατέρρευσε, ενώ στη Βενεζουέλα ο Τσάβες τον επανέφερε για να αποκτήσει ευρύτερο λαϊκό έρεισμα. Σε Αυστραλία και Ν. Ζηλανδία, αν και οι βρετανικές επιρροές είναι εμφανείς στους όρκους με αναφορές στη βασιλεία και τον Θεό, δίδονται με πολιτικούς όρους ενώπιον του κοινοβουλίου. Στην Ινδία, η τελετή της ορκωμοσίας του πρωθυπουργού γίνεται στο προεδρικό μέγαρο στο Νέο Δελχί και υπάρχει δυνατότητα επιλογής όρκου ή πολιτικής διαβεβαίωσης. Στην Ιαπωνία ο βασιλιάς ορκίζεται με το σιντοϊστικό μοντέλο αλλά τα μέλη του κοινοβουλίου πολιτικά.
Οι μουσουλμάνοι
Στα μουσουλμανικά κράτη όλα εξαρτώνται, όπως περιγράφει η κ. Φουντεδάκη, από το εκάστοτε ισχύον καθεστώς. Οπου επικράτησαν στρατιωτικές δικτατορίες το μουσουλμανικό στοιχείο συνήθως καταπιέστηκε με αποτέλεσμα τα πολιτικά στοιχεία να είναι εμφανή στους όρκους. Αντίθετα όπου υπάρχει σαρία ο πολιτικός όρκος είναι ανύπαρκτος. Ο πρόεδρος του Ιράν, για παράδειγμα, ορκίζεται σε ένα τζαμί στην Τεχεράνη. Στην Τουρκία υπάρχει πολιτικός όρκος από εποχής Κεμάλ, όπως και στη Ν. Αφρική.
Πηγή: Έθνος
Διαβάστε επίσης
Ο Νίκος Χατζηνικολάου για τη διπλή τελετή ορκωμοσίας – ΒΙΝΤΕΟ
ΝΔ: Απαράδεκτη η παρουσία της Κωνσταντοπούλου στην ορκωμοσία