Ανάρτηση από τον αναγνώστη Σταύρο Βελιγράκη
Κάθε φορά που ταξίδευα σιδηροδρομικώς για τη Θεσσαλονίκη, περίμενα πως και πως εκείνο το κομμάτι της διαδρομής δίπλα στη λίμνη.
Πάντα η θέση δίπλα στο παράθυρο και στον πηγαιμό και στην επιστροφή, όχι μόνο για να χαθεί το παιδικό μου βλέμμα στους υδάτινους ορίζοντες αλλά και για να περάσει απέναντι, στην τότε Γιουγκοσλαβική ακτή της Δοϊράνης, αφού τα μάτια δεν ξέρουν από σύνορα ούτε χρειάζονται διαβατήριο και βίζα.
Σύντομο το πέρασμα αλλά η φαντασία μεγάλη.
Στο δεύτερο έπαιξαν ρόλο και οι διηγήσεις των συμπατριωτών μου – μετανάστες στην Γερμανία, που τα καλοκαίρια έρχονταν οδικώς στην πατρίδα.
Τα χρόνια πέρασαν, το τραίνο δεν καθρεφτίζεται στα νερά της λίμνης, η Γιουγκοσλαβία αποτελεί παρελθόν, οι ξενιτεμένοι μας έρχονται με αεροπλάνα, τώρα μόνο με την ταυτότητα πηγαίνεις στο καζίνο, για ψώνια ακόμη και για καφέ στα Σκόπια.
Πολλά άλλαξαν, ακόμη και η εικόνα της λίμνης!
Ακρίτες: έτσι αποκαλούσαν οι Βυζαντινοί τους φύλακες των συνόρων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που εκείνη την εποχή τα ονόμαζαν «άκρες».
