Η εμπειρία της απουσίας ενός γονέα, διαμορφώνει την προσωπικότητα, τις σχέσεις και τα συναισθήματα των παιδιών στην ενήλικη ζωή τους. Όταν ένας από τους δύο γονείς είναι διαρκώς απών – είτε λόγω δουλειάς, χωρισμού ή άλλων συνθηκών, το παιδί μαθαίνει να διαχειρίζεται μόνο του τα συναισθήματά του.
Συχνά, αναπτύσσονται μηχανισμούς διαχείρισης που εξακολουθούν να ενεργοποιούνται και στην ενήλικη ζωή. Τα αποτελέσματα της γονεϊκής απουσίας, δεν είναι πάντα εμφανή, όμως διακρίνονται μέσα από ορισμένες συμπεριφορές.
Τα παιδιά που μεγάλωσαν σε σπίτι όπου ο ένας γονέας απουσίαζε συνεχώς, συνήθως εμφανίζουν αυτές τις 8 συμπεριφορές στην ενήλικη ζωή
- Προβλήματα εμπιστοσύνης
- Φόβος εγκατάλειψης
- Αίσθημα χαμηλής αυτοεκτίμησης
- Προβλήματα οριοθέτησης
- Έντονη ανάγκη επιβεβαίωσης
- Δυσκολία στην έκφραση συναισθημάτων
- Έντονη ανεξαρτησία
- Φόβος επανάληψης του παρελθόντος
Προβλήματα εμπιστοσύνης
Οι άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει στην απουσία ενός από τους γονείς τους, δυσκολεύονται να εμπιστευτούν τους άλλους.
Όταν ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους της παιδικής ηλικίας είναι αναξιόπιστος ή ασυνεπής, τα παιδιά μαθαίνουν από νωρίς ότι, δεν μπορούν να βασιστούν πάνω τους.
Στην ενήλικη ζωή τους, δυσκολεύονται να ανοιχτούν και να εμπιστευτούν τους ανθρώπους.
Μπορεί να κρατούν τους άλλους σε απόσταση, να μην θέλουν να διαμορφώσουν βαθιές συναισθηματικές σχέσεις, να θέλουν πάντα να έχουν εναλλακτικές. Μέσα από τις εμπειρίες τους, έχουν μάθει να είναι επιφυλακτικοί.
Φόβος εγκατάλειψης
Ασυνείδητα, ένας άνθρωπος που έχει μεγαλώσει χωρίς κάποιον από τους δύο γονείς του, τρέμει στο ενδεχόμενο της εγκατάλειψης.
Αν μεγαλώνοντας, ο πατέρας ή η μητέρα σας έλειπαν, αν ερχόταν και έφευγε, αν σας έδινε υποσχέσεις που δεν κρατούσε, το συναίσθημα που βιώνατε τότε, είναι πιθανό να έχει διαμορφώσει μοτίβα συμπεριφοράς που εκφράζονται στις ενήλικες σχέσεις.
Μπορεί να αγχώνεστε όταν κάποιος δεν απαντά στα μηνύματά σας, να υπεραναλύετε τα πάντα, ακόμη και να διώχνετε από κοντά σας ανθρώπους, υπό τον φόβο της εγκατάλειψης.
Ο φόβος αυτός, δεν αφορά τους ανθρώπους της ενήλικης ζωής, αλλά την απουσία που βιώσατε ως παιδί. Η αναγνώριση, είναι το πρώτο σημαντικό βήμα προς την καλλιέργεια της εμπιστοσύνης.
Αίσθημα χαμηλής αυτοεκτίμησης
Ένα παιδί που νιώθει τη διαρκή απουσία του γονέα, αναρωτιέται για ποιον λόγο.
Η απουσία ενός γονέα, δημιουργεί αίσθημα αναξιότητας που επιμένει μέχρι την ενήλικη ζωή.
Οι άνθρωποι, μεγαλώνοντας, αναζητούν την αποδοχή και την έγκριση των άλλων, κάνουν τα πάντα ώστε να αποδείξουν την αξία τους, προσπαθώντας να καλύψουν το αίσθημα της ανεπάρκειας.
Μελέτες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως, τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς σταθερή στήριξη από τους γονείς τους, είναι πιο πιθανό να έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και να βιώνουν αισθήματα ανεπάρκεια. Η απουσία του ενός γονέα, κάνει τα παιδιά ν’ αμφιβάλλουν για την αξία τους.
Προβλήματα οριοθέτησης
Όταν ο ένας από τους δύο γονείς λείπει, το παιδί μεγαλώνοντας, αναλαμβάνει το βάρος της υπεραναπλήρωσης στις σχέσεις της ενήλικης ζωής.
Ως ενήλικες πλέον, οι άνθρωποι που βιώσαν την απουσία ενός γονέα, ερμηνεύεται σε δυσκολία οριοθέτησης.
Μπορεί να δέχονται να κάνουν πράγματα τα οποία στην πραγματικότητα, δεν θέλουν, να ανέχονται απαράδεκτες συμπεριφορές από τους άλλους, να νιώθουν ενοχές όταν δίνουν προτεραιότητα στον εαυτό τους.
Χωρίς ένα ισχυρό παράδειγμα υγιών ορίων, οι άνθρωποι αυτοί, δυσκολεύονται να καταλάβουν πότε πρέπει να βάλουν όρια, στις σχέσεις, επαγγελματικές ή προσωπικές, ακόμη και εις βάρος της προσωπικής τους ευημερίας.
Έντονη ανάγκη επιβεβαίωσης
Όταν ο ένας από τους δύο γονείς απουσιάζει από τη ζωή του παιδιού, εκείνο έχει αναπάντητα ερωτήματα: «Που είναι;», «Με χρειάζονται;», «Ενδιαφέρονται για μένα;», «Τι έχω κάνει λάθος;».
Η ανασφάλεια δεν περνά μεγαλώνοντας. Αντίθετα, μετατρέπεται σε μια επιτακτική ανάγκη επιβεβαίωσης στην ενήλικη ζωή.
Έχουν έντονη την ανάγκη αποδοχής και αναγνώρισης από τον σύντροφο, τους φίλους, τους συναδέλφους, προκειμένου να νιώθουν ασφάλεια.
Δεν το κάνουν σκόπιμα. Η ενδόμυχη ανάγκη να νιώσουν πως οι άλλοι τους θέλουν και τους εκτιμούν, είναι ιδιαίτερα έντονη.
Δυσκολία στην έκφραση συναισθημάτων
Όταν ένας παιδί μεγαλώνει στην απουσία του ενός γονέα, όταν δεν υπάρχει κάποιος να το βοηθήσει να επεξεργαστεί τα συναισθήματά του, εκείνο μαθαίνει να τα απωθεί, προκειμένου να προχωρήσει.
Η καταπίεση των συναισθημάτων, μπορεί να είναι ένα μοτίβο που συνεχίζεται και στην ενήλικη ζωή. Συσσωρεύει τα συναισθήματά του, με αποτέλεσμα να βιώνει ανυπόφορο στρες, εξουθένωση ή και σωματική εξάντληση.
Μεγαλώνοντας ο άνθρωπος που θέλει να ξεπεράσει το τραύμα της απουσίας του γονέα, πρέπει να καταβάλλει συνειδητή προσπάθεια. Χρειάζεται υπομονή και εμπιστοσύνη, ώστε ο άνθρωπος να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο της απόρριψης ή της απογοήτευσης.
Όσοι δεν είχαν την ασφάλεια να εκφράσουν τα συναισθήματά τους ως παιδιά, πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο.
Έντονη ανεξαρτησία
Όταν ένας άνθρωπος μεγαλώνει χωρίς τον έναν από τους δυο του γονείς, καλείται να διαχειριστεί μόνος του τα συναισθήματα και τις καταστάσεις της ζωής του.
Το μοτίβο αυτό εκφράζεται και αργότερα, στην ενήλικη ζωή ως υπερβολική ανεξαρτησία. Οι άνθρωποι αυτοί, δεν ζητούν βοήθεια, νιώθουν άσχημα όταν στηρίζονται στους άλλους, ακόμη και όταν έχουν ανάγκη τη στήριξή τους.
Ενώ η ανεξαρτησία είναι ένδειξη δύναμης, την ίδια στιγμή, οδηγεί σε αίσθημα μοναξιάς.
Δεν νιώθουν ασφάλεια να βασιστούν στους άλλους, ούτε θεωρούν αυτονόητο πως κάποιος θα είναι διαρκώς μαζί τους.
Φόβος επανάληψης του παρελθόντος
Ανεξάρτητα από το πόσος χρόνος μπορεί να περάσει, η απουσία ενός γονέα, είναι μια εμπειρία που αφήνει ανεξίτηλα σημάδια. Πολλοί είναι οι άνθρωποι που κουβαλούν ασυνείδητα τον φόβο της επανάληψης του παρελθόντος. Αγχώνονται πως μπορεί να δημιουργήσουν το τραύμα αυτό σε κάποιον άλλον.
Tips
Οι εμπειρίες της παιδικής ζωής διαρκούν για πάντα και διαμορφώνουν τον άνθρωπο και τις σχέσεις του στην ενήλικη ζωή του.
Οι ψυχολόγοι που μελετούν την επίδραση της γονεϊκής απουσίας, επισημαίνουν τη σύνδεση ανάμεσα στην εμπειρία αυτή και τη συναισθηματική ρύθμιση, το στιλ προσκόλλησης, ακόμη και την αυτό – εικόνα του ανθρώπου.
Όταν ένας από τους γονείς απουσιάζει από τη ζωή του παιδιού, επηρεάζει την εμπιστοσύνη, και τις σχέσεις του ανθρώπου.
Η επίγνωση είναι καθοριστικής σημασίας.
Η κατανόηση των μοτίβων, δεν πρέπει να γίνεται με σκοπό την απόδοση ευθυνών, αλλά την απελευθέρωση από δυσλειτουργικά μοτίβα.
