Σε συγκινησιακά φορτισμένο κλίμα τελέστηκε η εξόδιος ακολουθία για τη Φώφη Γεννηματά. Στον επικήδειο λόγο του, ο γραμματέας του ΚΙΝΑΛ, Μανώλης Χριστοδουλάκης, συγκίνησε με τα λόγια του και έδωσε υπόσχεση στη Φώφη Γεννηματά ότι “θα μιλάμε για εσένα”.
“Είναι πολύ δύσκολο να σου πούμε αντίο, γιατί μας λείπει κάτι. Μας λείπει η δική σου δύναμη, η δική σου γενναιότητα, μας λείπει το δικό σου θάρρος. Και είναι πολύ βαριά η σκιά της απουσίας σου. Σου υπόσχομαι πρόεδρε ότι θα μιλάμε για εσένα. Θα μιλάμε στα παιδιά σου και στα παιδιά μας, στις επόμενες γενιές. Και θα μιλάμε για εκείνη που δεν της χαρίστηκε ποτέ τίποτα και στο βλέμμα της χωρούσαν όλοι, ακόμα κι οι αντίπαλοί της.
Για εκείνη που σήκωσε το βάρος του κοινού μας σπιτιού στη δική της πλάτη, τη στιγμή που για όλους τους υπόλοιπους ίσως φαινόταν απλά ένας άδικος κόπος. Για εκείνη που δεν βολεύτηκε ποτέ στα όσα είχε και δεν δίστασε ούτε στιγμή να αφήσει πίσω την εύκολη προεδρική καρέκλα για να μας πει ‘πάμε να το ξανακάνουμε Κίνημα Αλλαγής’… Για εκείνη που έζησε όλη την περιπέτεια του ΠΑΣΟΚ, που έμενε, όταν κάποιοι άλλοι έφευγαν και που πίστευε βαθιά ότι μπορεί να το ξανακάνει μεγάλο. Για εκείνη που μας έδινε κουράγιο και δύναμη στις δύσκολες ημέρες και χαμογελούσε πιο πλατιά απ’ όλους στις καλές”, ανέφερε αρχικά ο Μανώλης Χριστοδουλάκης.
Όπως ανέφερε στη συνέχεια, “μίλησες για την αρρώστια σου όταν ήταν ακόμα ταμπού και ενθάρρυνες έτσι πάρα πολλές γυναίκες να βρουν τη δύναμη στη δική τους περιπέτεια, στον δικό τους Γολγοθά. Αλλά δεν φόρεσες ποτέ τον καρκίνο σαν ταμπέλα. Ποτέ σου δεν παραπονέθηκες, ποτέ σου δεν δικαιολογήθηκες. Ήσουν πάντα εκεί, όρθια, πάντα περήφανη, πάντα δυνατή, μέχρι και την τελευταία στιγμή, μέχρι και τη στιγμή που δεν μπορούσες πια να κάνεις διαφορετικά… Μάχη δεν έχασες ποτέ καμία, δεν λύγισες ποτέ. Ούτε η αρρώστια σου σε λύγισε. Γιατί όποιος κλείνει το μάτι και διαλέγει να ζει χωρίς τον φόβο, υπερβαίνει και τον θάνατο. Κι εσύ, όπως έλεγες πρόεδρε, δεν έζησες ποτέ με τον φόβο. Εσύ τη ζωή τη ρούφηξες και η απόδειξη γι’ αυτό είναι σήμερα στο πλευρό σου, είναι η οικογένειά σου, που ήταν πάντα το στήριγμά σου”.
Για τη Δημοκρατική Παράταξη και την ανασυγκρότησή της, τόνισε στη συνέχεια, “η ιστορία δεν θα γράψει απλώς πως έβαλες κι εσύ ένα ακόμα λιθαράκι. Κάθε σου βήμα, ήταν ένα βήμα πιο κοντά στον στόχο, ήταν μια σπρωξιά προς το μέλλον, ήταν ένα μισάνοιγμα της πόρτας για την επόμενη εποχή. Για την επόμενη δική μας πολύ μεγάλη νίκη. Και είναι πολύ δύσκολο να πιστέψουμε ότι δεν θα είσαι πια μαζί μας για να μοιραστούμε αυτή τη χαρά, αυτής της νίκης.
Όταν όμως έρθει, γιατί πρόεδρε θα έρθει αυτή η νίκη και στο υπόσχομαι, θα είναι γιατί εσύ έβαλες τα θεμέλια. Γιατί δεν επέτρεψες να χαθούμε στη λήθη, γιατί πάλεψες με νύχια και με δόντια και εσύ μας κράτησες όρθιους για να μπορούμε, όπως σου άρεσε να ακούς, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα”.
Όπως ανέφερε, “πίστευες στους νέους ανθρώπους, μας εμπιστεύτηκες όταν για τους άλλους ήμασταν απλώς παιδιά. Με εμπιστεύτηκες και δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Και εκεί που όλοι οι άλλοι έβλεπαν τοίχους, εσύ μας άνοιγες δρόμους και μας έσπρωχνες να τους περπατήσουμε μαζί σου. Το κάναμε και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Ανέστησες ένα κόμμα που χωρίς εσένα θα ήταν απλά μία νοσταλγία, μία ανάμνηση. Ένωσες τα κομμάτια του όταν αυτό φαινόταν αδύνατον.
Έθρεψες τις ρίζες αλλά δεν πρόλαβες να δεις τους καρπούς. Αλλά μην στεναχωριέσαι πρόεδρε, γιατί αυτά τα δέντρα σήμερα γράφουν το όνομά σου. Και το γράφουν σε μία γλώσσα η οποία δεν ξεχνιέται, δεν χάνεται και η οποία παραμένει χαραγμένη στην ψυχή, στην ψυχή μου, στην ψυχή μας, στην ψυχή της παράταξής μας, η οποία συνεχίζει ορφανή”.
“Τις μέρες που θα λάμπει ο ήλιος, με χαμόγελο όπως είχες πάντα στα δικά σου χείλη, με στεγνά μάτια πλέον αλλά και με ψηλά το κεφάλι, όπως εσύ μας έμαθες, εμείς που μένουμε πίσω έχουμε πάρα πολλά να πούμε για εσένα. Και κυρίως, το πιο σημαντικό, πως η Ιφιγένεια έκανε το χρέος της. Ας φυσήξει τώρα ούριος άνεμος στα πανιά της παράταξής μας. Πρόεδρε, η παράταξή μας σε αποχαιρετά. Ήταν τιμή μας, ήταν τιμή μου”, κατέληξε ο Μανώλης Χριστοδουλάκης.
