Ο Παναγιώτης Φασούλας παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στην εκπομπή “Αυτός και ο Άλλος” της ΕΡΤ και συγκλόνισε όταν μίλησε για την περιπέτεια υγείας του γιου του.
«Ήταν 27 Δεκεμβρίου του 2004, την ημέρα του τσουνάμι στη νοτιοανατολική Ασία. Δεν θυμάμαι την ημέρα που τελείωσε αυτό. Θυμόμαστε τα άσχημα. Τελειώσαμε 2009 με 2010. Με δίδαξε ότι πάντα υπάρχουν χειρότερα, ειδικά εκεί που πήγαμε στην Αμερική. Δεν υπάρχει ‘’γιατί σε εμένα;’’. Δίνεις την μάχη μέχρι το τέλος με αισιοδοξία. Έπρεπε να ζήσουμε τη ζωή μας κανονικά σαν να μην έχει γίνει τίποτα. Δεν μπορείς να θρηνείς κάτι, το οποίο δεν ξέρεις αν θα συμβεί. Επίσης, είναι πολύ σημαντική η πίστη. Πέρασα δύσκολα, αλλά τη βασική μάχη τη δίνει το παιδί. Καμία δεν δώσαμε εμείς. Που τρυπιέται κάθε μέρα για πέντε χρόνια», είπε ο παλαίμαχος μπασκετμπολίστας.
Το bullying και η αποχώρηση από τα παρκέ
«Δεχόμουν τρελό bullying. Το μπάσκετ βοήθησε από το να φύγω από τη διαδικασία του “τρελού του χωριού”. Όταν διαφέρεις γίνεσαι αντικείμενο χλευασμού. Όταν άρχισε το μπάσκετ, τελείωσε το θέμα με τα κορίτσια. Έρχονταν!» είπε σε άλλο σημείο με χιούμορ.
Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στη στιγμή που αποφάσισε να αποσυρθεί από την αγωνιστική δράση.
«Σταμάτησα το μπάσκετ το 99. Είχα σκεφτεί να επιστρέψω. Ήμουν άνθρωπος των παθών» είπε και εξήγησε πώς πήρε την απόφαση να σταματήσει. «Μπαίνοντας στα αποδυτήρια είχαν αρχίσει και με ενοχλούσαν. Όταν πας στο γήπεδο του Παπάγου και ακούς ένα 19χρονο να σου λέει “Ρε Φασούλα δε βαρέθηκες;” και ήμουν 36, είδα ότι πρέπει να βγω από αυτόν τον χώρο. Δεν ήθελα να παίζω με 18χρονα», τόνισε.
«Ήμουν πάντα το κακό παιδί της παρέας. Το ’83 δεν είχε πάει καλά η ομάδα και τιμωρήθηκα να μην παίξω στο φιλικό με τον Μάικλ Τζόρνταν. Αν υπήρχαν social media τότε δεν θα αντέχαμε ούτε ένα μήνα στο μπάσκετ. Κάθε βράδυ το ’87 διασκεδάζαμε. Μετά τους αγώνες. Δεν κοιμόμασταν ποτέ», σημείωσε.
Για το έπος του 1987, αποκάλυψε: «Τον αγώνα με τη Σοβιετική Ένωση τον θυμάμαι κάθε μέρα. Όχι ως αγώνα αλλά την επιτυχία. Θυμάμαι την ομοψυχία που δεν είχε καμία φωνή αντίδρασης. Τέτοια στιγμή ομοψυχίας ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να έχει ζήσει».
