Σε έναν κόσμο και μια κοινωνία όπου μέχρι και σήμερα σε πολλές εκφάνσεις της καθημερινότητας, όπως στο εργασιακό πεδίο, ενδεχομένως κυριαρχεί η ανδρική νοοτροπία, η αναγνώριση της ισότητας των φύλων θα πρέπει όχι μόνο να διατυπώνεται θεωρητικά αλλά και να λαμβάνονται μέτρα για τη διασφάλισή της. Προηγήθηκαν πολυετείς αγώνες προκειμένου η γυναίκα να διεκδικήσει και τελικά να λάβει τη θέση που της αξίζει. Αυτούς ακριβώς τους αγώνες δικαίωσης υμνούμε κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (International Women’s Day) γιορτάζεται κάθε χρόνο τον Μάρτιο και αποτελεί ημέρα μνήμης των αγώνων των γυναικών, οι οποίες με το θάρρος και την αποφασιστικότητά τους έγραψαν ιστορία. Θεσπίστηκε για πρώτη φορά το 1977 με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ για να αναδείξει τα προβλήματα και να προωθήσει τα δικαιώματα της γυναίκας. Θα πρέπει, ωστόσο, να επισημανθεί ότι η ιστορική διαδρομή της συγκεκριμένης εορτής δεν ξεκινά με την υιοθέτησή από τον ΟΗΕ το 1977.
Στην ουσία, πρωτογιορτάστηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1909 στην Νέα Υόρκη, ως Εθνική Ημέρα της Γυναίκας, με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ, κατόπιν εισήγησης της Τερέζα Μαλκίελ, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Σημειώνεται βέβαια ότι σημαντική μερίδα Αμερικανών ιστορικών αμφισβητούν σήμερα το συγκεκριμένο περιστατικό, χαρακτηρίζοντάς το ως μύθο.
Η γιορτή της γυναίκας στον κόσμο
Με αφετηρία τις ΗΠΑ, ο εορτασμός διεθνοποιήθηκε τον επόμενο χρόνο, κατά την διάρκεια δευτέρου συνεδρίου του γυναικείου τμήματος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (2η Διεθνής), που έγινε στην Κοπεγχάγη (26-27 Αυγούστου 1910). Οι 100 σύνεδροι από 17 χώρες υιοθέτησαν την πρόταση τριών Γερμανίδων (Λουίζ Τσιτς, Κλάρα Τσέτκιν και Κέτε Ντούνκερ) να γιορτάζεται κάθε χρόνο η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ως ένα βήμα για την προώθηση της ισότητας των δύο φύλων, που θα περιλάμβανε και το εκλογικό δικαίωμα, που ήταν τότε το καθολικό ζητούμενο για τις γυναίκες όλου του κόσμου.
Στις 19 Μαρτίου 1911 γιορτάστηκε για πρώτη φορά η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στην Αυστρία, την Γερμανία, την Ελβετία και την Δανία. Κοινός τόπος και στις τέσσερις χώρες ήταν η ψήφος στις γυναίκες και η ανάδειξη των γυναικών σε δημόσια αξιώματα. Οι Αμερικανίδες συνέχιζαν να γιορτάζουν την δική τους εθνική ημέρα την τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου.
Το 1914, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε στην Γερμανία στις 8 Μαρτίου – είτε επειδή ήταν Κυριακή είτε σε ανάμνηση της απεργίας του 1857 στην Νέα Υόρκη- και έκτοτε καθιερώθηκε η ημερομηνία αυτή για τον εορτασμό και υιοθετήθηκε αρκετά χρόνια αργότερα από τον ΟΗΕ. Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία (1917), η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη αργία.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας ως επίσημη αργία
Αργία μόνο για τις γυναίκες καθιερώθηκε στην Κίνα μετά την επικράτηση των κομμουνιστών του Μάο Τσε Τουνγκ. Σήμερα η συγκεκριμένη ημέρα αποτελεί επίσημη αργία σε πολλά κράτη ανά τον κόσμο, όπως ενδεικτικά στο Αφγανιστάν, την Αγκόλα, την Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν, τη Λευκορωσία, τη Μπουρκίνα Φάσο, την Καμπότζη, την Κούβα και τη Γεωργία.
Αν και η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας σταδιακά φαίνεται να έχασε μέσα στον χρόνο το πολιτικό-διεκδικητικό της υπόβαθρο, αποτελώντας πλέον περισσότερο μια χαριτωμένη εορτή κατά την οποία εκφράζεται η συμπάθεια και η αγάπη των ανδρών προς τις γυναίκες, η άνοδος και ισχυροποίηση του φεμινιστικού κινήματος στη Δύση κατά τη δεκαετία του ’60 θα πρέπει να μας υπενθυμίζει την επιτακτική ανάγκη διαρκούς ανάδειξης των γυναικείων προβλημάτων και δικαιωμάτων.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο «υμνεί» τις γυναίκες που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή κατά της πανδημίας
Η φετινή Ημέρα της Γυναίκας αφιερώνεται φέτος από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στον παγκόσμιο αγώνα των γυναικών κατά της κρίσης που έχει προκληθεί λόγω του κορονοϊού. Οι γυναίκες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά της πανδημίας, καθώς αποτελούν την πλειονότητα των εργαζομένων που απασχολούνται στις υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης.
Πολλές από αυτές έχουν επίσης πληγεί σοβαρά από την κρίση εξαιτίας της απώλειας θέσεων εργασίας ή της απασχόλησής τους σε επισφαλείς θέσεις. Οι αλλεπάλληλοι δε εγκλεισμοί έχουν οδηγήσει σε σημαντική αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας. Στο πλαίσιο αυτό, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ζητά την καταπολέμηση κάθε είδους ανισότητας μεταξύ των δύο φύλων.
