Βασικά σημεία
- Η πίεση ενός ενήλικου παιδιού που δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα επηρεάζει αρνητικά την ευημερία του και τη σχέση του με τους γονείς του.
- Ο φόβος της αποτυχίας μπορεί να εμποδίσει την ικανότητα ενός ενήλικου παιδιού να επικεντρωθεί και να συνεχίσει τις προσπάθειές του.
- Η επικοινωνία με ένα ενήλικο παιδί που δυσκολεύεται για την κατάστασή του απαιτεί ευαισθησία και ενσυναίσθηση.
Αρκετοί γονείς ανησυχούν για τα ενήλικα παιδιά τους. Όταν βλέπουν ότι δεν προχωράνε στην ζωή τους επιλέγουν να επέμβουν με έναν τρόπο που δεν είναι πάντα παραγωγικός και καταλήγουν να πιέζουν το παιδί τους.
Ο ψυχολόγος και οικογενειακός θεραπευτής, Jeffrey Bernstein αναφέρει ότι κάθε ενήλικο παιδί θέλει να αισθάνεται ότι έχει κερδίσει την αναγνώριση και την εμπιστοσύνη των γονιών του. Η φράση που θέλει κάθε παιδί να ακούει από τους γονείς του είναι: «Πιστεύω σε εσένα».
Ωστόσο ο Jeffrey Bernstein εξετάζει και την άλλη πλευρά της επικοινωνίας γονέων – παιδιών. Δηλαδή τι θα ήταν καλό να μην λένε οι γονείς στα παιδιά τους. «Με αυτό, εννοώ πώς η πίεση ενός ενήλικου παιδιού που δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα μπορεί να έχει αρκετές αρνητικές επιπτώσεις στην ευημερία του και στη σχέση σας μαζί του», ανέφερε ο ψυχολόγος.
Μάλιστα έφερε το παράδειγμα ενός θεραπευόμενου του, του Τζέρι ο οποίος ήθελε να φτιάξει την σχέση του με τον 32χρονο γιο του, Γουίλ. «Ο Γουίλ είχε αποτύχει σε τρία κολέγια και δυσκολευόταν να κρατήσει οποιουδήποτε είδους δουλειάς. Ο Γουίλ είχε επίσης την ισχυρή πεποίθηση ότι το μόνο πράγμα που τον βοήθησε να διαχειριστεί το άγχος του ήταν η μαριχουάνα, την οποία χρησιμοποιούσε σε υπερβολικό βαθμό. Ο Τζέρι ήταν εύλογα ανήσυχος για την ικανότητα του Γουίλ να τα καταφέρει μόνος του και να γίνει ανεξάρτητος», σημείωσε ο Jeffrey Bernstein.
Όπως εξήγησε ο πατέρας έβλεπε τον εαυτό του ως τον άνθρωπο που έπρεπε να φέρει τον γιο του αντιμέτωπο με την πραγματικότητα. Γι’ αυτό τον ρωτούσε συνεχώς ποιο ήταν το σχέδιο του για την ζωή του. Αυτό ενοχλούσε εξαιρετικά τον γιο του και του ασκούσε μεγάλη πίεση.
Σύμφωνα με τον Jeffrey Bernstein υπάρχουν 5 παρόμοια πράγματα που μπορεί οι γονείς να λένε στα ενήλικα παιδιά τους και να καταλήγουν να τα «σαμποτάρουν» άθελα τους όταν εκείνα προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους.
5 πράγματα που πρέπει να αποφεύγετε να λέτε στο παιδί σας όταν προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του στη ζωή
- «Λοιπόν, πότε θα βρεις δουλειά;»
- Πόσο καιρό σκοπεύεις να αποφεύγεις την αντιμετώπιση του πραγματικού κόσμου;»
- «Πότε θα βρεις δουλειά στον κλάδο σου;»
- «Γιατί δεν έχεις κάνει αίτηση για δουλειά υψηλότερου επιπέδου;»
- «Γιατί επέλεξες αυτή την επαγγελματική πορεία;»
- “Κοίτα [το όνομα του συνομήλικου ή του αδερφού], τα πάει τόσο καλά. Λοιπόν, τι γίνεται με σένα;»
«Με βάση τις εμπειρίες μου με ανήσυχους γονείς, αυτοί συνηθίζουν να κάνουν αυτές τις πιεστικές ερωτήσεις ως αποτέλεσμα του άγχους, της ανησυχίας, της αγάπης ή της επιθυμίας τους (που εκφράζεται αδέξια) να κατανοήσουν καλύτερα τη ζωή των ενήλικων παιδιών τους», τόνισε ο ψυχολόγος.
Στην πραγματικότητα αυτό που καταφέρνουν οι γονείς με αυτές τις ερωτήσεις είναι να υποσκάπτουν την αυτοπεποίθηση των παιδιών τους και να προκαλούν προβλήματα στην σχέση τους μαζί τους. Γι’ αυτό ο ψυχολόγος θεωρεί πώς οι γονείς, εάν θέλουν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να προχωρήσουν στην ζωή και να ανεξαρτητοποιηθούν, θα πρέπει να βρουν πιο βοηθητικούς τρόπους να εκφράσουν την στήριξη τους.
Πώς να εκφράσετε πιο καλά την στήριξη σας
Είναι σημαντικό να προσεγγίζουμε τα ενήλικα παιδιά που αντιμετωπίζουν προκλήσεις με ενσυναίσθηση και υποστήριξη και όχι με πίεση. Η ανοιχτή επικοινωνία, η κατανόηση και η ενθάρρυνση μπορεί να φέρουν αποτελέσματα και να βοηθήσουν τα ενήλικα παιδιά να επεξεργαστούν τις δυσκολίες τους.
Οι γονείς θα πρέπει να θυμούνται ότι η επικοινωνία τους με ένα παιδί που αγωνίζεται να ορθοποδήσει θα πρέπει να περιλαμβάνει ενσυναίσθηση. Αντί, λοιπόν, να ρωτάτε το παιδί ποιο είναι το σχέδιο του για την ζωή του (αυτό μπορεί να ακουστεί ως απόπειρα ελέγχου στην ζωή του) ίσως θα μπορούσατε να έχετε μία πιο υποστηρικτική παρέμβαση.
Σύμφωνα με τον Jeffrey Bernstein, οι γονείς θα πρέπει να δείχνουν κατανόηση στις δυσκολίες των παιδιών τους και να αποφεύγουν να ασκούν κριτική στις επιλογές τους. Επίσης θα είναι καλό να κάνουν ερωτήσεις ανοιχτού τύπου για να εκφράσουν το ενδιαφέρον τους αντί να ρωτάνε συνεχώς τι σκοπεύει να κάνει το παιδί για να βελτιώσει την ζωή του. Για παράδειγμα μπορούν να ρωτήσουν: «Πώς νιώθεις για την τρέχουσα κατάστασή σου;» ή «Τι πάει καλά και τι όχι τόσο καλά δεδομένων των προκλήσεων που αντιμετωπίζεις αυτή τη στιγμή;».
Επιπλέον ο ψυχολόγος συμβουλεύει οι γονείς να αποφεύγουν να δίνουν συμβουλές και να προσπαθούν περισσότερο να υποστηρίξουν τις επιλογές του παιδιού τους.
Κάθε παιδί είναι διαφορετικό
Δεν θα πρέπει να ξεχνάτε ότι κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Γι’ αυτό η προσέγγιση των γονέων μπορεί να διαφέρει ανάλογα με τις συγκεκριμένες συνθήκες και τη σχέση τους με το παιδί τους. Το «κλειδί» είναι η προώθηση της ανοιχτής επικοινωνίας και της συνεργασίας με το παιδί.
