ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΤΖΕΝΤΑ
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ
Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ
Ότι ο σπουδαίος Δημήτρης Καταλειφός θα… χτυπήσει στο Σύγχρονο Θέατρο το χειμώνα με το «Τέλος του παιχνιδιού» του Μπέκετ, έχοντας ξανά στο πλάι του τον εξαιρετικό σκηνοθέτη Γιώργο Σκεύα,το ξέρεις. Σου έχω όμως τα πρώτα κλικ της… dream team που φτιάχτηκε με μεράκι για αυτήν την φιλόδοξη παραγωγή της Νάμα και της Λυκόφως. Σ’ αυτά βλέπεις τον χαρισματικό ηθοποιό, τον ικανό σκηνοθέτη και τους καίριους Άρη Μπαλή, Όλγα Δαμάνη και Γιώργο Ζιόβα. Καλοτάξιδοι να είναι. Περιμένουμε με ενδιαφέρον το ραντεβού του χειμώνα…
ΑΞΙΖΕΙ εδώ να σημειώσω ότι ο Καταλειφός που «χτυπούσε» τα τελευταία χρόνια επιτυχώς στο «Εμπορικόν», μετακομίζει στο «Σύγχρονο Θέατρο», αλλά όχι μόνο για το «Τέλος του παιχνιδιού». Είναι μόνη η… αρχή αυτή και έπονται υποσχόμενα «χτυπήματα»!
Ο Μπέκετ έγραψε το Τέλος του παιχνιδιού το 1956, εφτά χρόνια μετά το Περιμένοντας τον Γκοντό. Το έργο πρωτοεκδόθηκε στα γαλλικά το 1957 και τον ίδιο χρόνο ανέβηκε στο Ρόυαλ Κορτ Θίατερ του Λονδίνου. Έχει αναγνωριστεί ως ένα από τα καλύτερα έργα του Μπέκετ και υπήρξε το αγαπημένο του.
Το Τέλος του παιχνιδιού είναι μια σπουδή πάνω στην έννοια του Τέλους. Μέσα σ’ έναν γυμνό σταχτή χώρο, τέσσερις άνθρωποι, όλοι ανάπηροι, περνούν τις ώρες που τους έχουν απομείνει. Ο Χαμ, ένας τυραννικός άνθρωπος, τυφλός και παράλυτος, εξαρτάται από τον υπηρέτη του Κλοβ, ο οποίος κάνει για λογαριασμό του όλες τις απαραίτητες κινήσεις χάρη στις οποίες μπορεί και συνεχίζεται η ζωή. Η αναπηρία του Κλοβ είναι ότι δεν μπορεί να καθίσει. Η σχέση τους είναι σχέση αλληλεξάρτησης, όπου συνυπάρχουν η συνήθεια, ο οίκτος, το μίσος και όσα άλλα συσσωρεύτηκαν με τα χρόνια. Οι γονείς του Χαμ, ο Ναγκ και η Νελ, έχουν χάσει τα πόδια τους και αργοπεθαίνουν μέσα στους σκουπιδοτενεκέδες τους. Ο έξω κόσμος είναι νεκρός και αυτοί είναι κάτι σαν τους τελευταίους επιζώντες. Μαζί με τη ζωή όμως έχουν σωθεί και τα αισθήματα, που κάποτε τα γνώριζαν και τώρα τα νοσταλγούν. Η σύγκριση ανάμεσα σ’ εκείνο το παρελθόν, όπου ακουγόταν ακόμα ο σφυγμός της ζωής, και στο ερημωμένο παρόν τους συνθλίβει. Κι ωστόσο, ζωντανοί όσο μιλάνε, παίζουν όλοι με τη βοήθεια των λέξεων το μαρτυρικό παιχνίδι της ζωής, πέρα απ’ το οποίο υπάρχει μόνο ο θάνατος. Εγκλωβισμένοι σ’ αυτό το σύμπαν, επιμένουν να υπάρχουν, αναζητώντας παρηγοριά στα ελάχιστα εκείνα καθημερινά που τους δίνουν την αναγκαία σιγουριά πως η ζωή συνεχίζεται.
