«Κάθε φορά που πάω στην αγορά να αγοράσω κάτι για την οικογένειά μου το μικρότερο παιδί μου με σταματάει και με φιλάει γιατί δεν ξέρει αν θα επιστρέψω ζωντανός ή όχι». Κάθε βράδυ για τους εγκλωβισμένους αμάχους της Γάζας είναι και ένας αποχαιρετισμός, λέει ο Σαμίρ Γουαφί, πρώην διπλωματικός υπάλληλος και κάτοικος της Γάζας περιγράφοντας τη φρίκη του πολέμου.
Μιλώντας στον ΑΝΤ1, τόσο ο ίδιος όσο και η κόρη του συγκλονίζουν με τις μαρτυρίες τους. Όσο μιλά, μία σύρραξη ξεσπά λίγα χιλιόμετρα μακριά του. «Βλέπω τον καπνό, ακούω τις εκρήξεις», θα πει και θα διακόψει τη σύνδεση γιατί πρέπει να αναζητήσει καταφύγιο για εκείνον και την οικογένειά του.
Η κόρη του, Χιμπά Γουαφί, ηλικίας 21 ετών, φοιτήτρια οδοντιατρικής, κάθε φορά που φεύγει ο πατέρας της από το σπίτι προς αναζήτηση τροφίμων ή πόσιμου νερού τον αποχαιρετά σαν να είναι η τελευταία φορά. Κάθε μέρα ακούει τα ουρλιαχτά των συμπολιτών της και τις βόμβες. «Φοβάμαι κάθε φορά μην χάσω κάποιον από την οικογένειά μου ή το σπίτι μου, τις αναμνήσεις μου. Είμαι 21 ετών και δεν ξέρω αν θα ζήσω», λέει η ίδια.
Εκτός από τον φόβο του θανάτου, πρέπει να αντιμετωπίσουν και τις μολυσματικές ασθένειες κρούσματα των οποίων έχουν παρατηρηθεί το τελευταίο διάστημα λόγω έλλειψης πόσιμου νερού.
«Έχουμε πολλούς ασθενείς που έχουν κοιλιακούς πόνους, διάρροια, πυρετό. Όλα αυτά γιατί δεν έχουμε (καθαρό) νερό, ρεύμα, δεν υπάρχουν φάρμακα», εξηγεί ο Ελσάμι Σαλάχ ο οποίος σπούδασε ιατρική στην Πάτρα, εργάστηκε σε νοσοκομεία της Ελλάδας και σήμερα βρίσκεται στο Ευρωπαϊκό Νοσοκομείο της Γάζας.
Ο Παλαιστίνιος γιατρός παλεύει χωρίς φάρμακα, χωρίς καν αναισθησία να σώσει τους τραυματισμένους συμπατριώτες του. «Το χειρότερο πράγμα είναι που κάθε οικογένεια τώρα το βράδυ ετοιμάζεται. Ντύνονται και ετοιμάζονται: ή να πεθάνουν ή να φύγουν. Δεν ξέρεις πότε θα χτυπήσουν το σπίτι σου», περιγράφει.
