«Θα ξανάρθουμε και η Γη θα τρέμει» έλεγε ο Γκαίμπελς λίγο πριν αυτοκτονήσει κι αφού είχε κάνει συντρίμμιτημάνατουΓερμανία.
«Ερχόμαστε κι είμαστε χιλιάδες» κραυγάζει σήμερα η Χρυσή Αυγή, μιμούμενη το στιλ του ναζιστή μέντορά της. Διότι μπορεί η Χρυσή Αυγή να ντρέπεται να ομολογήσει ότι είναι ναζιστική, αλλά η χαράτηςπουείναιναζιστική δεν την αφήνει να κρυφτεί.
Τώρα οι ιδεολογικοίεπίγονοι του Χίτλερ, οι πολιτικοίεπίγονοι των δωσίλογων και οι εξ αίματος (!!)κάργααπόγονοι των αρχαίων Ελλήνων θέλουν να μάθουν στα παιδάκια ιστορία.
Γιατηνοικονομίατηςσυζήτησης, ας δεχθούμε ότι δεν πρόκειται για παιδομάζωμα αλλά για κρυφόσχολειό. Τι ιστορία μπορούν να μάθουν στα παιδάκια οι φασίστες;
Από την ιστορία ο φασισμός και ο ναζισμός αναζήτησαν τον μύθο. Τον μύθο που θα μπορούσε να δικαιώσει τον αμοραλισμό των διανοουμένων τους και να εδραιώσει τον φανατισμό των οπαδών τους.
Ανήθικοιοιίδιοι (διότι οι φασίστες «απελευθερώνουν» ως «υπεράνθρωποι» τον εαυτόν τους από κάθεσυμβατικήυποχρέωση προς τους συνανθρώπουςτους – τους, εν πολλοίς, «υπανθρώπους»), ανήθικοι
λοιπόν οι ίδιοι, ηθικοποιούν την ιστορία, εξιδανικεύουν κατά το δοκούν κι επιλέγουν – λες και η ιστορία αποτελείται από μεζέδες που μας αρέσουν ή δεν μας αρέσουν.
Κιέτσι απ’ την ιστορία δεν καταλαβαίνουν τίποτα, άλλωστεανκαταλάβαινανδενθαήτανφασίστες.
Οιφασίστεςκαιοιναζί απλώς πουλάνειστορία. Πάλι σε δύο επίπεδα. Η μεν φασιστική ελίτ απολαμβάνει, μυστικιστική καθώς είναι, τη μεταφυσική προσέγγιση της ιστορίας, λες και η ιστορία είναι «αφήγηση», οι δε οπαδοί, πάλι μέσω της μεταφυσικής, παρηγορούνμετοψεύδος το αίσθημα αδικίας που τους προκαλούν κυρίως οι ταξικές αντιθέσεις, όταν δεν μπορούν να τις κατανοήσουν. Κιέτσι
ο μύθος γίνεται το όπιο του απόκληρου, του περιθωριοποιημένου, του παρία, του λούμπεν.
Αντίη ιστορία ως γνώση, άρα ως όπλο, να δίνει πολιτικήυπόσταση σε αυτούς που το σύστημα περιθωριοποιείκιεκμεταλλεύεται, τους πασάρει (πάλι το σύστημα) στη θέση της τον μύθο και τους χειραγωγεί όπως θέλει.
Εξου και η σύγχυση των εννοιών που διαπερνά τα φασιστικά μορφώματα, όπως ανάμεσα στον πατριωτισμό και τον εθνικισμό ή το εθνικό και το εθνικιστικό ή το έθνος και τη φυλή.
«Ολβιος όστις της ιστορίης έσχεν μάθησιν», αντιμετωπίζει τα πράγματα φιλοσοφημένα, αντιθέτως οι φασίστες εξακοντίζουν αφορισμούς, αρές και κατάρες, εξιδανικεύσεις και ονειδισμούς. Εξ ου και ο φανατισμόςτους. Ο φανατισμός του κατατρεγμένου (εις ό,τι αφορά τα λαϊκά στρώματα και τους οπαδούς) καθώς και του διώκτη (εις ό,τι αφορά την ελίτ, συχνά αστική, του φασισμού).
Η σοφία της ιστορίας για όσους την αντιλαμβάνονται επιλεκτικώς γίνεται δοκησισοφία, δίνοντας έτσι την ευκολία στον στρεψία που παράγεται απ’ αυτήν να έχει για κάθε ένα ερώτημα δέκα (και αλληλοσυγκρουόμενες) απαντήσεις. Για αυτό και τους «Χρυσαυγίτες» δεν τους «πιάνεις πουθενά», δεν χρειάζεται να αποδείξουντίποτε, έχουν τη «δική τους αλήθεια» ακριβώς όπως οι αποδομιστές – οι μεγάλοι τους (τάχα) εχθροί, οι κήνσορες της «αλήθειας του άλλου».
Προέρχονται και οι δύο, εθνικιστές και εθνομηδενιστές, από την ίδια μήτρα: τηναλήθειαάνευτηςαποδείξεώςτης. Κι έτσι η αμάθεια του ενός, φέρ’ ειπείν της ένδοξης Ρεπούση, γίνεται το άλλοθι της αμάθειας του άλλου.
Ιδιαιτέρως απ’ την ελληνική ιστορία (για να μην πούμε για τα ελληνικάγράμματα) οι φασίστες δεν καταλαβαίνουν γρυ. Αν το μεγαλύτεροεπίτευγμα του ελληνισμού ήταν (ή ίσως και να είναι) ο οικουμενισμόςτου, οι φασίστες απ’ αυτόν καταλαβαίνουν στενόκαρδα καιμισάνθρωπα τα σύνορα και την ξενοφοβία (πρώτο βήμα προς την ξενηλασία).
Αν η πεμπτουσία των ελληνικών γραμμάτων είναι ο ανθρωπισμός, απ’ αυτόν οι Χρυσαυγίτες καταλαβαίνουν ότι τοΠακιστανόείναιυπάνθρωπο, για δάρσιμο και γδάρσιμο.
Ποια αγάπη στην πατρίδα μπορούν να διδάξουν στα παιδιά αυτοί που μισούν την αγάπηστουςανθρώπους;
Ή μήπως η ανθρωπιά είναι θέμα αίματος«αίμα και τιμή Χρυσή Αυγή»προδίδει ο γιατρός τον Ιπποκράτη και να μηφροντίζει τον ασθενή, αν δεν έχει ελληνικόαίμα;
Καιτιείναιτοελληνικόαίμα; ρέζους αρνητικό ή ρέζους θετικό; Και πόσο ελληνικόαίμα ρέει στις φλέβες του κ. Κασιδιάρη, φέρ’ ειπείν, όταν το ίδιο του τοόνομα προέρχεται απ’ το κράνος στα λατινικά που φορούσαν ρωμανόφωνοιμισθοφόροι και Σλάβοιφοιδεράτοι στα βυζαντινά χρόνια;
Αλλάγιατονφασισμό ο μύθος αρκεί, η ιστορία (που θέλουν να διδάξουν, τρομάρα τους) περισσεύει. Για παράδειγμα, οι φασίστες στη θυσία του Λεωνίδακαιτων300 βλέπουν τον ηρωισμό (μάλιστα των «υπερανθρώπων») κι όχι την υποταγήστουςΝόμουςτηςπατρίδαςτους – πράγμα που είναι μεγαλύτεροςηρωισμός. Για αυτό, άλλωστε, σήμερα ο κάθε τραμπούκος θέλει να υποκαθιστά το κράτος, να καλύπτει το «κενό» που αφήνει.
Αλλά, αν υπάρχει η υπεράσπιση των νόμων (Λεωνίδας), υπάρχει και η καθαίρεσή τους (Αντιγόνη) – ψιλά γράμματα για τους φασίστες, που επιλέγουν κάθε φορά τις συμπεριφορές και όχι τις αιτίεςπουτιςδημιουργούν. Για αυτό και δεν αντιλαμβάνονται την ταξική πάλη ως σύγκρουση της αστικής τάξης με την εργατική τάξη, αλλά ως διαταραχή του «νόμου και της τάξης», η οποία πρέπει να αποκαθίσταται, εν τέλει προς όφελος της αστικής τάξης, όπως η πορεία του Μουσολίνι και του Χίτλερ απέδειξαν. Οίτινες διέπρεψαν ως ραβδούχα(φάτσιο)μαντρόσκυλα του Γκρουπ, της Ζήμενς κι όλων όσοι έκαναν και κάνουν κουμάντο στον κόσμο.
Μιλούν για την ελληνική ιστορία οι φασίστες και «πίνουν νερό» στο όνομα προσώπων όπως ο Μεγαλέξανδρος. «Πίνει νερό» και ο ρατσισμόςτους στο όνομα των 10.000 μεικτώνγάμων που τέλεσε ο γιος του Φιλίππου ανάμεσα σε Μακεδόνες και Περσίδες για να θεμελιώσει έναν κόσμο που δεν θα βασιζόταν πλέον στην καταγωγή, αλλά στους νόμους;
Τι ιστορία θα διδάξουν στα παιδάκια οι ανιστόρητοι«Blut und Ehre» – «Αίμα και Τιμή», όπως λένε οι νεοναζί, μιμούμενοι τους ναζί; ή μήπως ούτεαυτό το έλεγαν οι ναζί; Ποιοι το έλεγαν; οι Ουρσουλίνες του Αλδεβαράν ή οι Ελ του Αλφα Κενταύρου;
Δενείναιγιατέτοιαγράμματα τα παιδιά, ούτε από ραγιάδες, ούτε από γενίτσαρους. Δεν είναι η πατρίδαγιαμαγάρισμα από πατριδοκάπηλους, ρατσιστές και ανιστόρητους.
Ούτεείναιο αφρόςτουλαού για να διαπαιδαγωγείται εξαπαλώνονύχων πώς να βαράειγυναίκες, όπως ο κ. Κασιδιάρης. Ή να δέρνει αλλοδαπούς, ναμισείτουςμουσουλμάνους όπως μισούσαν οι ναζίτουςΕβραίους, να φοβάται τους άλλους ανθρώπους και να εθίζεται σε έναν μιλιταρισμό επιπέδου «εγέρθητου»καιγκάου.
«Την δε προς αρετήν εκ παίδων παιδείαν», παιδεία είναι η διαπαιδαγώγηση προς την αρετή απ’ τα παιδικά χρόνια, έλεγε ο Πλάτων κι όχι η εκπαίδευση στον ρατσισμό, τον εθνικισμό και την υποταγή στους φύρερ πάσης φύσεως.