Μια από καρδιάς συζήτηση με τη «χρυσή» αθλήτρια του βάδην Αντιγόνη Ντρισμπιώτη για τους αγώνες, τους στόχους, τις συγκυρίες και τη δικαίωσή της.
Στον ΜΙΧΑΛΗ ΦΟΥΣΤΕΡΗ
Μιλώντας μαζί της καταλαβαίνεις γρήγορα ότι είναι μια περίπτωση αθλήτριας που δικαιώνεται μετά από χρόνια. Αποτελεί, ίσως, την επιτομή του ανθρώπου εκείνου που νίκησε όσα και όποια εμπόδια εμφανίστηκαν στο διάβα του σε βάθος χρόνων, ξεπερνώντας συχνά τον ίδιο του τον εαυτό. Το «χρυσό» κορίτσι της Ελλάδας, η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, ανοίγει την καρδιά της στη Realnews, με αναφορές στο χθες, στο σήμερα και στο αύριο της ζωής της.
Κλισέ ερώτημα, αλλά πόσο πολύ περίμενες το χρυσό;
Με αυτόν τον στόχο μπήκα στην κούρσα. Είχα τον καλύτερο χρόνο και ήθελα την πρωτιά. Και παρότι ήταν αργή συγκριτικά με του Ορεγκον, εντούτοις ξεχώρισα από νωρίς. Με την Ισπανίδα Γκονζάλες θα παιζόταν η πρώτη θέση και πράγματι τα πήγα καλά, όπως το σχεδιάζαμε με τον προπονητή μου.
Δικαίωση ή και κάτι άλλο;
Δικαίωση σίγουρα. Εδειξα ότι ακόμη μπορώ, το ήξερα ότι μπορώ και ότι περνάει η μπογιά μου. Είμαι πεισματάρα και θεωρώ πως και ηλικιακά είμαι στην ιδανική κατάσταση για να βελτιώνω τις επιδόσεις μου.
Τα 38 χρόνια, βιολογικά, δεν είναι μεγάλη ηλικία για έναν αθλητή στο βάδην;
Το αντίθετο, είμαι ακριβώς στην ηλικία που πρέπει, ώριμη και σίγουρη για τον αγώνα μου. Είναι γνωστό πως ειδικά οι μεγάλες αποστάσεις προϋποθέτουν σωστή διαχείριση του μυαλού, εκτός βεβαίως της φυσικής κατάστασης, που και αυτή είναι απαραίτητη.
Έμεινες οκτώ χρόνια μακριά από το άθλημα και επανήλθες δριμύτερη. Γιατί τόση αποχή;
Να πω κατ’ αρχάς ότι δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να επιστρέψω. Οσο για την αποχή, ναι, ήταν συνειδητή επιλογή. Κάπου είχε πάψει να με γεμίζει, είχα και τις σπουδές μου, πίστευα ότι δεν έχω κάτι άλλο να δώσω στον αθλητισμό. Τα χρόνια πέρασαν, οι σπουδές ολοκληρώθηκαν και, όποτε βλέπαμε στίβο στην τηλεόραση, μου έλεγε ο πατέρας μου: «Και εσύ θα ήσουν πολύ καλή, γιατί να μην ασχοληθείς και πάλι;». Ενας φίλος με παρακίνησε επίσης και έτσι ξαφνικά το πήρα απόφαση, γύρισα. Και μέσα σε τρεις μήνες έκανα δέκα χιλιόμετρα και σε πέντε μήνες είκοσι. Νιώθω τυχερή, παίζουν και οι συγκυρίες ρόλο, όπως και το ότι δεν είχα αφήσει τον εαυτό μου ή ότι δεν είχα τραυματισμούς. Συν ασφαλώς ότι συνεργάστηκα με τον κορυφαίο προπονητή Ναπολέοντα Κεφαλόπουλο, τον μοναδικό, πιστεύω, που μπορούσε να με φτάσει σε αυτό το σημείο.
Επόμενος μεγάλος στόχος;
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι. Μέχρι τότε, κάθε αγώνας με ενδιαφέρον.
Ημερομηνία λήξης υπάρχει;
Ε, νομίζω το Παρίσι, θα είμαι 40 τότε. Αν και για εμένα ποτέ μη λες ποτέ, διότι και το 2016 έλεγα πως θα σταματήσω κι όμως είμαι ακόμη εδώ! Αλλά θα ήταν όμορφο να σταματήσω τότε και με ένα μετάλλιο. Υπάρχει και ο σύζυγός μου, το σπίτι μας.
Συνδυάζονται όλα, λες;
Δύσκολα. Αλλά όταν δίπλα σου έχεις έναν καταπληκτικό άνθρωπο όπως είναι ο Άγγελος, μπορείς να κάνεις τα πάντα. Είναι εκτός χώρου, μουσικός στο επάγγελμα, και να φανταστείτε ότι, όταν εκείνος επιστρέφει στο σπίτι, εγώ πρέπει να πάω στην προπόνηση. Όμως, με αγάπη και κατανόηση κάθε πρόβλημα αντιμετωπίζεται και νικιέται.
Μια πιο προσωπική ερώτηση. Νιώθεις αδικημένη;
Ναι. Και δεν μιλώ μόνο για εμένα, αλλά για το ίδιο το άθλημα, έστω κι αν μπορεί να προσφέρει μοναδικές ανατροπές και συγκινήσεις. Ειδικά τα πρώτα χρόνια στήριξη δεν είχα από κανέναν. Εμαθα να παλεύω μόνη μου και είμαι περήφανη γι’ αυτό. Δεν έχω υποχρέωση και δεν χρωστώ πουθενά. Ευτυχώς που το τελευταίο διάστημα η Ομοσπονδία κατάφερε να μας βοηθήσει, στέλνοντάς μας σε ένα καμπ για να προετοιμαστούμε καλύτερα και να καθαρίσει το μυαλό μας. Μέχρι εκεί. Φυσικά και το θέλω στο μέλλον να στηριχθούν περισσότερο ο στίβος και όλα τα παιδιά, είτε ανέβηκαν στο βάθρο είτε όχι. Αξίζουν το χειροκρότημα και τη στήριξή μας. Εχουμε δυνατή ομάδα που, πιστέψτε με, θα γίνει ακόμη πιο δυνατή.
Διαβάστε εδώ το δημοσίευμα της Realnews
