Στο παρακάτω απόσπασμα της πολύ αξιόλογης και επιτυχημένης σειράς, «Maestro», του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, μπορεί κανείς να βρει συμπυκνωμένες κάποιες σημαντικές παρατηρήσεις και κάποιες μεγάλες αλήθειες, σχετικά με την πορεία της μουσικής στην Ελλάδα και την εποχή που ζούμε.
Του Ιωσήφ Αβράμογλου
Συμπεριλαμβάνεται όμως και μία «ερμηνεία», ένα «γιατί συμβαίνουν αυτά», με τα οποία δεν ταυτίζομαι.
Θα ήθελα όμως να ξεκινήσω λέγοντας ότι συμμερίζομαι και συμφωνώ απόλυτα, με όσα λέει η Χάρις Αλεξίου. Προηγουμένως όμως, καλό θα ήταν ο αναγνώστης να δει το σχετικό βίντεο για να έχει ολοκληρωμένη άποψη.
@pantelisvatoum #maestro #papakaliatis #harisalexiou #haris #alexiou #netflix #manosloizos #loizos #music #mousiki #maestros ♬ original sound – Pantelis Vatoum
«Έχει γίνει καιρό η ζημιά, είναι αργά»
«Η δικιά μου γενιά ευθύνεται για αυτό το χάλι»
«Δεν μαθαίνεται η μουσική του Χατζηδάκι, την ανακαλύπτεις την μουσική του, δεν την μαθαίνεις» (να συμπληρώσω: όπως και όλες τις καλές μουσικές)
«Λίγοι ήταν αυτοί που ξεχώρισαν, πάντα έτσι γίνεται»
«Ακούγαμε τότε…» (βέβαια για να ακούγαμε τότε σημαίνει ότι υπήρχε και κάποιος που μας τα έβαζε να τα ακούμε, σήμερα η… «βελτίωση» έφερε τα playlists)
«Είχε έρωτα η μουσική του (Χατζηδάκι)…, είχε προσωπικότητα»
Κάποτε οι άνθρωποι, ακόμα και οι εμπνευσμένοι και ταλαντούχοι άνθρωποι, όπως η Χάρις Αλεξίου, η οποία οφείλω να πω ότι με συγκινεί και ως ηθοποιός, αφόριζαν και καταριόντουσαν το ραδιόφωνο, το γραμμόφωνο, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση… Σήμερα, οι παλαιότεροι καταριόμαστε και περιφρονούμε τις οθόνες, τα πληκτρολόγια, τα κινητά… Αυτό κατ’ αρχήν οφείλεται στο ότι τα σύγχρονα αυτά αντικείμενα τεχνολογίας μας ήρθαν ξένα, καινούρια και εισέβαλαν ξαφνικά στην ζωή μας… χωρίς να μας ρωτήσουν! Ήμασταν ίσως ανέτοιμοι για την εξέλιξη, όπως ήσαν και οι παππούδες μας με το ραδιόφωνο. Και βέβαια είναι σχεδόν αστεία η στάση μας απέναντι σε αυτά τα αντικείμενα, ωστόσο το φαινόμενο της εισβολής τους στη ζωή μας, σίγουρα δεν είναι ο λόγος που ζούμε την «εποχή της λοβοτομής». Ας θυμηθούμε απλώς, ότι όπως σήμερα οι νέοι είναι κολλημένοι στις οθόνες, έτσι και εμείς είμασταν κολλημένοι στα ραδιόφωνα και τα πικάπ. Μπορούμε βέβαια να δεχθούμε ότι τα σύγχρονα εργαλεία προσφέρουν έναν μεγαλύτερο εντυπωσιασμό-εθισμό λόγω της δύναμης της κινούμενης εικόνας, αλλά αυτό έχει μικρή σημασία.
«Η δικιά μου γενιά ευθύνεται για αυτό το χάλι», είπε χαρακτηριστικά η αγαπητή Χάρις και έχει απόλυτο δίκιο (εννοείται ότι συμπεριλαμβάνω και την αφεντιά μου). Πολύ θα ήθελα όμως, ίσως σε ένα επόμενο επεισόδιο να το εξηγούσε αυτό η καλλιτέχνις.
Για μένα, που έτυχε να συνεργαστώ μαζί του στις συναυλίες του «Σείριου», ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν ένας άνθρωπος «σνομπ» και ένας καλλιτέχνης «ελιτίστας». Δυστυχώς και οι δύο αυτές έννοιες έχουν σήμερα – την «εποχή της λοβοτομής» – σχεδόν μόνο αρνητική έννοια, ενώ δεν είναι έτσι!
Αντιθέτως, σημαίνουν ότι εκείνος, ως προσωπικότητα και ως δημιουργός αναζητούσε το καλύτερο, την ομορφιά, την μαγεία και δεν αποδεχόταν ή καταδεχόταν να συμβιβαστεί και να ασχοληθεί με υποδεέστερα αποτελέσματα. Είναι αυτό που λέμε σήμερα ότι… έβαζε ψηλά τον πήχη. Διότι ήταν ένας άνθρωπος με ευαισθησίες, ανησυχίες και οράματα.
Παρόλο λοιπόν που η εποχή μας είχε έναν σπουδαίο Μάνο Χατζηδάκι, καθώς και άλλους πολλούς και σημαντικούς, εμείς «νιώσαμε» ότι δήθεν η εποχή μας δεν ήταν αρκετά καλή και θελήσαμε να καταχραστούμε την δυναμική της νιότης μας και να την… «βελτιώσουμε». Φωνάζαμε ακατάπαυστα «για έναν καλύτερο κόσμο»… Θελήσαμε να επιταχύνουμε! Δεν παρατηρήσαμε ότι ο κόσμος ήδη βελτιωνόταν ραγδαία από τις προηγούμενες δεκαετίες. Θελήσαμε να τρέξουμε την «βελτίωση», επειδή ίσως ήμασταν η πρώτη γενιά στην ιστορία, που είχε τόσο πολύ μία τέτοια δυνατότητα. Και το κάναμε για να «ανέβουμε» και για να νιώσουμε καλύτερα. Εξαργυρώσαμε την φυσιολογική εξέλιξη της ποιότητας στην ζωή, που ιστορικά έχει τον δικό της ρυθμό μέσα στον χρόνο.
Και έτσι δημιουργήσαμε όχι μία καλύτερη εποχή, αλλά μία εποχή διαστρέβλωσης, απαξίωσης και κατάργησης των αξιών, ισοπέδωσης και αμφισβήτησης των πάντων, εθισμού στην πρόκληση, την αντιπαλότητα, την αντιπαράθεση, την βία. Τα τραγούδια κάποτε μιλούσαν για αγάπη και τώρα μιλάνε για βία. Εμείς δημιουργήσαμε την «εποχή της λοβοτομής» και όχι οι οθόνες, διότι ΕΜΕΙΣ ήμασταν ανυπόμονοι σε ό,τι ήδη μας έφερνε ο χρόνος, που δεν θελήσαμε καν να διαφυλάξουμε!
Καταργήσαμε εμείς οι ίδιοι την κουλτούρα που κληρονομήσαμε, με την γελοία δικαιολογία ότι η ελευθερία που είχαμε ως επιλογή για να την καταργήσουμε… αυτή ήταν το υπέρτατο αγαθό!
Κλείνοντας να εκφράσω θερμά συγχαρητήρια στον παλιό φίλο Χριστόφορο Παπακαλιάτη, που αγγίζει τόσο κομψά, πολλά και σημαντικά θέματα, μέσα από τον “Μαέστρο”.
(Κάθε Σάββατο και Κυριακή βράδυ, για τρεις ώρες, από τις 10 μ.μ. μέχρι την 1 π.μ., ο Ιωσήφ Αβράμογλου παρουσιάζει από τον Real FM στους 97.8, την εκπομπή “Round Midnight, όπως έλεγε και η Ella Fitzgerald”, με πολλή και καλή μουσική). Twitter:@IosifAvramoglou Facebook.com/avramoglou Instagram:mus1cguru
