Απ’ ό,τι έχει αρχίσει να διαφαίνεται, ο κ. Σαμαράς στο θέμα της ΑΟΖέχει αρχίσει να πηγαίνει στραβά τον γυαλό. Για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες ο κ. Πρωθυπουργός αναφέρθηκε (κατά τη συνάντησή του με τον νέο Πρόεδρο της Κύπρου, κ. Νίκο Αναστασιάδη) σε μια «κοινή ευρωπαϊκή πολιτική στο πλαίσιο της ΑΟΖ».
Προσέτι ο κ. Σαμαράς επανειλημμένως τον τελευταίο καιρό έχει μιλήσει για «συνεκμετάλλευση» των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων καθώς και για το «ευρωπαϊκό συμφέρον».
Ανοιτοποθετήσειςαυτές επιδέχοντο μιας ανάγνωσης που θα παρέπεμπε στην ΕυρωπαϊκήΑλληλεγγύη ή στην ΕυρωπαϊκήΕνότητα ή στη κοινήευρωπαϊκήεξωτερικήκαιαμυντικήπολιτική, τότε θα ήταν τοποθετήσεις μιας αποτελεσματικής εθνικής πολιτικής.
Ομωςοιτρειςαυτέςέννοιες, Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη, Ευρωπαϊκή Ενότητα και κοινή ευρωπαϊκή εξωτερική και αμυντική πολιτική, απλώςδενυπάρχουν.
Τιςσκότωσε εν τη γενέσει του το ευρώ. Διότι, ενώ το κοινό νόμισμ�� επρόκειτο να είναι μέρος ενός ευρύτερουπολιτικούοικοδομήματος, έμεινε εκπροθέσεως (των ισχυρών της Ενωσης ) κολοβό κι έτσι έγινε εργαλείο πλουτισμού των πλουσίων της Ευρώπης κι εκγερμανισμού της Ενωσης. Το πολιτικό σχέδιο για Ευρώπη των κρατών και των λαών δεν πρόκειται να πάρει μπροστά ποτέ, διότι η μονεταριστικήΕυρώπητωντραπεζών είναι πολύ καλύτερη για τους πλούσιους. Με όσους κινδύνους κι αν κρύβει κάτι τέτοιο («οι δαίμονες του πολέμου απλώς κοιμούνται», Γιούνκερ), διότι ο καπιταλισμός μόνον για τους κινδύνους πουο ίδιοςπαράγει, δεν ενδιαφέρεται.
Αλλά, αν αυτή η Ευρώπη των κρατών και των λαών δεν υπάρχει (τουλάχιστον ώσπου να αλλάξουν οι πολιτικοίσυσχετισμοί στην Ενωση), υπάρχει η Ευρώπη της εκμετάλλευσης – της «συνεκμετάλλευσης» που λέει και ο κ. Σαμαράς.
Αν, υπ’ αυτότοπρίσμαλοιπόν αναγνωσθούν οι τελευταίες τοποθετήσεις του κ. Πρωθυπουργού για τον υποθαλάσσιο πλούτο της χώρας, τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά διότι παραπέμπουν στο Μνημόνιο, στην άρση της Ασυλίας της χώρας, στη διαρπαγήτουεθνικούπλούτου προς εξόφλησιν άνομων και ειδεχθώνδανείων.
Αλλά, αν τα πράγματα έχουν έτσι με την Ευρώπη (συνεκμετάλλευση, γαλλικές φρεγάδες, παίγνια με τη ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ καθώς και με τους αγωγούς), δεν έχουν καλύτερα με την Τουρκία. Τα καζάν – καζάν του Τούρκου Πρωθυπουργού (και τα πνιχτά αμάν – αμάν του δικού μας) μόνον σε μια κατάστασή win – win δεν παραπέμπουν.
Παραπέμπουν στην απλή πολιτική του νταβατζή! Σου λέει ο γείτων Ερντογάν: εσύέχεις,εγώδενέχω,δώσεταμισάγιαναέχειςταυπόλοιπα. Και για να σου υπογραμμίσει τι εννοεί, μια μέρα μετά τη συνάντηση κορυφής, δίνει άδεια στην κρατική εταιρεία ερευνών ΤΡΑΟ για έρευνες σε περιοχές που άπτονταιτηςελληνικήςυφαλοκρηπίδας (Και τη δεύτερη μέρα, ακρίδες οι παραβιάσεις στο Αιγαίο.)
Και η ελληνική απάντηση;
Η ίδια, εκείνη που έχει αποθρασύνει την Τουρκία. Η πολιτική του κατευνασμού. Διαρκούσης αυτής της πολιτικής (επί δεκαετίες) η Τουρκία διευρύνει διαρκώς τις διεκδικήσεις της και δημιουργεί συστηματικώς τετελεσμένα.
Γιατίτετελεσμένα; Διότι όταν ένα κυριαρχικόδικαίωμα δεν ασκείται, συν τω χρόνω παύει να ’ναι κυριαρχικό, παύει να ’ναι δικαίωμα, τίθεται υπόσυζήτησιν. Αυτό συμβαίνει στο εθιμικό διεθνές δίκαιο και για αυτό οι σοβαρές χώρες ασκούν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα αμ’ έποςαμ’ έργον.
Αντιθέτωςη Ελλάδα βυθισμένη στην πολιτική του κατευνασμού (η οποία θα την οδηγήσει ασφαλώς, εν τέλει σεπόλεμο ή σε αποδοχή αποτελεσμάτωνπολεμικήςήττας), αφήνει όλο και πιο πολλά περιθώρια στις ευρωπαϊκέςορέξεις για λεηλασία, όσον και στις τουρκικές για αρπαγή.
Λένεορισμένοι ότι θα ήταν καλό η χώρα μας να εκμεταλλευτεί τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές, υπαρκτές τω ώντι σε περιοχές που δενφθάνει η τουρκική μακρά χειρ, ώστε, αφούδυναμώσει να της την κόψει. Θα ήταν αυτή η στρατηγική μια καλή στρατηγική, αν η χώρα μας εκινείτο σε γεωπολιτικόκενό.
Διότι, αν η χώρα είναι αδύναμη στο Ανατολικό Σύνορο (για να εκφρασθούμε κάπως σχηματικά), οι εταίροι της στο Δυτικό Σύνορο όχι μόνον θα καταβροχθίσουν τα συμφέροντά της εξαιτίας αυτήςακριβώς της αδυναμίας, αλλά θα την κρατήσουν εσαεί αδύναμη για να συνεχίσουν να τη λεηλατούν.
Συνεπώς η Ελλάδα μπορεί να ανακάμψει, μόνον αν στηριχθεί στις δικές της δυνάμεις. Κι αυτό στην εξωτερικήπολιτική σημαίνει ότι πρέπει να αξιοποιήσει όλες τις δυνατότητεςσυμμαχιών που απορρέουν απ’ τη διάταξη των δυνάμεων στην περιοχή (και τον πλανήτη), όχι υπό το κράτος μιας πολιτικής κατευνασμού προς την Τουρκία, υποτέλειας προς την Ενωση και τις ΗΠΑ,
αλλά μιας νέας εξωτερικής πολιτικής που θα μπορούσε να βασισθεί στην εσωτερικήισχύ της χώρας. Δηλαδή στον λαότης. Γίνεται αυτό εν μία νυκτί;Μόνον εν μία νυκτί γίνεται. Οχι όμως από κυβέρνηση ανδρεικέλων, ούτε από τις συνήθεις κομπραδόρικες αστικές κυβερνήσεις. Γίνεται μόνον από μια φιλολαϊκή κυβέρνηση, απ’ τον λαό τον ίδιο.
Μόνον, αν δυνάμεις όπως η Τουρκία, γνωρίζουν ότι θα έχουν τεράστιοκόστος , αν απλώσουν «οπλισμένο χέρι» πάνω στην Ελλάδα, μπορεί να ανακοπεί η υποταγή της χώρας μας στη Δύση και ο αναπόφευκτοςπόλεμος στην Ανατολή.
Κι εδώ ερχόμαστε στο «κουμπί της Αλέξαινας».
Είναι για τέτοια έργα η τρέχουσα κυβέρνηση;
Οχι! Οι δυνάμεις που συμμετέχουν σε αυτήν υπήρξαν πρωταθλήτριες στον κατευνασμό (πλην ΔΗΜΑΡ που είναι πρωταθλήτρια στον «συνωστισμό»).
Η επόμενη κυβέρνηση, αν θα είναι μια κυβέρνηση λαϊκήςσωτηρίας με κορμό την Αριστερά, θα μπορεί να είναι και μια κυβέρνηση εθνικήςσωτηρίας
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ παραμείνει αιχμάλωτος ενός μέρους του, που πιστεύει ότι τα προβλήματα με την Τουρκία μπορούν να επιλυθούν μέσω της αδελφοποίησης Ερμούπολης – Αφιόν Καραχισάρ, νυχτωθήκαμε. Ομως προσωπικώς πιστεύω ότι δεν είναι έτσι. Εν πρώτοις
ο πατριωτισμός της Αριστεράς δεν αμφισβητείται. Μάλιστα μέσα σε αυτό το πατριωτικό πλαίσιο μεγαλούργησε στην Κατοχή με την ΕθνικήΑντίσταση. Λάθη με τα εθνικά προβλήματα στο παρελθόν η Αριστερά έχει κάνει, όπως και κάθε άλλη πολιτική δύναμη. Σήμερα όμως η Ιστορία είναι σώμα κι όχι ζητούμενο – όλοι έχουμε μάθει.
Μπορεί μέσα στον χώρο της Αριστεράς να υπάρχουν ιδεολογικές συγχύσεις (φέρ’ ειπείν ανάμεσα στο εθνικό και το εθνικιστικό), αλλά πλέον τα πράγματα είναι ώριμα. Η Αριστερά, εν προκειμένω ο ΣΥΡΙΖΑ που φαίνεται να διεκδικεί την εξουσία, θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να απευθυνθεί για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής στον λαό καθαρά και ξάστερα.
Να τον ενημερώσει τι προτείνει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και αφορούν στην κυριαρχία και την ανεξαρτησία της.
Πρόσωπα, πολιτικοί κι επιστήμονες, από την Αριστερά και τον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο, μπορούν να διατυπώσουν προς τον λαό αυτήν τη νέα πολιτική. Αμεσα.
Διότι, όταν ο λαός γνωρίζει μια πολιτική και εγκρίνει αυτή την πολιτική, όταν την εγκολπώνεται, αυτή η πολιτική γίνεται παντοδύναμη.
Η επόμενη κυβέρνηση, αν θα είναι μια φιλολαϊκή κυβέρνηση, μια κυβέρνηση του λαού, θα έχει να αντιμετωπίσει θηρία και τέρατα. Οι πιέσεις που θα ασκηθούν από δυνάμεις όπως η Τουρκία, η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι ΗΠΑ θα είναι αφόρητες. Για να αποφύγει η χώρα την περικύκλωση και τον στραγγαλισμό θα πρέπει η στρατηγική της προς αυτές τις δυνάμεις, καθώς και η στρατηγική της προς άλλες, να είναι
γνωστές στον λαό και ο λαός να μπορεί να τις υποστηρίξει «με το άροτρο και το ξίφος»…