Συγκλονίζει ο Πέτρος Τατσόπουλος μιλώντας για την προσωπική του εμπειρία από την διαμονή του στο ΠΙΚΠΑ επί τρία χρόνια, με αφορμή την «βροχή» καταγγελιών για ασέλγεια και κακοποίηση σε βάρος παιδιών που φιλοξενούνται στην «Κιβωτό του Κόσμου». Ο γνωστός συγγραφέας σημειώνει ότι η «Κιβωτός» δεν είναι η μόνη περίπτωση και υπογραμμίζει πως υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι χειραγώγησης μέσα στα ιδρύματα.
«Ως εξώγαμο τέκνο αγνώστου πατρός πέρασα τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής μου έγκλειστος στο Πατριωτικό Ίδρυμα Κοινωνικής Προνοίας και Αντιλήψεως, ευρέως γνωστό στο πανελλήνιο από το αρκτικόλεξό του: ΠΙΚΠΑ» έγραψε σε άρθρο του στην εφημερίδα «Τα Νέα» ο Πέτρος Τατσόπουλος.
Μιλώντας στην ΕΡΤ, περιέγραψε την ζωή ενός παιδιού σε ίδρυμα. «Πραγματικά η εμπειρία η δικιά μου, η οποία είναι μία από τις χιλιάδες εμπειρίες μόνο στην Ελλάδα και φυσικά τις εκατοντάδες χιλιάδες, έχει να κάνει με το ίδρυμα στο οποίο είχα φιλοξενηθεί τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1960» είπε αρχικά στις «Συνδέσεις».
Έχοντας την εμπειρία του ιδρυματισμού ο κ. Τατσόπουλος είπε ότι «ο χαρακτήρας της διαπαιδαγώγησης, μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, ήταν ένας πατριωτικός, θρησκευτικός χαρακτήρας». Ο ίδιος έζησε στο ΠΙΚΠΑ τρία χρόνια πριν βρεθεί μια ανάδοχη οικογένεια για να τον μεγαλώσει. «Ήταν συνήθως φτωχές οικογένειες που έπαιρναν ένα μικρό επίδομα από το ίδρυμα για να σε μεγαλώσουν σε ένα οικογενειακό περιβάλλον» δήλωσε στην ΕΡΤ. Και όπως αποκαλύπτει στο άρθρο του η εμπειρία που βίωσε ήταν τραυματική.
Ασκούσαν το bullying ελεύθερα – Oι κοινωνικοί λειτουργοί στην πραγματικότητα ήμασταν άοπλοι χωροφύλακες
Μιλώντας για την εμπειρία του ως ασκούμενος κοινωνικός λειτουργός από το Ίδρυμα Αγωγής Ανηλίκων στον Κορυδαλλό, που στεγαζόταν σε ένα τμήμα των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού, με θέα το σωφρονιστικό κατάστημα αρρένων ανηλίκων, είπε: «Ήταν σαν να είναι ένα καθημερινό οπτικό μήνυμα προς αυτά τα παιδιά, τα οποία είχαν φύρδην μίγδην μαζευτεί μέσα σ’ αυτό το ίδρυμα. Υπήρχαν παιδιά που ήταν απλώς άτακτα και μετά από καταγγελία των δικών τους γονιών είχαν βρεθεί στο ίδρυμα. Ήταν παιδιά χωρισμένων γονιών που πάλι μετά από καταγγελία των γονιών και εισαγγελική εντολή είχαν βρεθεί μέσα στο ίδρυμα και ήταν και μερικά παιδιά πολύ παραβατικά».
Ερωτηθείς ποια ήταν η δουλειά του παιδονόμου, απάντησε ότι ήταν το να κρατούν την ησυχία και την τάξη μέσα στον θάλαμο. «Μιλάμε για παιδιά, όλων των ηλικιών, τα οποία ζούσαν σε στρατιωτικούς θαλάμους και μπορούσαν να δεχτούν οποιαδήποτε παρενόχληση και από τα μεγαλύτερα παιδιά τα οποία ασκούσαν το bullying ελεύθερα και από τους παιδονόμους. Και την επόμενη ημέρα, όταν θα ξανά ερχόμασταν εμείς οι χαρωποί κοινωνικοί λειτουργοί, οι οποίοι στην πραγματικότητα ήμασταν άοπλοι χωροφύλακες, δεν είχαμε καμία δυνατότητα να παρέμβουμε σε τίποτα, θα απευθύνονταν αυτά τα παιδιά αλλά ήταν ο λόγος σου απέναντι στον λόγο μου. Το μεγαλύτερο παιδί που είχε ασκήσει βία δεν θα το παραδεχόταν, η διοίκηση δεν θα το παραδεχόταν», εξιστόρησε.
Αναφερόμενος στις κλειστές δομές, όπως η «Κιβωτός του Κόσμου», επισήμανε ότι «δεν μπορεί ένας χώρος ανεξέλεγκτος να μην διασφαλίζει τουλάχιστον το μίνιμουμ προστασίας για κάποιο παιδί το οποίο θέλει να καταγγείλει κάτι».
Καθημερινότητα οι παραβιάσεις
Με αφορμή τις καταγγελίες που βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας είπε ότι η «Κιβωτός» δεν είναι η μόνη περίπτωση, ειδικά σε ιδρύματα θρησκευτικού προσανατολισμού.
«Η ‘Κιβωτός’ δεν είναι η μόνη περίπτωση. Είναι μία καθημερινότητα αυτές οι παραβιάσεις. Και ο θρησκευτικός προσανατολισμός συμβάλλει στην ευκολία της παραβίασης, διότι με δύο τρόπους υφίσταται αν θέλετε ένα θρησκευτικό bullying απέναντι σε αυτά τα παιδιά: ο ένας τρόπος είναι με την διαπαιδαγώγησή τους στον φόβο του Θεού ότι δεν θα το πεις γιατί ο Θεός σε βλέπει και θα σε τιμωρήσει. Το άλλο είναι ότι ακριβώς δεν κατάλαβες το είδος της αγάπης μου και της στοργής μου και το παρερμηνεύσες ως σεξουαλική κακοποίηση. Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι χειραγώγησης μέσα σε αυτά τα ιδρύματα», είπε ο Πέτρος Τατσόπουλος.
Σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας των ιδιωτικών δομών προστασίας ανηλίκων είπε πως «έλκουν κάθε είδους χορηγούς, ακριβώς διότι θεωρείται ως φοβερό διαπιστευτήριο η θρησκευτική ταυτότητα του ιδρύματος».
Όπως υπογράμμισε, «το διαχρονικό σκάνδαλο στην περίπτωση αυτή, είναι ότι το ιδανικό ίδρυμα θα πρέπει να φροντίζει για την γρηγορότερη από-ιδρυματοποίηση των παιδιών».
Ωστόσο, όπως είπε, «αυτό είναι λίγο παράδοξο, διότι το ίδιο το ίδρυμα θα πρέπει να στραφεί εναντίον του εαυτού του, δηλαδή θα πρέπει να λειτουργεί εναντίον των δικών τους συμφερόντων. Όταν προτάσεις τα συμφέροντα του ιδρύματος και λες ότι για να πάρω επιδότηση κρατική επιδότηση πέρα από τις ιδιωτικές χορηγίες, πρέπει να έχω το συγκεκριμένο αριθμό τροφίμων, άρα έχεις κάθε συμφέρον να εμποδίσεις αυτά τα παιδιά να πάνε σε ανάδοχες οικογένειες ή να πάνε να υιοθετηθούν και στην ουσία λειτουργείς εναντίον των παιδιών» κατήγγειλε ο συγγραφέας.
