Πότε η εκδίκηση είναι παθολογική;
Εκδίκηση. Αυτός που υπέστη την προσβολή ανταποδίδει την αντίστοιχη ενέργεια. Η άμεση διεκδίκηση του δίκιου απαιτεί την αποκατάσταση. Μια αποκατάσταση πλασματική, ψευδή, αδύναμη. Αυτός που παίρνει τον νόμο στα χέρια του και αυτοδικεί νιώθει μια άγρια ικανοποίηση καθώς αισθάνεται δυνατός. Όλα τα άλλα προβλήματα της ζωής του εξαφανίζονται.
Γράφει ο ψυχοθεραπευτής και συγγραφέας, Δημήτρης Καραγιάννης.
Η ευτυχία ταυτίζεται με την αποκατάσταση της βλάβης που δέχτηκε με την πρόκληση ισοδύναμης ή και μεγαλύτερης βλάβης σε εκείνος που τον έβλαψε. Η ζωή παίρνει νόημα από την φλόγα της εκδίκησης.
Ανεπαρκείς αρχαϊκοί άνθρωποι που νιώθουν το κενό στην ύπαρξή τους καθώς βρίσκουν αντικείμενο που να τους καταξιώνει στους άλλους και στους εαυτούς τους. Ανασφαλείς άνδρες που νιώθουν να αμφισβητούνται οι ικανότητές τους προσπαθούν να αποδείξουν τον ανδρισμό τους. Θέτουν στον εαυτό τους το ψευδοδίλλημα: Αδύναμος ή κακός; Και σαφώς προτιμούν το δεύτερο αφού έτσι νιώθουν να καλύπτεται η ανεπάρκειά τους.
Η βεντέτα είναι η άγρια αρχαϊκή αντίδραση που ο αδικημένος θεωρεί ότι δικαιούται να αποδώσει ο ίδιος δικαιοσύνη και να επιβάλει την τιμωρία. Πρόκειται για υπόλειμμα άλλως εποχών, τότε που το ζητούμενο ήταν η επιβίωση και κυβερνούσε το δίκιο του ισχυρότερου. Στα πλαίσια αυτά κυριαρχούσε μια γενικευμένη άποψη περί δικαιοσύνης που ερχόταν να συγκαλύψει το νέο έγκλημα και να δικαιολογήσει τον κύκλο βίας. Τελικά η αρχική αφορμή που προκαλούσε τον κύκλο βεντέτας δεν ήταν τόσο σημαντική όσο η επίδειξη δύναμης και η τελική επικράτηση ανεξάρτητα από το απαιτούμενο κόστος αίματος και χαμένης ανθρωπιάς.
Διαβάστε τη συνέχεια στο boro.gr
