Μάγδα Φύσσα: Δεν το αντέχω όταν ζητούν αποφυλάκιση

Μετά τα νέα αιτήματα που υπέβαλαν οι καταδικασμένοι χρυσαυγίτες, η μητέρα του δολοφονημένου Παύλου Φύσσα μιλά για τη νέα δοκιμασία που περνά στο Εφετείο.

Στην ΚΟΡΥΝΑ ΜΑΝΤΑΓΑΡΗ

Ανάμεσα στους πάγκους των διάφορων συλλογικοτήτων, βρίσκεται και αυτός του Συλλόγου Πολιτισμού Παύλου Φύσσα με τη Μάγδα Φύσσα παρούσα. Η μητέρα του αδικοχαμένου μουσικού δίνει πάντα το «παρών» σε όλες τις δράσεις που έχουν να κάνουν με την απονομή δικαιοσύνης.

Από τις 18 Σεπτεμβρίου του 2013, όταν ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε από το μέλος της Χρυσής Αυγής Γιώργο Ρουπακιά, μετά την καταδρομική επιδρομή του «τάγματος εφόδου» της Νίκαιας, η ζωή της είναι ένας ατέρμονος αγώνας για δικαιοσύνη.

«Τελείωσε η ζωή μου την ημέρα εκείνη που είδα για τελευταία φορά το παιδί μου. Εκεί σταμάτησε η ζωή και ξεκίνησε μια άλλη. Ζεις σε έναν κόσμο που υποχρεωτικά πρέπει να σηκωθείς πάνω και να αγωνιστείς, δεν μπορείς να το αφήσεις», δηλώνει η Μ. Φύσσα στη Realnews, εκφράζοντας παράλληλα την αγανάκτησή της για την τακτική των καταδικασμένων χρυσαυγιτών να ζητούν διαρκώς αναστολή εκτέλεσης της ποινής τους, όπως έκανε και την περασμένη Τετάρτη στο δικαστήριο ο Γιάννης Λαγός.

Τι ζητάτε για την έκβαση της δίκης στο Εφετείο σε δεύτερο βαθμό;

Εμείς δεν ζητάμε κάτι. Θέλουμε μόνο να παραμείνει η ίδια απόφαση. Σε καμία περίπτωση τίποτα λιγότερο από αυτό που ακούστηκε στις 7 Οκτωβρίου του 2020: καταδίκη. Είναι εγκληματική οργάνωση και πρέπει να καταδικαστούν. Δεν πάμε στο δικαστήριο με μια λογική ότι υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι. Το θέμα είναι ότι αυτή τη φορά μας είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ψυχικά δεν αντέχουμε άλλο. Έχουμε κουραστεί, έχουμε γίνει ράκη, δεν μπορούμε να βιώσουμε πάλι όλο αυτό. Προσπαθούσαμε να αντέξουμε στο πρώτο δικαστήριο και λέγαμε ότι βγάλαμε και αυτή τη δικάσιμο, αντέξαμε. Τώρα, όμως, που ξέρουμε τι είναι αυτό που μας περιμένει, δεν το αντέχουμε άλλο. Είναι ακόμα χειρότερο όλο αυτό γιατί γνωρίζουμε τι έχουμε να ακούσουμε εκεί μέσα και να δούμε τις χυδαιότητές τους. Έχουμε ζήσει τα απίστευτα.

Κάποιοι από τους καταδικασθέντες έχουν αποφυλακιστεί. Τι αίσθηση σας αφήνει αυτό;

Και στο άκουσμα μόνο ότι πάνε για αναστολή, δεν το δέχεσαι. Δεν το αντέχω όταν ζητούν αποφυλάκιση. Δεν είναι δυνατόν να έχεις κάνει έναν αγώνα πεντέμισι χρόνια για να αποδείξεις τα αυτονόητα και το αποτέλεσμα να είναι με το που μπήκαν μέσα να ζητούν αναστολή μέχρι το Εφετείο. Τελικά, πόσα δικαιώματα έχουν όλοι αυτοί οι εγκληματίες, μετά από όλα αυτά που έχουν προκαλέσει σε εμάς, που είμαστε τα θύματα. Εδώ μιλάμε ότι γίνεται μια δίκη, στην οποία ένα ολόκληρο κόμμα πρωτόδικα αποφασίστηκε ότι αποτελεί εγκληματική οργάνωση γιατί η έδρα και είδε και άκουσε όλα τα στοιχεία. Από εκεί και πέρα, γιατί θα πρέπει υποστούμε όλο αυτό; Δεν μπόρεσα να το καταλάβω ποτέ. Δεν μπορεί να μπαίνουν μέσα στη φυλακή άνθρωποι που έχουν καταδικαστεί για μια μολότοφ, για μια παραβατικότητα που έκαναν και να εκτίουν την ποινή τους κανονικότατα χωρίς κανένα ελαφρυντικό και αυτοί που έχουν κάνει τόσα να ζητούν τα δικαιώματά τους.

Ότι κάποιοι από αυτούς διατηρούν το δικαίωμα να κατέβουν στις εκλογές, πώς σας κάνει να νιώθετε;

Ξέρω ότι, ως απλός πολίτης, αν κάνω μια παραβατική πράξη, ακόμα και στην εφορία να χρωστάω, θα το βρίσκω πάντα μπροστά μου, δεν θα μπορέσω να προχωρήσω σε τίποτα. Πώς γίνεται ένα κόμμα που ο κόσμος το έβγαλε από τη Βουλή, να γίνεται το δικαστήριο, η απόφαση να είναι ότι αυτό το κόμμα είναι εγκληματική οργάνωση και οι άνθρωποι που είναι μέλη του να εξακολουθούν να έχουν το δικαίωμα να κατέβουν στις εκλογές; Πώς μπορώ να το κατανοήσω αυτό; Ποιος νόμος είναι αυτός, ποιος τους έφτιαξε τους νόμους, με τι κριτήρια; Με μια απορία είμαστε. Πρέπει να τελεσιδικήσει η υπόθεση σε δεύτερο βαθμό, να τελειώσει δηλαδή και το Εφετείο, για να στερηθούν τα πολιτικά δικαιώματά τους; Αν είναι δυνατόν. Και μιλάμε ότι θα ξεπεράσουμε τη δεκαετία. Ήδη ο ένας από αυτούς, που είναι ευρωβουλευτής, δηλώνει πολιτικός κρατούμενος. Αυτή τη στιγμή, ο Λαγός είναι φυλακή για εγκληματική οργάνωση και παρ’ όλα αυτά πληρώνεται από την Ευρωβουλή, δηλαδή ο ελληνικός λαός τον πληρώνει ακόμα. Ο Κασιδιάρης έχει φτιάξει το κόμμα του μέσα από τη φυλακή και προχωρά σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Κι αυτό μας πνίγει τόσα χρόνια.

Εμείς παλεύουμε να αποδείξουμε ότι όλοι αυτοί είναι εγκληματική οργάνωση, αυτό αποδεικνύεται. Βγαίνει η απόφαση και ποιο το αποτέλεσμα; Μας κοροϊδεύουν μέσα στη μούρη. Τους επιτρέπουν να ξαναβάλουν υποψηφιότητα. Όταν θα γίνουν εκλογές, αυτοί θα ξανακατέβουν υποψήφιοι. Θα έπρεπε να τους αφαιρέσουν τα πολιτικά δικαιώματα. Η Χρυσή Αυγή μπορεί ως οργάνωση να έπεσε, αλλά ο φασισμός είναι εκεί έξω. Καταφέραμε για τα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας το ακατόρθωτο, μια εγκληματική φασιστική οργάνωση να είναι τώρα στη φυλακή. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ο φασισμός τελείωσε. Όσοι τους ψήφισαν είναι εκεί έξω και είναι πιο επικίνδυνοι. Πώς τόσα χρόνια το έκρυβαν καλά. Ντρέπονταν προφανώς, δεν ξέρω για ποιο λόγο…

Έχετε ιδρύσει τον πολιτιστικό σύλλογο για τον Παύλο. Ποιος είναι ο στόχος σας γι’ αυτό τον σύλλογο;

Τον τελευταίο χρόνο δημιουργήσαμε τον Σύλλογο Πολιτισμού Παύλου Φύσσα. Ήταν δική μου επιθυμία να γίνει, γιατί θέλω να μείνει πίσω κάτι για τις καινούργιες γενιές, να κάνουμε αυτό που είχε ως όραμα και ο Παύλος. Ο σύλλογος έχει να κάνει με τον πολιτισμό, όχι με την πολιτική σκέψη. Το όνειρο του Παύλου ήταν να φτιάξει έναν πολυχώρο όπου θα κυριαρχούσαν η αλληλεγγύη και ο εθελοντισμός, σε ένα μέρος όπου θα μπορούσε να καλύψει ανάγκες παιδιών, που δεν έχουν τη δυνατότητα να προχωρήσουν στο σχολείο τους, για την επαγγελματική τους κατάρτιση.

Είμαστε σε επικοινωνία με τον δήμο Κερατσινίου, που μας βοηθά αρκετά, για να μπορέσουμε να βρούμε τον κατάλληλο χώρο όπου θα γίνονται οι δράσεις. Θα είναι πολύ σημαντικό αν μπορέσουμε να ακουμπήσουμε λίγο από το όνειρο που είχε ο Παύλος, με μεγάλη βοήθεια από τους φίλους του, αλλά και από ανθρώπους που μπορεί να μην τον ήξεραν πριν και να τον έμαθαν στην πορεία και είναι τώρα κοντά μας. Ετοιμαζόμαστε για τις εκδηλώσεις του Σεπτεμβρίου, γιατί κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει. Μακάρι να φτάσουμε στο σημείο που να μη χρειάζονται τέτοιες δράσεις για να θυμούνται τον Παύλο τα παιδιά.

Υπάρχει έξαρση της βίας και της εγκληματικότητας…

Το έγκλημα είναι σε καθημερινή βάση. Πώς την έχουν ευτελίσει έτσι την ανθρώπινη ζωή… Πώς είναι δυνατόν με τόσο μεγάλη ευκολία να αφαιρείς ζωή; Δεν έχεις δικαίωμα να αφαιρέσεις καμία ζωή, οποιουδήποτε πλάσματος πάνω στη γη, πόσο μάλλον ανθρώπινη. Πώς να δεχθώ ότι βγήκε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη -και καλώς το έπραξε- όταν ο άλλος κλότσησε το γατάκι. Γιατί δεν δείχνει και στις δολοφονίες που γίνονται σε καθημερινή βάση την ίδια ευαισθησία; Δεν πρέπει να γίνει κάτι; Πώς θα σταματήσει όλο αυτό; Αναρωτιέμαι αν ευθύνεται η ατιμωρησία. Φτάσαμε στο σημείο ο δολοφόνος να έχει περισσότερα δικαιώματα από το θύμα. Εκείνος αφαιρεί μια ζωή και αυτοί που μένουν πίσω πρέπει να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους να διεκδικούν το αυτονόητο, να θυμίζουν διαρκώς ότι τους δολοφόνησαν το παιδί, του πήραν τη ζωή. Μας έχουν ρημάξει και θα πρέπει να διεκδικώ στις αίθουσες δικαστηρίων ότι αυτό έχει συμβεί, όταν υπάρχουν τόσα πειστήρια; Γιατί θα πρέπει για δεύτερη φορά να το τραβήξουμε όλο αυτό; Γιατί δεν βγαίνει κάποιος να πει ότι αυτό που γίνεται είναι τρέλα; Κάτι πρέπει να αλλάξει, κάποιοι νόμοι είναι στραβοί τελείως, δεν έχουν καμία λογική. Με τι κριτήρια τους έφτιαξαν τέτοιους νόμους που ο χρήστης ναρκωτικών είναι μέσα και ο φονιάς είναι έξω; Είναι να μη σε αξιώσει η ζωή να βρεθείς σε τέτοια θέση, να μην αξιώσει άνθρωπο. Και νομίζω αυτά τα χρόνια μετά τον Παύλο δεν ακούμε κάτι άλλο από δύο γονείς να βρίσκονται στα δικαστήρια γιατί τους έχουν δολοφονήσει το παιδί τους. Είτε αυτό είναι γυναικοκτονία είτε είναι άλλο έγκλημα. Μαζευτήκαμε, όμως, πάρα πολλοί γονείς και θα έπρεπε να έχουν τον νου τους. Εμείς δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Ο,τι είχαμε το χάσαμε και έχουμε βρει τη δύναμη να οδεύουμε με τον νόμο και το δίκαιο. Όμως, όταν βλέπουμε ότι δεν μας υπολογίζουν, κάπου λίγο θα πρέπει να αρχίσουν να το σκέφτονται, μήπως μας φέρουν στο σημείο να ξεπεράσουμε το όριο. Τόσες και τόσες γυναικοκτονίες και παρ’ όλα αυτά να ζητούν και ελαφρυντικά για να σπάσουν και τα ισόβια; Δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό το  πράγμα. Γιατί θα πρέπει να υπάρχει το Εφετείο σε τέτοιες περιπτώσεις; Να υπάρχει σε άλλες, που δεν είναι εγκλήματα δεν είναι δολοφονίες. Ο πόνος είναι μεγάλος και θα τον πάρουμε μαζί μας.

Και όταν ξέρεις ότι ένα παιδί έχασε τη ζωή του γιατί ο άλλος έτσι του κάπνισε, αυτόματα πάει το μυαλό σου στους γονείς που έμειναν πίσω και στην οικογένεια. Και δεν ορθοποδεί κανείς από την οικογένεια. Όχι μόνο αυτοί που είναι στο σπίτι, αλλά και όσοι βρίσκονται στον ευρύτερο οικογενειακό κύκλο. Οσον αφορά τους γονείς, με αυτό θα «φύγουν», τελείωσε η ζωή τους την ημέρα εκείνη που είδαν για τελευταία φορά το παιδί τους. Μετά από αυτό, ζεις σε έναν κόσμο που υποχρεωτικά πρέπει να σηκωθείς πάνω και να αγωνιστείς, δεν μπορείς να το αφήσεις.

Ας ρωτήσουν αυτές τις μητέρες που έχασαν τα παιδιά τους, γιατί του άλλου έτσι του την κάρφωσε να τα σκοτώσει, πώς ζουν. Οταν είδα τη μητέρα και τον πατέρα του Γιακουμάκη για πρώτη φορά στην τηλεόραση, αυτό που σκεφτόμουν ήταν πώς θα το παλέψει τόσα χρόνια γιατί είναι μικρή κοπέλα και έχει τη ζωή μπροστά της. Τον Σεπτέμβριο κλείνουν εννέα χρόνια και σας πληροφορώ ότι υπάρχει μόνο μια λύτρωση για εμένα. Ξέρεις πώς είναι να περιμένεις την ώρα να φύγεις να ησυχάσεις; Έτσι ζούμε όλοι οι γονείς. Και ο πατέρας το ίδιο και πρέπει να είναι βράχος για τους υπόλοιπους. Πρέπει να διεκδικήσουμε ότι ο φονιάς δεν έχει κανένα ελαφρυντικό και να μην ξαναβγεί από τη φυλακή. Τα ισόβια δεν είναι ισόβια. Μας κοροϊδεύουν. Αυτός που έχει ποινή ισόβια θα κάτσει 18 χρόνια το πολύ και θα βγει έξω. Κάθε ποινικολόγος θα απαντήσει ότι η φυλακή δεν είναι εκδικητική, αλλά σωφρονιστική. Πού είναι, όμως, ο σωφρονισμός; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ποινή πρέπει να γίνει τιμωρητική. Πρέπει να αλλάξει ο νόμος.

Διαβάστε εδώ το δημοσίευμα της Realnews

Διαβάστε εδώ τη συνέχεια του δημοσιεύματος