Εδώ και δύο εβδομάδες η πολιτική συζήτηση στη χώρα μας περιστρέφεται σχεδόν αποκλειστικά γύρω από την προεδρική εκλογή και τους πρωταγωνιστές της, μέσα σε ένα εξόχως ηλεκτρισμένο κλίμα έντονης πόλωσης, ακραίας κινδυνολογίας, οξύτατων κομματικών αντιπαραθέσεων, αλλά και σκληρών προσωπικών αντεγκλήσεων, που διανθίζονται κάθε τόσο με πρωτοφανείς και ανήκουστες καταγγελίες για εκβιασμούς, απόπειρες χρηματισμών και τηλεφωνικές παρακολουθήσεις μελών του Κοινοβουλίου. Η ζοφερή αυτή ατμόσφαιρα προκαλεί τραγικές συνέπειες στην οικονομία μας, καθώς η ήδη καθημαγμένη εμπορική μας αγορά έχει πλέον κυριολεκτικά παγώσει, ενώ μεγάλη είναι η ζημιά και στη διεθνή μας εικόνα, που αποδομείται καθημερινά με δεκάδες δημοσιεύματα του ξένου Τύπου. Τα σενάρια περί εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, που με περισσή ανευθυνότητα ετέθησαν και πάλι σε κυκλοφορία από το εγχώριο πολιτικό σύστημα στο πλαίσιο μιας άνευ όρων και ορίων μάχης για την καρέκλα, κάνουν ήδη τον γύρο των πρωτοσέλιδων και των καναλιών ολόκληρου του πλανήτη, που δυστυχώς εμφανίζουν για άλλη μια φορά την Ελλάδα ως το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης…
ΣΤΗ ΧΩΡΑ που τους τελευταίους έξι μήνες συζητά αν και πότε θα συναντηθούν και θα συνομιλήσουν ή αν έστω θα ανταλλάξουν μια απλή χειραψία ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στη χώρα που θεωρείται «αποστασία» η κατά συνείδηση ψήφος του βουλευτή -ακόμη και για το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας- παρότι αυτό επιτάσσει το Σύνταγμα, στη χώρα που το ένα μεγάλο κόμμα χαρακτηρίζει «επικίνδυνο» τον ηγέτη του άλλου, στη χώρα που οι όροι συνεννόηση και συναίνεση απουσιάζουν από το πολιτικό της λεξικό, στη χώρα, δηλαδή, που θυμάται και αναζητεί την ενότητα μόνο μετά από μεγάλες εθνικές καταστροφές, φθάσαμε πλέον στο τελευταίο σκαλί του παραλογισμού: Κρύβουμε την πραγματικότητα κάτω από το χαλί! Προσποιούμαστε πως δεν υπάρχει!
ΠΩΣ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΕΙ αλλιώς κανείς το γεγονός ότι η νέα συμφωνία μας με τους δανειστές, που θα ολοκληρωθεί είτε αμέσως μετά την ανάδειξη Προέδρου Δημοκρατίας αν αυτή τελικά επιτευχθεί, είτε αμέσως μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές αν η ψηφοφορία της 29ης Δεκεμβρίου αποβεί άκαρπη, απουσιάζει παντελώς από τη δημόσια συζήτηση; Ή μήπως το νέο μνημόνιο, που θα συνοδεύσει τη χορήγηση προληπτικής πιστωτικής γραμμής στην Ελλάδα, δεν είναι τόσο σημαντικό για την ελληνική κοινωνία, όσο η μάχη των κομμάτων για την εκλογή Προέδρου και συνεπακόλουθα για τη νομή της εξουσίας; Και ποιες είναι, αλήθεια, οι συγκεκριμένες τοποθετήσεις της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης για όσα ζητούν οι δανειστές από τη χώρα μας; Τι λένε, για παράδειγμα, για τις σαρωτικές αλλαγές που ζητούν να γίνουν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο στο ασφαλιστικό μας σύστημα; Πώς θα αντιμετωπίσουν τις απαιτήσεις των δανειστών; Και πώς θα εξουδετερώσουν τη βόμβα που υπάρχει στα θεμέλια των ταμείων μας;
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ και Αλέξης Τσίπρας έχουν εθνική υποχρέωση, αν όχι να συνεννοηθούν και να συναινέσουν για τα στοιχειώδη, όπως συνέβη με την πολιτική ηγεσία άλλων ευρωπαϊκών χωρών -για παράδειγμα της Ισπανίας και της Πορτογαλίας- οι οποίες μπήκαν στα μνημόνια μετά την Ελλάδα και έχουν ήδη βγει, τουλάχιστον να χαμηλώσουν τους τόνους της αντιπαράθεσης και να επαναφέρουν στο κέντρο του πολιτικού διαλόγου τα ζητήματα που αφορούν τη ζωή και το μέλλον των πολιτών. Εχουν εθνική υποχρέωση να επαναφέρουν την «κανονικότητα» στην πολιτική μας ζωή, που έχει υποβαθμιστεί δραματικά το τελευταίο διάστημα. Οι επόμενοι έξι μήνες, μέχρι τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ τον Ιούνιο του 2015, είναι εξαιρετικά κρίσιμοι για την επόμενη μέρα της χώρας. Στη διάρκειά τους θα ληφθούν αποφάσεις που θα καθορίσουν τη μοίρα μας και την τύχη των επόμενων γενεών, για πολλές δεκαετίες. Η ελληνική κοινωνία, με ενάμισι εκατομμύριο ανέργους και πάνω από τρία εκατομμύρια φτωχούς, δεν αντέχει άλλη πίεση. Και αν η ανικανότητα του πολιτικού μας προσωπικού και η αδυναμία του να συνεννοηθεί ακόμη και για τα αυτονόητα οδηγήσει σε παράταση της κρίσης και των μνημονίων, η αντίδραση των πολιτών θα είναι σφοδρή! Η απελπισία είναι κακός σύμβουλος…