Η «εκδίκηση» του Χάρισον Φορντ
Ο εβδομηντάχρονος σήμερα βετεράνος της οθόνης, Χάρισον Φορντ αποκάλυψε στο talk show του Κόναν Ο’ Μπράιεν ότι στα πρώτα του βήματα τον αποθάρρυναν να συνεχίσει το όνειρο μιας καριέρας στο σινεμά.
Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος διάσημος από τον χώρο του θεάματος αποκαλύπτει ότι θα είχε εγκαταλείψει νωρίς το όνειρο μιας καριέρας, αν δεν εμπιστευόταν περισσότερο το ένστικτό του από τις πρώτες κριτικές.
Ο Χάρισον Φορντ αποκάλυψε στο talk show του Κόναν Ο’ Μπράιεν ότι στα πρώτα του βήματα, ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Άρχισε την καριέρα του με ένα συμβόλαιο με την Columbia και 150 δολάρια την εβδομάδα, παίζοντας μικρά ρολάκια, πολύ μακριά από τον Ιντιάνα και τον Χαν Σόλο, χαρακτήρες που σήμερα έχουμε ταυτίσει μαζί του.
Ο βετεράνος πρωταγωνιστής διηγήθηκε μια ιστορία από εκείνη την εποχή: «Ο πρώτος μου ρόλος ήταν ένας βοηθός σε ξενοδοχείο. Έδινα κάποιο γράμμα στον Τζέιμς Κόμπερν και απλώς έλεγα δυο ατάκες – τύπου «Ο κύριος Τζόουνς; Δωμάτιο 204;» και του έδινα το γράμμα. Αυτό ήταν όλο» θυμάται ο Φορντ.
«Ένας παραγωγός, υπεύθυνος για την ανίχνευση νέων ταλέντων, με κάλεσε στο γραφείο του και μου είπε “νεαρέ δεν το ‘χεις, δεν πρόκειται να πετύχεις ποτέ στον κινηματογράφο, σου το λέω, ξέχασέ το όσο είναι νωρίς”. Μου είπε επιπλέον “στην πρώτη ταινία που εμφανίστηκε ποτέ ο Τόνι Κέρτις, απλώς παρέδιδε μια τσάντα με ψώνια. Με την πρώτη ματιά που του έριχνες έλεγες να ένα αστέρι της οθόνης”».
Ο Χάρισον Φορντ θυμάται την ετοιμόλογη απάντησή του: «Έσκυψα επάνω στο γραφείο του και του είπα “νόμιζα ότι θα έπρεπε να πείθει ότι είναι απλώς το παιδί από το μαγαζί” – φυσικά μου ζήτησε να φύγω από το γραφείο του, κάτι που έκανα μετά χαράς».
Ο ηθοποιός θυμάται ότι δεκαπέντε περίπου χρόνια μετά το περιστατικό, το ίδιο στέλεχος τον εντόπισε σε ένα εστιατόριο κι ενώ ήταν διάσημος πια από τους πρωταγωνιστικούς του ρόλους στην οθόνη. Του έστειλε στο τραπέζι του ένα απολογητικό σημείωμα, με τα λόγια: «Έχασα το στοίχημα» γραμμένα στο πίσω μέρος της επαγγελματικής του κάρτας. «Αναγνώρισα το όνομά του, γιατί με ικανοποίηση διαπίστωσα -κι ακόμα νιώθω μια μικρή χαρά όταν το σκέφτομαι και σήμερα- ότι κοιτάζοντας γύρω μου τα τραπέζια με τον κόσμο, δεν μπορούσα να θυμηθώ καθόλου τη φυσιογνωμία του».
ΠΗΓΗ: e-go.gr
