Ανάρτηση από την αναγνώστρια Ρίκα Χρυσανθοπούλου
Οίτυλο
Μια πόλη ιδιαίτερη, μαγευτική, ιστορική που γοητεύει τον επισκέπτη. Ακολουθώντας το δρόμο προς το βουνό βρεθήκαμε σε μια μεσαιωνική πετρόχτιστη πολιτεία. Στενά δρομάκια, πειρατικές καμάρες και “γυρίσματα” στα σοκάκια, μας μετέφεραν σε άλλη εποχή. Και κάπου σε μιαν άκρη, σ έναν εξώστη η θέα προς τη θάλασσα που κόβει την ανάσα.
Άφωνη θαύμασα από εκεί ψηλά, το πεδινό Οίτυλο που σκάει το κύμα, στην ίδια παραλία που πάτησε το πόδι του ο Παυσανίας στις περιηγήσεις του. Αυτή τη θάλασσα, στις αποχρώσεις της Μανιάτικης ελευθερίας, όταν πλάι στο κύμα, οι ντόπιοι πειρατές κουβαλούσαν στον τόπο τους, τα λάφυρα.
Κι από τον ίδιο εξώστη στ΄ αριστερά μου παρατηρώ, σε μια απότομη, απόκρημνη κατωφέρεια του βουνού, ένα τείχος. Από αυτή την θέση σίγουρα μπορούσαν να παρατηρούν τον όποιο εχθρό πλησίαζε από τη θάλασσα αλλά είχαν και το πλεονέκτημα της αντίστασης. Ποιά χέρια με ποιές θυσίες το έχτισαν κάποτε. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαία η φήμη της αδούλωτης Μάνης.
Στην απλωμένη παραλία, τα ταβερνάκια γραφικά, χτισμένα πλάι στο κύμα. Μανιάτικες γεύσεις μας χαρίζουν πλούσια τη φιλοξενία της Λακωνίας, με αρώματα και πρωτότυπες συνταγές.
Το μόνο που επισημαίνω ωστόσο, για να μην φανεί ο θαυμασμός μου για τον τόπο, υποκειμενικός, είναι ότι πολλές φορές το οδικό δίκτυο δεν μας βοηθούσε να πάμε εύκολα όπου ακριβώς θέλαμε ή να υπολογίσουμε σωστά το χρόνο.
Κι έτσι ίσως χάσαμε χωριουδάκια παραδεισένια που θα άξιζε να δούμε. Και πιστέψτε με, υπάρχουν τέτοια μέρη σε αυτό το κομμάτι της Πελοποννήσου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η πρώτη μας επίσκεψη δεν θα είναι η τελευταία.
Ιούλιος 2022
