H λευκοεγκεφαλοπάθεια CADASIL είναι μια σπάνια, γενετική πάθηση που προκαλεί εκφυλισμό των αιμοφόρων αγγείων του εγκεφάλου. Είναι μια ασθένεια που δεν έχει θεραπεία και, ένα από τα χειρότερα συμπτώματά της, είναι η άνοια, τα πολλαπλά εγκεφαλικά και οι επιληψίες.
Πρόσφατα, μία γυναίκα 35 ετών διαγνώστηκε με τη συγκεκριμένη πάθηση, από την οποία υπέφερε και η γιαγιά της. Κανείς άλλος στην οικογένειά της ωστόσο, δεν νόσησε.
Έτσι, και η ίδια πίστευε πως, από τη στιγμή που δεν εκδηλώθηκε ούτε στην μητέρα της ούτε στ’ αδέλφια της, δεν θα νοσήσει ούτε η ίδια.
«Κάποια στιγμή θα είμαι κλινικά νεκρή»
Δυστυχώς όμως, η γυναίκα αρρώστησε και μάλιστα, η διάγνωση ήταν ιδιαίτερα απαισιόδοξη. «Σε δύο χρόνια, θα αρχίσουν τα εγκεφαλικά και σταδιακά, θα οδηγηθώ στην άνοια. Κάποια στιγμή, θα είμαι κλινικά νεκρή», εξηγεί η γυναίκα.
«Όπως μου είπε ο γιατρός, μάλλον δεν θα φτάσω τα 60. Είμαι απόλυτα βέβαιη πως, δεν θέλω ο σύζυγός μου να ταλαιπωρηθεί μαζί μου. Παντρευτήκαμε πριν από τρία χρόνια, ενώ είμαστε μαζί εδώ και οκτώ χρόνια».
«Δεν είναι δίκαιο, πρέπει να χωρίσω»
«Το ξέρω πως δώσαμε όρκο να είμαστε μαζί και στα καλά και στα κακά, και στην αρρώστια και την υγεία. Όμως νιώθω πως, αν τον αναγκάσω να μείνει δίπλα μου, θα τον υποβάλλω σε βασανιστήριο. Δεν είναι δίκαιο, δεν του αξίζει».
Είπε στον αδελφό της πως, μάλλον θα χωρίσει και εκείνος έγινε έξαλλος μαζί της. Την ικετεύει να το ξανασκεφτεί και της ζητάει να φανταστεί τι θα γινόταν σε διαφορετική περίπτωση.
«Δεν θέλω να την καταδικάσω»
Αν ο σύζυγός της ήταν στη θέση της, δεν θα σκεφτόταν ούτε κατά διάνοια να την εγκαταλείψει. Ωστόσο, αισθάνεται πως, αν παραμείνει στον γάμο αυτό, θα στερήσει από τον σύζυγό της τα καλύτερα χρόνια της ζωής του.
Δεν αντέχει να περιμένει να χειροτερέψει περισσότερο η κατάσταση, μέχρι να γίνει η σκιά του εαυτού της. Πιστεύει πως, ο χωρισμός είναι η καλύτερη επιλογή.
«Εσείς, τι σκέφτεστε;», αναρωτιέται η γυναίκα. «Θέλω να ακούσω αντικειμενικές απόψεις. Δεν πιστεύω ότι είναι κακό που θέλω να ζήσει μια όμορφη, ικανοποιητική ζωή αντί να περάσει είκοσι χρόνια στο πλάι μου και εγώ να αργοπεθαίνω».
