Ένας τάφος για ζόμπι, που χρονολογείται εδώ και χιλιάδες χρόνια, ανακαλύφθηκε πρόσφατα στη Γερμανία, ρίχνοντας φως στις δεισιδαιμονικές πρακτικές των Ευρωπαίων της Εποχής του Χαλκού.
Η διευθύντρια του προγράμματος, Susanne Friederich, δήλωσε: «Γνωρίζουμε ότι ακόμα και στην Εποχή του Λίθου, οι άνθρωποι φοβόντουσαν τους εκδικητές. Οι άνθρωποι πίστευαν ότι οι νεκροί μερικές φορές προσπαθούσαν να απελευθερωθούν από τους τάφους τους»
“Ήταν διαδεδομένος ο φόβος της εκδίκησης από νεκρό κατά τη Λίθινη Εποχή στην Ευρώπη”
Ο χώρος ταφής ανακαλύφθηκε κατά τη διάρκεια αρχαιολογικής ανασκαφής κοντά στο χωριό Οππίν, το οποίο βρίσκεται περίπου 100 μίλια νοτιοδυτικά του Βερολίνου, δήλωσε στο McClatchy News η Αnja Lochner-Rechta, εκπρόσωπος της Κρατικής Υπηρεσίας Διατήρησης και Αρχαιολογίας Μνημείων.
Ο τάφος, ένας ορθογώνιος λάκκος, ήταν γεμάτος με τα σκελετικά υπολείμματα ενός ανθρώπου, ο οποίος πιστεύεται ότι ήταν μεταξύ 40 και 60 ετών τη στιγμή του θανάτου του.
Στη λαογραφική παράδοση, η εκδίκηση από τους νεκρούς έχει την αναπαράσταση ενός κινούμενου πτώματος που απαντά σε διάφορους πολιτισμούς, συμπεριλαμβανομένων των Παλαιών Ιρλανδών Κελτικών και Νορβηγικών μυθολογιών, καθώς και των λεκτικών παραδόσεων και της παράδοσης πολλών ευρωπαϊκών εθνικών ομάδων.
Στους μεσαιωνικούς χρόνους, αυτοί που ήταν ύποπτοι για την εκδίκηση από τους νεκρούς, ήταν γενικά θύματα αυτοκτονίας, μάγισσες, πτώματα που είχαν καταληφθεί ένα κακόβουλο πνεύμα ή κάποιο θύμα επίθεσης από βαμπίρ. Στη Σκανδιναβική εποχή, ήταν γνωστοί ως aptrgǫngur (που σημαίνει «και πάλι-περιπατητής»), και βρέθηκαν σε ερείπια ή θαμμένοι σε βουνά.
Η ανατριχιαστική λεπτομέρεια στον τάφο που “δείχνει” εκδίκηση
Η ταφή συσχετίζεται με τον πολιτισμό του Bell Beaker, επίσης γνωστό ως συγκρότημα Bell Beaker, ένα λαό της εποχής του Χαλκού που εμφανίστηκε γύρω στο 2800 π.Χ. και διασκορπίστηκε, καλύπτοντας το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ευρώπης και ορισμένες παράκτιες περιοχές στη βορειοδυτική Αφρική.
Τα υπολείμματά του, τα οποία είναι περίπου 4.200 ετών, χρονολογούνται στον πολιτισμό του Bell Beaker, ο οποίος κατοικούσε κάποτε σε μεγάλο μέρος της ηπείρου.
Το κάτω μισό του σκελετού του άνδρα ήταν καλυμμένο με μια μεγάλη πέτρα, που σημαίνει ότι ο χώρος είναι «τάφος εκδίκησης», δήλωσε η Lochner-Rechta.
Η κουλτούρα πήρε το όνομά της από το δοχείο σε σχήμα ανεστραμμένης καμπάνας, με τον όρο να πρωτοεμφανίζεται από τον John Abercromby, το 1904. Δεδομένου ότι η κουλτούρα του Beaker δεν άφησε γραπτά αρχεία, όλες οι εικασίες σχετικά με τις γλωσσικές ρίζες παραμένουν απλές υποθέσεις. Μερικοί προτείνουν ότι μπορεί να είναι μια πρώιμη Ινδοευρωπαϊκή κουλτούρα, ενώ άλλοι ότι μπορεί να συνδέεται με το Βασκονικό υπόβαθρο.
“Ελάχιστες οι αποδείξεις για ταφικά έθιμα του πολιτισμού Bell Beaker”
Η Lochner-Rechta δήλωσε ότι αυτό το είδος τάφου είναι ασυνήθιστο, σημειώνοντας ότι «υπάρχουν ελάχιστες αποδείξεις για τέτοια έθιμα ταφής για τον πολιτισμό του Bell Beaker.»
Οι άνθρωποι του Bell Beaker ήταν ένας πληθυσμός της Εποχής του Χαλκού στην Ευρώπη που διακρίνεται για τα κτερίσματα, τα οποία περιλαμβάνουν κεραμικά, σύμφωνα με το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Πρωτοεμφανίστηκαν στην κεντρική Ευρώπη προτού εξαπλωθούν προς τα δυτικά, φθάνοντας τελικά στη Βρετανία πριν από περίπου 4.400 χρόνια.
Τελικά, έφτασαν να καταλαμβάνουν τεράστιες εκτάσεις της δυτικής Ευρώπης και ακόμη και μέρη της Αφρικής, με τις τοποθεσίες τους να βρίσκονται βόρεια, μέχρι τη Νορβηγία και νότια μέχρι το Μαρόκο, σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ.
Στοιχεία για τάφους των νεκρών εκδικητών, από διάφορες ιστορικές περιόδους έχουν ανακαλυφθεί σε όλη την Ευρώπη.
Για παράδειγμα, «ο φόβος των εκδικητών αναφέρεται στη ρωμαϊκή λογοτεχνία,» σύμφωνα με έρευνα από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. «Ένας τρόπος που θεωρούνταν ότι εμπόδιζε την ανάσταση, όπως διαπιστώνεται σε άλλα μέρη της Αυτοκρατορίας, ήταν ο διαμελισμός του σώματος.»
Ένας τέτοιος τάφος ανακαλύφθηκε στην Ιταλία τον Φεβρουάριο, σύμφωνα με το LiveScience. Το Ρωμαϊκό κοιμητήριο, ηλικίας 1.600 ετών, περιείχε τα υπολείμματα ενός παιδιού με ένα κομμάτι αντικειμένου στο σαγόνι του.
Εκείνη την εποχή, «υπήρχε τεράστιος φόβος για τους εκδικητές και για μυστηριώδεις δυνάμεις (όπως οι μάγισσες) που θα μπορούσαν να τιθασεύσουν τα πνεύματα των νεκρών για τις δικές τους συσκευές», δήλωσε ο David Soren, καθηγητής ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, στην εφημερίδα.
Επιπλέον, η Πολωνία του 17ου αιώνα ήταν, σύμφωνα με τους New York Times, «φωλιά» της μακάβριας δεισιδαιμονίας.
Ως αποτέλεσμα, κατά τη διάρκεια των ταφών, λαμβάνονταν ιδιαίτερα προληπτικά μέτρα.
Μερικά πτώματα βρέθηκαν καρφωμένα, σφηνωμένα με τούβλα ή ακόμα με την καρδιά τους ξεριζωμένη.
