Οι επιστήμονες έπειτα από μελέτη δεδομένων πάνω από 20 ετών, επιβεβαίωσαν ότι υπάρχει στον Ουρανό υπέρυθρο σέλας που λάμπει στις βόρειες περιοχές του πλανήτη. Πρόκειται για μια ανακάλυψη που επιτρέπει στους αστρονόμους να συμπληρώσουν ορισμένα από τα άγνωστα στοιχεία, σχετικά με το σέλας του Ουρανού και ίσως ρίξουν φως στο γιατί ο πλανήτης είναι πολύ πιο ζεστός από ό,τι θα έπρεπε ενώ βρίσκεται τόσο μακριά από τον Ήλιο.
«Η θερμοκρασία όλων των γιγάντιων αερίων πλανητών, συμπεριλαμβανομένου του Ουρανού, είναι εκατοντάδες βαθμούς Κέλβιν/Celsius πάνω από αυτό που προβλέπουν τα μοντέλα αν θερμαίνονται μόνο από τον Ήλιο, αφήνοντάς μας με το μεγάλο ερώτημα πώς αυτοί οι πλανήτες είναι τόσο πολύ θερμότεροι από το αναμενόμενο;» αναφέρει η αστροφυσικός από το Πανεπιστήμιο του Λέστερ, Emma Thomas.
«Μια θεωρία υποστηρίζει ότι η αιτία είναι το ενεργητικό σέλας, το οποίο παράγει και ωθεί τη θερμότητα από το σέλας προς τα κάτω, προς τον μαγνητικό ισημερινό» προσθέτει.
Το σέλας του Ουρανού
Τα σέλατα δημιουργούνται όταν ενεργητικά σωματίδια επιταχύνονται προς έναν πλανήτη, συνήθως κατά μήκος των γραμμών του μαγνητικού πεδίου, και αλληλεπιδρούν με σωματίδια, συνήθως στην ατμόσφαιρά του, όταν πέφτουν βροχή πάνω του. Ο ιονισμός που προκύπτει από αυτή την αλληλεπίδραση παράγει μια λάμψη.
Δεν είναι αποκλειστικά γήινο φαινόμενο, ωστόσο η εμφάνισή τους διαφοροποιείται ανάλογα με τον πλανήτη. Τα ισχυρά και μόνιμα σέλατα του Δία λάμπουν στο υπεριώδες φως, όπως και εκείνα του Άρη. Τα Σέλατα της Αφροδίτης είναι πράσινα σαν αυτά της Γης. Ο Ερμής δεν έχει ατμόσφαιρα και το σέλας του εκδηλώνεται ως φθορισμός ακτίνων Χ από τα ορυκτά στην επιφάνεια.
Από το 1986, γνωρίζουμε για τα υπεριώδη σέλατα στον Ουρανό. Οι επιστήμονες υποστήριζαν ότι ο έβδομος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος έχει και υπέρυθρα σέλατα, όπως αυτά που παρατηρούνται στον Δία και τον Κρόνο. Ωστόσο, αν και έψαχναν από το 1992, δεν είχαν αποδείξεις.
Η Thomas και η ομάδα της σκέφτηκαν ότι μπορεί να έχουμε εντοπίσει υπέρυθρες εκπομπές σέλας χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει. Το 2006, το NIRSPEC (Near InfraRed SPECtrograph) της NASA στο παρατηρητήριο Keck χρησιμοποιήθηκε για να συλλέξει 6 ώρες παρατηρήσεων από το Ουρανό. Αυτά τα στοιχεία αποφάσισαν οι ερευνητές να εξετάσουν.
Μελέτησαν προσεκτικά 224 εικόνες, αναζητώντας ενδείξεις ενός συγκεκριμένου σωματιδίου – ιονισμένου τριατομικού υδρογόνου (H3+). Η ένταση της λάμψης αυτού του σωματιδίου αλλάζει με τη θερμοκρασία, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να μετρήσει πόσο ζεστό ή κρύο είναι κάτι.
Όταν όμως οι ερευνητές βρήκαν σημάδια H3+ στα δεδομένα τους, διαπίστωσαν ότι η πυκνότητά του αυξήθηκε, χωρίς να μεταβληθεί η θερμοκρασία της ατμόσφαιρας του πλανήτη. Αυτό συνάδει με την αύξηση του ιονισμού της ανώτερης ατμόσφαιρας που οι αστρονόμοι αναμένουν να δουν σε ένα υπέρυθρο σέλας. Ως εκ τούτου, οι ερευνητές τονίζουν ότι αυτή είναι η απόδειξη ότι υπάρχει υπέρυθρο σέλας στην ατμόσφαιρα του Ουρανού.
Το υπέρυθρο σέλας του Ουρανού θα μπορούσε να βοηθήσει στην εύρεση ζωής
Δεδομένου ότι τα σέλας συνδέονται τόσο με την ατμόσφαιρα όσο και με το μαγνητικό πεδίο του Ουρανού, η ανακάλυψη προσθέτει κάποιες πληροφορίες που μπορεί να βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα μερικά από τα πιο περίεργα μυστήρια του πλανήτη. Για παράδειγμα, το μαγνητικό του πεδίο είναι κάπως μπερδεμένο, καθώς έχει κλίση προς τα πλάγια και είναι ασύμμετρο.
«Επίσης θα μπορούσε να βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα την αφθονία των κόσμων που μοιάζουν με τον Ποσειδώνα και τον Ουρανό στον ευρύτερο γαλαξία, και να αξιολογήσουμε την καταλληλότητά τους για ζωή» λέει ο Thomas. Με βάση τις παρατηρήσεις μας στον Ουρανό, μπορούμε να μελετήσουμε τον τρόπο με τον οποίο αυτοί οι εξωγήινοι κόσμοι λάμπουν για να βγάλουμε συμπεράσματα για τις ατμόσφαιρες τους και τις μαγνητόσφαιρες τους. Και θα μπορούσε να βοηθήσει να ανακαλύψουμε αν μακρινοί πλανήτες υποστηρίζουν εξωγήινη ζωή.
«Αυτή η μελέτη αποτελεί το αποκορύφωμα 30 ετών μελέτης του σέλατος στον Ουρανό, η οποία αποκάλυψε τελικά το υπέρυθρο σέλας και ξεκίνησε μια νέα εποχή ερευνών για το σέλας στον πλανήτη», τονίζει η Thomas.
«Τα αποτελέσματά μας θα διευρύνουν τις γνώσεις μας για τα σέλατα των παγωμένων γιγάντων και θα ενισχύσουν την κατανόηση των πλανητικών μαγνητικών πεδίων στο ηλιακό μας σύστημα, στους εξωπλανήτες και ακόμη και στον δικό μας πλανήτη» καταλήγει.
Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο Nature Astronomy.
πηγή: foxreport.gr
