Η Ευρώπη ως ΕυρωπαϊκήΕνωση κλονίζεται. Και δεν μπορεί να γίνει αλλοιώς, διότι πολιτικώςείναιρηχή.
Καιείναιπολιτικώςρηχή διότι η οικονομική ολιγαρχία επιβάλλει με όλο και πιο κυνικό αλλά και τυραννικότρόπο τις επιλογές της στο πολιτικόπροσωπικό που τηνυπηρετεί.
Η χυδαίααυτήαντιστροφή της σχέσης πολιτικής – οικονομίας (που με άλλον τρόπο συνέβη και στην ΕΣΣΔ, ανοίγοντας μαζί με την καθαίρεση της δημοκρατίας τον δρόμο για την πτώση της), είναι ένα φαινόμενο σύμφυτο με τον καπιταλισμό, που όμως λαμβάνει εκρηκτικέςδιαστάσεις όταν το αντίπαλο δέος του κεφαλαίου, η εργασία, είναι αδύναμη.
ΗΕυρωπαϊκήΕνωση δεν είναι πλέον τίποτα απ’ όσα ευαγγελίσθηκε. Και αυτό συνέβη διότι η κατίσχυσητουκεφαλαίουπάνωστηνεργασίαυπήρξεσυντριπτική.
Συνεπώς, η πολιτική, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ρύθμιζε αυτή τη σχέση, κατέστη περιττή.
Η οικονομική ολιγαρχία μπορεί πλέον να κυβερνά κατευθείαν, χρησιμοποιώντας πολιτικούς–μαριονέτες (Μέρκελ) αλλά και τεχνοκράτες(Μόντι).
Αυτότονέοφρούτο οι τεχνοκράτες, επιστρατεύονται όταν οι πολιτικοί τα κάνουν μαντάρα. Παλαιότερα θα μπορούσε να πει κανείς ότι η πολιτικήείναιπολύσοβαρήυπόθεσηγιανατηναφήνουμεστουςτεχνοκράτες.
Σήμερα ουδείς λόγος υπάρχει για μια τέτοια διαπίστωση. Πολιτικοί και τεχνοκράτες απλώς εναλλάσσονται αναλόγως των προτεραιοτήτων της αστικήςτάξης σε κάθε χώρα. Τηνίδια
λιτότητα εφάρμοσαν ο κ.Μπερλουσκόνι και ο κ.Μόντι, στις ίδιες αντιδραστικέςμεταρρυθμίσεις προχώρησαν η κυρία Μέρκελ και ο κ. Κάμερον, απ’ το ίδιο άρμα της Ζήμενς και της ΝτόυτσεΜπανκ σύρεται ο κ. Ραχόι και ο κ. Σαμαράς.
Ομως όλη αυτή η διαδικασία έχει αποψιλώσει τα κοινοβουλευτικάπολιτεύματα κι έχει καταστήσει τις δημοκρατίεςαβαθείς.
ΑςπούμεστηνΙταλία, ο τεχνοκράτης Μόντι, υποτακτικός της Μέρκελ, όπως άλλωστε και πριν απ’ αυτόν ο Μπερλουσκόνι ανεφύησαν στο κενό που προκάλεσε στην ιταλική δημοκρατία η αποπολιτικοποίηση. Μάλιστα ως επακόλουθο της διάλυσης (και της αυτοδιάλυσης) της Αριστεράς.
ΑςπούμεστηνΕλλάδα, δεν έχουν ακόμα στεγνώσει οι λέξεις στο στόμα του κ. Σαμαρά, όταν δήλωνε ότι θα φτιάξει έναν κρατικό τραπεζικόπυλώνα, και ήδη οι τράπεζες της χώρας μας περνούν κάτω απ’ τα Καυδιανά Δίκρανα των γερμανοευρωπαϊκώντραπεζών.
ΑυτήηΕυρώπη μπορεί να απορροφά κάθε Σαμαρά και να εξαϋλώνει κάθε Μπερλουσκόνι – και Μέρκελ όταν έρθει ηώρατης.
Μπροστά σε αυτήν την Ευρώπη, με Νόμπελ Δ’Ράιχ, δάκρυσε ο κ. Χριστόφιας. Ενας κομμουνιστής, ηγέτης ενός πολυβασανισμένου λαού Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων, βρέθηκε αντιμέτωπος με την πεμπτουσία ενός ανθρωποφάγουκαιωμοφάγου συστήματος που έχει αποχαλινωθεί.
ΑυτήηΕυρώπη που ως Ευρωπαϊκή Ενωση μόνον μέλημα έχει να βαθαίνειταπεριθώριακέρδους για τα αφεντικά της, βαθαίνει ταυτοχρόνως την πολιτικήτηςκρίση κάνοντας τη δημοκρατία όλο και πιο ρηχή.
Κρίση πολιτική και πολιτειακή. Που σημαίνει ότι αυτή η Ευρώπη δεν έχει πολύ μέλλον μπροστά της. Εκτός κι αν πετύχει να επαναλάβει το ρωμαϊκό παράδοξο. Να αφανίσει δηλαδή τη δημοκρατία διά της δημοκρατίας. Κι εξηγούμαι: οι Ρωμαίοι γνώριζαν ότι τομόνονπουδενχρειαζόταν η δημοκρατία τους ήταν ένας δημοκρατικόςστρατός. Οταν λοιπόν ο Καίσαρ έκανε δημοκρατικό τον στρατό υποκαθιστώντας το μοντέλο του στρατιώτη-που-υπακούει με το μοντέλο του στρατιώτη-που–εγκρίνει (φέρ’ ειπείν τον στρατηγό του), η δημοκρατία πέθανε. Και οι πραιτοριανοί γεννήθηκαν.
Στοίδιομεταίχμιο βρίσκεται σήμερα και η Ευρώπη. Η δημοκρατική ρητορική συνυπάρχει με τυραννικές λύσεις. Υπάρχειγιαναεπιβάλλει τυραννικές λύσεις.
Καικατάτούτο η νέα paxRomana, η ευρωπαϊκή ειρήνη, που επ’ εσχάτοις βραβεύτηκε με Νόμπελ, δεν αφορά στην άμβλυνση τωνεθνικών (μάλιστα εθνικιστικών) αντιθέσεων στην ήπειρο -αυτές μπορούν να αναζωπυρωθούν ανά πάσαν στιγμή- αλλά στην ταξικήκαθυπόταξη των πληβείων όλων των εθνών στους πατρικίους.
Αυτό, πρώτα απ’ όλους, το πέτυχαν δημοκρατικοί Καίσαρες (απ’ τον Μιτεράν ώς τη Μέρκελ), δηλαδή καθώςπρέπειδημαγωγοί, και, όπου χρειάσθηκε, επιστρατεύθηκαν πραιτοριανοί (Μπερλουσκόνι, Μόντι κι άλλοι) ή απλά τσικό (Στουρνάρας).
Απέναντι σε αυτήν την Ευρώπη, όσον πιοευρωπαϊστική είναι η Αριστερά, άλλο τόσο έτοιμη πρέπει να είναι για εναλλακτικέςλύσεις και «πλαν μπι» κατά το κοινώς λεγόμενο.
Συνισ��άυποταγή στην κυρίαρχη ιδεολογικήτρομοκρατία και προπαγάνδα η ατολμία της Αριστεράς να οπλίσει τον λαό με εναλλακτικά σχέδια δημοσίως διατυπωμένα. Και μόνον
η συζήτηση για λύσεις έξω απ’ τον τοκογλυφικό μονόδρομο είναι όπλο για τον λαό. Η κατάφαση στο ευρώ δεν σημαίνει, δεν πρέπει να σημαίνει υποταγή σε μια ειμαρμένη που σχεδιάζουν οι στόκοι των τόκων, αλλά αντιθέτως απειλή στην πολιτική τους.
Η Ευρώπη των λαών θα παραμένει μια οπτασία που θα απομακρύνεται, όσον οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς σε όλη την Ενωση δεν ανατρέπουν την ιδεολογική τρομοκρατία της ομογενοποιημένης σκέψης.
Η άσκηση της πολιτικής είναι θέμα (και) συσχετισμών ισχύος. Η ισχύς αυτήν τη στιγμή στην Ενωση είναι υπέρ των υβριδίων Μερκελομόντι, ως εντολοδόχων του μεγάλου κεφαλαίου. Η σύγκρουση με τους λαούς που επί μακρόν συμβαίνει, κάποια στιγμή θα κορυφωθεί, όταν κάποιοι απ’ αυτούς τους λαούς βρεθούν με την πλάτη στον τοίχο. Μην έχοντας πια τίποτε να χάσουν. Συνεπώς τα πράγματα για την Αριστερά είναι σοβαρά. Δεν σηκώνουν κανενός είδους απολογητική απέναντι στην προπαγάνδα του συστήματος, αλλά αντιθέτως επιβάλλουν να εξοπλισθεί ο λαός με εναλλακτικές τακτικές, πολύμορφες και πολυμήχανες.
Εκτός απ’ τη στρατηγική χρειάζονται και τα στρατηγήματα.