Μέσα σε κλίμα οδύνης συγγενείς, φίλοι και θαυμαστές είπαν σήμερα (27/12) στο Κοκκινοχώρι Καβάλας το τελευταίο «αντίο» στον Βασίλη Καρρά.
Ο μαέστρος Γιάννης Γκιούρας που συνεργάστηκε με τον Βασίλη Καρρά επί τέσσερις δεκαετίες και ήταν ένας από τους πιο στενούς φίλους και συνεργάτες του μεγάλου τραγουδιστή μιλώντας στην εκπομπή Live news θυμήθηκε περιστατικά από την κοινή πορεία τους:
«Σήμερα ήταν πολύ δύσκολη ημέρα, φορτισμένη, γιατί χάσαμε τον πατέρα μας, τον αδερφό μας, τον συνεργάτη, τον φίλο μας. Όσο περνά η ώρα η θλίψη γίνεται μεγαλύτερη, γιατί τον έχουμε ζωντανό μέσα στην καρδιά μας», είπε.
Ο μαέστρος περιέγραψε τον Βασίλη Καρρά ως ένα δοτικό άνθρωπο, ο οποίος «μέχρι και την τελευταία στιγμή δεν έδειχνε ότι περνούσε δύσκολα και ότι υπάρχει περίπτωση να φύγει».
«Μου έλεγε «Μαέστρο μου, δεν μασάω τίποτα. Θα το ξεπεράσω, σε ένα μήνα θα σηκωθώ όρθιος, θα περπατάω. Μην στενοχωριέσαι για τίποτα». Ήθελε να τον θυμόμαστε δυνατό, αξιοπρεπή και άρχοντα, όπως τον λέει ο κόσμος».
Στη συνέχεια αποκάλυψε το παρασκήνιο πίσω από την συναυλία του Βασίλη Καρρά στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου αισθάνθηκε μια ζαλάδα και χρειάστηκε να εισαχθεί στο Βενιζέλειο νοσοκομείο. Ο τραγουδιστής, μη θέλοντας να «κρεμάσει» τους συνεργάτες του, αλλά και τον κόσμο που περίμενε να τον δει, εμφανίστηκε στην σκηνή και τραγούδησε με «πεταλούδα» στο χέρι.
«Ήμασταν σε ένα κατάμεστο μαγαζί. Του είχε πέσει ο αιματοκρίτης και δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος. Τον πήγαν στο νοσοκομείο, του πρόσθεσαν αίμα και ήρθε πίσω και έβγαλε όλη τη βραδιά σαν να μη συνέβη τίποτα. Ζήτησε συγγνώμη από τον κόσμο γιατί ήταν κουρασμένος. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα ακυρωθεί η βραδιά, γιατί ήταν υπεύθυνος άνθρωπος».
«Ήταν τόσο δοτικός και μετέφερε την αγάπη και τα τραγούδια του στον κόσμο, που δεν τον ενοχλούσε τον κόσμο ότι έπαιρνε ένα σκαμπό και ξεκουραζόταν. Έβγαινε πάντα σαν άρχοντας στα πρώτα τραγούδια, όρθιος όσο άντεχε η κράση του και συνέχιζε το πρόγραμμα καθιστός», είπε ο Γιάννης Γκιούρας και συμπλήρωσε:
«Ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης που κατέβασε τη μουσική του οικογένεια και την επέβαλλε στην Αθήνα. Μας έβαλε στις εταιρείες, γιατί μας εμπιστευόταν κι εμείς τον βγάλαμε ασπροπρόσωπο. Ήταν δοτικός με όλο τον κόσμο που είχε ανάγκη. Αυτή είναι η αληθινή φιλανθρωπία, όταν το κάνεις για να μη φανείς προς τα έξω».
