Συνοδός ασθενούς περιγράφει όσα έγιναν τα ξημερώματα της Τετάρτης, λίγες ώρες μετά την σύγκρουση τρένων στα Τέμπη, όταν άρχισαν να καταφτάνουν στα Επείγοντα του νοσοκομείου οι πρώτοι τραυματίες.
Η κα. Ματίνα Μιχαντά, κάτοικος Λάρισας, έμεινε εμβρόντητη όταν βρέθηκε κατά λάθος στη μέση της τεράστιας επιχείρησης που έλαβε χώρα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας, για την παροχή πρώτων βοηθειών στους επιζώντες, τις πρώτες στιγμές αμέσως μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη.
Η ίδια είχε επισκεφθεί το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ) τα ξημερώματα της Τετάρτης (1/3), συνοδεύοντας την άρρωστη μητέρα της, όταν άρχισαν να καταφτάνουν οι πρώτοι τραυματίες.
«Σκισμένα, ματωμένα ρούχα, ματωμένα πρόσωπα, ημιλιπόθυμα, με μώλωπες και ξεραμένα αίματα, με εγκαύματα, με κολάρα. Οι νοσηλευτές να τρέχουν ασταμάτητα. Η καθαρίστρια δε σταματά λεπτό να καθαρίζει τον διάδρομο. Κουβαλάνε νερά για τον κόσμο, να έχουν να πιούν. Διασωληνώνουν. Εξετάζουν. Εξετάζουν. Κάποιος περνάει δίπλα με μια μεγάλη κούτα με κολάρα. Ψάχνουν αναλώσιμα», λέει η κα. Μιχαντά σε άρθρο της στο ilarissa.gr.
Το σύνολο των εργαζομένων του Νοσοκομείου, έλαβε εκτάκτως ειδοποίηση τα ξημερώματα από τη Διοίκηση να βρεθεί άμεσα στις θέσεις του, με την επισήμανση ότι υπάρχει «σύγκρουση τρένων με δεκάδες τραυματίες».
«Έχουν ξυπνήσει και έχουν έρθει όλοι, πριν φτάσουν τα πρώτα ασθενοφόρα. Έχουν παρατάξει πάρα πολλά φορεία στην είσοδο στα επείγοντα. Αδειάζουν όσο γίνεται τη Βραχεία, να έχουν χώρο. Αρχίζουν να φτάνουν τα πρώτα φορεία», αναφέρει η ίδια.
Στη θέα των τραυματιών, ακόμη και οι ίδιοι οι επαγγελματίες υγείας, λυγίζουν. Ειδικά οι πιο άμαθοι:
«Στη Βραχεία έχουν αφήσει μόνο έναν νοσηλευτή. Ήταν η πρώτη του μέρα στο Τμήμα Επειγόντων. Μετά από δυο ώρες, κατέρρευσε. Του έβαλαν ορό, ήταν κι εκείνος υπό επίβλεψη πλέον. Μια Νοσηλεύτρια πήγε να καθίσει σε ένα αμαξίδιο να πάρει μια ανάσα κι έπεσε».
Τις εικόνες που αντικρίζουν γιατροί και νοσηλευτές στα Επείγοντα από τα βαριά τραύματα των επιβατών του μοιραίου τρένου, είναι πολύ δύσκολο να τις αντέξει άνθρωπος. Ακόμη κι αν έχει την εμπειρία και έχει λάβει την κατάλληλη εκπαίδευση.
Η ανάγκη, ωστόσο, υπερβαίνει την προσωπική δυσκολία και το προσωπικό συνεχίζει -εξωτερικά ατάραχο- τη δουλειά του.
Το επιστημονικό καθήκον, αλλά και το μεγαλείο της ψυχής τους να σωθούν ανθρώπινες ζωές νέων παιδιών, τους οπλίζουν με κουράγιο. Παραμένουν στις θέσεις τους και εκτελούν με άριστο τρόπο το έργο της παροχής πρώτων βοηθειών, σύμφωνα με την αυτόπτη – μάρτυρα:
«Μια ομάδα που παρέχει ψυχολογική υποστήριξη, ήταν από νωρίς εκεί. Νοσηλευτές, γιατροί, άπαντες παρόντες. Κι όλο έρχονταν φορεία… Δυο τραυματίες με πολλαπλά κατάγματα δεν άντεχαν τον πόνο, ούρλιαζαν και μας έσκιζαν την ψυχή. Το προσωπικό ήρεμο, απόλυτα λειτουργικό, με ταχύτητες τρελές, με διαύγεια απίστευτη, συντονίζονταν τόσο ομαλά. Είχαν μάθει τους τραυματίες με τα ονόματα τους και έδιναν οδηγίες με σαφήνεια. Και είχαν ήδη, 47 άτομα προς περίθαλψη ως εκείνη την ώρα», αναφέρει η κα. Μιχαντά.
Σκηνές από… ταινία
Οι συνοδοί των ασθενών που βρέθηκαν τυχαία στο Πανεπιστημιακό της Λάρισας τη στιγμή εκείνη, δεν πίστευαν ότι συμμετείχαν σε αυτό το απόκοσμο και αδιανόητο σκηνικό, το οποίο θύμιζε σκηνή από ταινία, όπως λέει η ίδια.
«Εγώ, και άλλη μια συνοδός, παρακολουθούσαμε σαν να βλέπαμε ταινία, σαν να μην πιστεύουν τα μάτια μας όσα βλέπαμε. Όσες ταινίες έχω δει με σχετικό περιεχόμενο, δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που συνέβαινε το βράδυ της Τετάρτης στο ΠΓΝΛ».
Σε λίγο φάνηκαν και οι πρώτοι γονείς των νέων παιδιών που επέβαιναν στο τρένο. Τραγικές φιγούρες, έμπαιναν στα ΤΕΠ του Νοσοκομείου καταφτάνοντας από κάθε γωνιά της Ελλάδας και αναζητούσαν με αγωνία ανάμεσα στους τραυματίες, να αντικρίσουν τα πρόσωπα των παιδιών τους. Να βεβαιωθούν ότι ζουν κι ότι είναι καλά.
«Γονείς να παίρνουν τηλέφωνο και να ψάχνουν τα παιδιά τους. Γονείς να είναι έξω από τα Επείγοντα και να τρελαίνονται από την αγωνία τους. Να καλούν τα παιδιά τους, να μην μπορούν να τα βρουν. Και στα φορεία, όλο νέα παιδιά. Όλοι μικρότεροί μου», λέει η Ματίνα Μιχαντά.
Λίγο πιο δίπλα, ένας νοσηλευτής, ο οποίος λίγο καιρό πριν βρισκόταν σε απεργία πείνας. Τώρα βοηθούσε με όλες του τις δυνάμεις.
«Μόνος του, είχε ταυτόχρονα ένα φορείο στο ένα χέρι και ένα αμαξίδιο στο άλλο και πήγαινε τους τραυματίες για εξετάσεις. Νοσηλεύτριες φρόντιζαν τα πάντα για τους τραυματίες και ερχόντουσαν και στη βραχεία να δουν αν χρειαζόμαστε κάτι. Νεαρός νοσηλευτής πήρε με στοργή μια γιαγιά μόνη της για εισαγωγή σε κλινική. Γιατροί όλων των ειδικοτήτων ήταν επί ποδός», λέει η συνοδός ασθενούς.
Τρίτο 24ωρο μετά από τις στιγμές αυτές κι ακόμη δεν μπορεί να διαχειριστεί μέσα της τα όσα είδε και έζησε, λέει η κα. Μιχαντά.
«Το σοκ είναι ακόμα μη διαχειρίσιμο για όσα είδα κι ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει. Αλλά η εικόνα όλου του προσωπικού του νοσοκομείου, που έτρεχε ασταμάτητα με απίστευτη ψυχραιμία και τέτοια αποτελεσματικότητα σε τόσο αντίξοες συνθήκες και σε ένα τέτοιο μακελειό, έχει κερδίσει τον αμέριστο θαυμασμό μου», καταλήγει η ίδια.
