Ο Ελληνας ζωγράφος Γιώργος Εγγονίδης, που κατάφερε να ξεχωρίσει στην καλλιτεχνική σκηνή του Αμβούργου, με τα έργα του να ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο, ξετυλίγει στην «Realnews» την ενδιαφέρουσα πορεία του.
Παιδί μεταναστών από τη βόρεια Ελλάδα, ο Γιώργος Εγγονίδης δεν εγκατέλειψε ποτέ το πάθος του για τη ζωγραφική και κατάφερε να ξεχωρίσει στην καλλιτεχνική σκηνή του Αμβούργου. Εχοντας πλέον το ατελιέ του στο ξενοδοχείο «Gastwerk», έχει κερδίσει το φιλότεχνο κοινό της Γερμανίας και όχι μόνο, με τα έργα του να κοσμούν ιδιωτικές συλλογές σε Ευρώπη, ΗΠΑ και Μέση Ανατολή. Λίγες ημέρες πριν παντρευτεί την αγαπημένη του Φελίτσια, ο Γ. Εγγονίδης μιλά στη Realnews για την αγάπη του για την τέχνη, που την έκανε επάγγελμα, αλλά και για την πρώτη του έκθεση στην Ελλάδα.
Με την απλότητα και την αμεσότητα που τον διακρίνει, ο Γ. Εγγονίδης θυμάται την πορεία του και μιλά για την ενασχόλησή του με τη ζωγραφική. «Βρίσκομαι στη Γερμανία από το 1983. Ημουν έξι χρόνια στη Στουτγκάρδη και το 1989 ήρθα στο Αμβούργο. Επειδή δεν γνώριζα κόσμο, δούλευα ως σερβιτόρος και παράλληλα ξεκίνησα το χόμπι μου, που ήταν η ζωγραφική. Επαγγελματικά ασχολούμαι από το 1996. Ξεκίνησα αρχικά να δουλεύω ως σερβιτόρος και τον υπόλοιπο χρόνο της ημέρας τον αφιέρωνα στη ζωγραφική. Εφτασα στο σημείο να δουλεύω τρεις ημέρες ως σερβιτόρος και τέσσερις να ασχολούμαι με τη ζωγραφική. Πλέον έχουν περάσει 28 χρόνια», σημειώνει.
Μαθήματα ζωγραφικής δίπλα στο κύμα
Αυτοδίδακτος στη ζωγραφική, ο Γ. Εγγονίδης θυμάται τον άνθρωπο που ξετύλιξε το νήμα της δημιουργίας και αποτελεί για εκείνον τον πρώτο του μέντορα. «Πριν φύγω για τη Γερμανία, στο χωριό Κορινό Πιερίας, απ’ όπου κατάγομαι, είχαμε έναν παππού που ζωγράφιζε πινακίδες. Πήγαινε στην παραλία και ζωγράφιζε. Παιδί τότε, με την παρέα μου παίζαμε μπάλα στην παραλία και θυμάμαι ότι άφηνα τους φίλους μου και πήγαινα στον παππού και τον παρακολουθούσα. Στην αρχή με έδιωχνε, γιατί ζωγράφιζε με λάδι καραβάκια, θαλασσογραφίες και φοβόταν μην του λερώσω με την άμμο τους πίνακες. Μέχρι που κατάλαβε ότι δεν ήθελα να παίξω και για να έχει ησυχία μού έδινε κι εμένα χρώματα και κάτι… μουτζούρωνα. Τον Φεβρουάριο του ’83, ο πατέρας μου, που δούλευε ήδη στη Γερμανία, ήρθε και πήρε όλη την οικογένεια για να μείνουμε μόνιμα εκεί. Οταν επέστρεψα στον Κορινό, το καλοκαίρι του 1984, με το που έφτασα στο χωριό, κατευθείαν πήγα στο σπίτι του παππού. Η γυναίκα του μου είπε ότι ο παππούς είχε πεθάνει, αλλά μου είχε αφήσει ένα δωράκι. Αυτό το δωράκι ήταν ένας πίνακας με έναν ζωγράφο στην παραλία και ένα μικρό παιδάκι δίπλα του. Από τότε ένιωσα ότι αυτό που μου άφησε αυτός ο άνθρωπος όφειλα να το συνεχίσω. Αυτόν τον πίνακα τον έχω στο σπίτι μου στον Κορινό. Για μένα ήταν σαν να μου άφησε αυτός ο άνθρωπος ολόκληρο βιβλίο, σαν να μου μίλησε μέσα από αυτό του το έργο», λέει.
Εργα του σε όλο το Αμβούργο
Μόνιμος κάτοικος Αμβούργου, ο Γ. Εγγονίδης νιώθει ότι οι κάτοικοι της πόλης αυτής τον αγάπησαν πραγματικά και τον στήριξαν. «Νιώθω πολύ τυχερός, οι Γερμανοί με αγάπησαν. Το Αμβούργο έχει πολλά ψηλοτάβανα νεοκλασικά σπίτια και εδώ ο κόσμος δεν βάζει στα παράθυρά του στόρια και κουρτίνες. Τα περισσότερα έργα μου τα παραδίδω εγώ στα σπίτια των αγοραστών και τα τοποθετώ στον τοίχο. Αν κάνω μια βόλτα με το αυτοκίνητό μου, μπορώ να δω μέσα σε αρκετά σπίτια έργα μου. Τα έργα αυτά είναι παιδιά μου και συνηθίζω να λέω πως στο Αμβούργο έχω 700 παιδιά και οι φίλοι μου γελούν. Ακόμα και σήμερα, τη ζωγραφική εξακολουθώ να την αντιμετωπίζω και να της συμπεριφέρομαι σαν να είναι για μένα χόμπι. Γιατί, αν το δω επαγγελματικά, ίσως να με χαλάσει. Και, τελικά, αυτό είναι που αρέσει και στον κόσμο που αγαπά και αγοράζει τα έργα μου», αναφέρει ο γνωστός ζωγράφος.
Η αγάπη του για την Ελλάδα, με τα ηλιόλουστα χρώματά της, είναι αυτή που τον έκανε να ξεχωρίσει. «Αυτό που αγαπώ πολύ είναι το μεγάλο μέγεθος στα έργα μου και το αφαιρετικό. Είμαι Ελληνας και, μέσα από τα μάτια μου, βγαίνει η Ελλάδα. Επιλέγω την παλέτα των χρωμάτων με τα οποία έχω μεγαλώσει. Το πορτοκαλί, που χρησιμοποιώ με μεγάλη συχνότητα στους πίνακές μου, βγαίνει μέσα από το ελληνικό ηλιοβασίλεμα, που αγαπώ πολύ. Τα χρώματά μου, αν και είναι δυνατά, έχουν μέσα τους αγάπη και αρμονία, φως και θετική ενέργεια. Αυτό είναι που τα κάνει ιδιαίτερα αγαπητά στη Γερμανία. Αν χρησιμοποιούσα τα χρώματα του τόπου στον οποίο ζω, τα έργα μου θα ήταν σκουρόχρωμα. Επειδή το χόμπι μου έγινε τελικά επάγγελμα, πάντα βρίσκω κάτι που γίνεται το χόμπι μου. Κάπως έτσι ξεκίνησε η ενασχόλησή μου με τη φωτογραφία, αλλά τελικά προχώρησα και με τη φωτογραφία επαγγελματικά. Ακόμα και σήμερα χρησιμοποιώ τη ζωγραφική για να με ξεκουράζει και έτσι θέλω να την αντιμετωπίζει και το κοινό που βλέπει και κατά συνέπεια αποκτά και τα έργα μου», δηλώνει ο Γ. Εγγονίδης.
Αν και εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες βιοπορίζεται από την καλλιτεχνική δημιουργία, ο Γ. Εγγονίδης εξακολουθεί να νιώθει μέσα του ρομαντικός αυτοδίδακτος καλλιτέχνης: «Για μένα στη ζωγραφική δεν υπάρχει λάθος ή σωστό. Σημασία έχει να υπάρχει έκφραση συναισθημάτων και σκέψεων. Οταν σταμάτησα να δουλεύω ως σερβιτόρος, σύχναζα σε καλλιτεχνικά στέκια, όπου οι δημιουργοί συνομιλούν και ανταλλάσουν σκέψεις. Με λύπη συνειδητοποίησα ότι με αυτά που έλεγαν ήθελαν να ενισχύσουν την τέχνη τους και το εγώ τους, για να δείξουν ότι ήταν ξεχωριστοί. Ηταν δήθεν, με αποτέλεσμα να έχω πρόβλημα με τον ίδιο μου τον εαυτό. Σταμάτησα τις επαφές και ένιωσα καλύτερα. Ακούγεται λίγο ναρκισσιστικό, αλλά είναι η πραγματικότητα. Λόγω της δουλειάς μου, είχα μάθει να ζω με κόσμο και να ανταλλάσσω σκέψεις με όλους τους ανθρώπους, από τον πιο απλό έως τον πιο διαβασμένο, και από όλους είχα κάτι να μάθω. Αυτός είναι και ο λόγος που θέλω να αποκτούν τα έργα μου άνθρωποι που καταλαβαίνουν τον πίνακα. Οταν έρχεται κάποιος στον χώρο που δουλεύω στο ξενοδοχείο “Gastwerk”, από την έκφρασή του καταλαβαίνω αν του αρέσει ο πίνακας ή όχι. Εχει τύχει να αρνηθώ να δώσω πίνακα σε άνθρωπο που, αν και είχε τα χρήματα να τον αγοράσει, ήταν αυτό που λέμε “δήθεν”. Τα έργα μου έχουν ταξιδέψει σε όλα τα μέρη του πλανήτη, από τη Νέα Υόρκη και το Ντουμπάι έως τη Μαγιόρκα».
Κοινωνικές αναζητήσεις
Μέσα από το έργα του αναδύεται το ελληνικό φως, αλλά παράλληλα ο Γ. Εγγονίδης δημιουργεί τόσο με τα πινέλα του όσο και με digital τεχνικές, που καλύπτουν μια μεγάλη θεματολογία και κοινωνικά ζητήματα. Μάλιστα, η έκθεση με τίτλο «Compositions» στο «Gastwerk», με θέμα το προσφυγικό, είχε λάβει μεγάλη δημοσιότητα στη Γερμανία. «Υπάρχουν φορές που ζωγραφίζω κάτι γιατί με απασχολεί έντονα εσωτερικά. Το κάνω για μένα. Ειδικά όταν ζωγραφίζω στην Ελλάδα, κάνω πίνακες που έχουν έντονα κοινωνικά θέματα. Κάποτε ίσως, όταν ωριμάσει αυτό, θα κάνω μια μεγάλη θεματική έκθεση που θα έχει λόγο ύπαρξης», λέει ο Γ. Εγγονίδης.
Γάμος στο Αμβούργο, γλέντι στον Κορινό
Ο καταξιωμένος καλλιτέχνης είναι έτοιμος να ντυθεί γαμπρός στο πλευρό της επί 13 χρόνια συντρόφου του, Φελίτσια, στις 23 Φεβρουαρίου, με πολιτικό γάμο στο Αμβούργο. «Η Φελίτσια είναι Γερμανίδα και ζούμε ήδη σαν παντρεμένοι, είμαστε μαζί σε χαρές και λύπες. Το Πάσχα, που είχε έρθει ο πατέρας της στο Αμβούργο, τον ρώτησα αν μου τη δίνει για γυναίκα μου. “Γιατί δεν ρώτησες εμένα;” μου είπε η Φελίτσια. Της απάντησα ότι είμαι παραδοσιακός. Ο γάμος θα γίνει εδώ, γιατί, παρότι υπήρχε σκέψη να γίνει στην Ελλάδα, λόγω γραφειοκρατίας το απορρίψαμε. Το γλέντι θα γίνει όμως στην Ελλάδα, στον Κορινό, παρέα με καλούς φίλους». Η πρώτη του ατομική έκθεση στην Ελλάδα θα πραγματοποιηθεί στην Ανδρο. «Ετοιμάζομαι να πραγματοποιήσω την πρώτη μου έκθεση στην Ελλάδα, στην Ανδρο, σε έναν εκπληκτικό χώρο ενός καλού μου φίλου και θα έχει φιλανθρωπικό σκοπό. Με τα έσοδα θα αγοράσουμε απαραίτητα είδη για να βοηθήσουμε οικογένειες που έχουν ανάγκη. Στη συνέχεια εύχομαι να ακολουθήσουν και άλλες εκθέσεις στην Ελλάδα», καταλήγει.
Δείτε εδώ και εδώ το δημοσίευμα
