Τι “σκοντάφτει” στην Επιστημονική Επιτροπή
Την άποψη ότι η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 έτη χωρίς μεταβατική περίοδο καταστρατηγεί την αρχή της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης του ασφαλισμένου διατυπώνει η Επιστημονικής Υπηρεσίας της Βουλής στην έκθεσή της για το πολυνομοσχέδιο.
Η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής σημειώνει πως με τις προτεινόμενες διατάξεις αυξάνεται κατά 2 έτη το κατά περίπτωση όριο ηλικίας συνταξιοδότησης για όσους θεμελιώνουν δικαίωμα συνταξιοδότησης από την από την 1η Ιανουαρίου 2013 δίχως να προβλέπεται κλιμάκωση της αύξησης με μεταβατική ρύθμιση. Υπογραμμίζεται δε πως με τους ν. 3863/2010 και 3865/2010 διασφαλίσθηκε η νόμιμη προσδοκία όσων πληρούσαν τις προϋποθέσεις για απόληψη συντάξεων βάσει προγενέστερων νομοθετικών ρυθμίσεων «ιδίως διά μεταβατικών ρυθμίσεων».
Στο ίδιο πλαίσιο η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής στην έκθεσή της για το πολυνομοσχέδιο υπογραμμίζει πως υπό το φως τόσο της πρόσφατης νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας ΣτΕ 668/2012 όσο και της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου θα πρέπει να σταθμισθεί αν οι προτεινόμενες περικοπές συντάξεων και αποδοχών διαταράσσουν τη δίκαιη ισορροπία που πρέπει να υφίσταται μεταξύ αφενός της προσβολής της σύνταξης και του μισθού ως περιουσιακών αγαθών, και αφετέρου του δημόσιου συμφέροντος, καθώς και εάν όλες οι προτεινόμενες περικοπές οδηγούν σε πτώση του βιοτικού επιπέδου των συνταξιούχων και μισθωτών τέτοια, που θα συνιστούσε προσβολή της αξιοπρέπειάς τους.
Αντίθετη με το Σύνταγμα η κατάργηση εν ενεργεία συλλογικής σύμβαση εργασίας
Αντίθετη με το Σύνταγμα και τη Διεθνή Σύμβαση Εργασίας θεωρεί η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής και τη διάταξη που περιλαμβάνεται στο πολυνομοσχέδιο και καθορίζει το ύψος του κατώτατου ορίου αποδοχών καταργώντας τη συλλογική αυτονομία ξεκαθαρίζοντας πως συλλογική σύμβαση εργασίας δεν μπορεί να τροποποιηθεί ή να καταργηθεί με τυπικό νόμο.
Στην έκθεση της Επιτροπής σημειώνεται πως το ζήτημα της σχέσης μεταξύ νομοθετικής εξουσίας και συλλογικής αυτονομίας, δηλαδή το ζήτημα, σε ποιο μέτρο είναι δυνατόν ο νομοθέτης να περιορίζει την ελευθερία σύναψης συλλογικών συμβάσεων, είναι από τα φλέγοντα ζητήματα, που έχουν απασχολήσει τη νομολογία και τη θεωρία.
Όπως τονίζεται το άρθρο 22 παρ. 2 του Συντάγματος υπό τη συνδυασμένη μάλιστα ερμηνεία του με το άρθρο 23 παρ. 1 περιορίζει την παντοδυναμία του νομοθέτη, καθόσον αφορά τη συλλογική αυτονομία και η συλλογική διαπραγμάτευση οφείλει να αναγνωρισθεί ως ο κύριος ρυθμιστικός παράγων των εργασιακών σχέσεων. Τα ανωτέρω δε ενισχύονται από τις διατάξεις της Διεθνούς Σύμβασης Εργασίας.
Η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής υπογραμμίζει πως η συλλογική αυτονομία υποχωρεί υπέρ της αποκλειστικής πολιτειακής ρύθμισης μόνον εφόσον συντρέχουν ειδικοί λόγοι, ενώ, εφόσον υπάρχει συλλογική σύμβαση εργασίας, αυτή δεν μπορεί να τροποποιηθεί ή να καταργηθεί με τυπικό νόμο. Στο σημείο αυτό σημειώνει πως με την προτεινόμενη διάταξη καταργούνται ρυθμίσεις, οι οποίες προβλέπονται στην ισχύουσα 15.7.2010 Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.
Η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής θέτει όμως και θέμα πλημμελούς διατύπωσης κα θέτει ερωτήματα και για τις αποζημιώσεις απόλυσης. Όπως σημειώνει εν προκειμένω, τίθεται το ερώτημα εάν η μείωση της αποζημίωσης, λόγω
τήρησης της προθεσμίας προειδοποίησης, αφορά μόνο στην αποζημίωση του ν. 2112/1920 ή και την πρόσθετη αποζημίωση που θα οφείλεται στους μισθωτούς οι οποίοι έχουν ήδη συμπληρώσει προϋπηρεσία άνω των 17 ετών.
Η Υπηρεσία ζητά διευκρίνηση στο «εάν σε υπάλληλο με προϋπηρεσία 28 ετών, ως προς τον οποίο τηρείται η προθεσμία προειδοποίησης, θα οφείλεται αποζημίωση 10 μηνών 12 +8 = 20/2 =10 ή 14 μηνών 12/2 = 6 +8 = 14», σημειώνει μάλιστα πως «ενόψει του ότι η μη καταβολή της πλήρους αποζημιώσεως οδηγεί σε ακυρότητα της καταγγελίας, θα ήταν ίσως σκόπιμο να διευκρινισθεί ποιο ακριβώς τμήμα της αποζημίωσης απομειώνει η τήρηση της προειδοποίησης».
Πηγή: sofokleous10.gr
