Νικολόπουλος: Παραμένουν επίκαιρες οι παρακαταθήκες του Κων. Καραμανλή
“40 χρόνια μετά παραμένουν επίκαιρες οι παρακαταθήκες του Κων. Καραμανλή. Η σημερινή ηγεσία είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει αυτό το παράδειγμα, να κοπιάσει και να ματώσει” αναφέρει ο Νίκος Νικολόπουλος σε άρθρο του για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και διερωτάται: “Είμαστε περήφανοι όσοι αισθανόμαστε «Καραμανλικοί» σε σχέση με την μνημονιακή κυβερνητική πολιτική;”
Ακολουθεί αναλυτικά το άρθρο:
«Σε στιγμές που οι πολίτες κρατούν την ανάσα τους και η ιστορία σηκώνει την πένα από το χαρτί και περιμένει, αμήχανη και αυτή, τη συνέχεια. Τότε που η απόφαση, η δύναμη και η θέληση ενός ανθρώπου, χαράζει αποφασιστικά την μοίρα ενός λαού.
Αυτή η στιγμή που η χώρα μας κράτησε την ανάσα της, ήταν η νύχτα της 23 Ιουλίου 1974.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, προετοίμαζε τον εαυτό του για την στιγμή αυτή, χρόνια πολλά. Σμίλευε υπομονετικά τη θέλησή του, χαλύβδινε την αποφασιστικότητά του, εξασκούσε την εγκράτειά του, μελετούσε, σχεδίαζε, οραματιζόταν, ονειρευόταν, το μέλλον της πατρίδας. Πρώτος ο Καραμανλής – ο πολιτικός που έζησε την εθνική διχόνοια, την μικρασιατική καταστροφή, τα ταραχώδη χρόνια που οδήγησαν στην δικτατορία – έδειξε τον δρόμο της υπέρβασης και της Εθνικής συμφιλίωσης.
Πρώτος οραματιστής και ταυτόχρονα πραγματιστής Ηγέτης, κατανόησε πως η ουσία της πολιτικής πρέπει να στοχεύει στην… επόμενη γενιά. Με βάση αυτή την μεγάλη διδαχή στην σκέψη μου βρίσκονται σήμερα τα παιδιά των 5 ή των 15 ετών. Οι έφηβοι που μόλις πριν λίγες μέρες, έλαβαν το διαβατήριο για την ανώτατη εκπαίδευση. Όλοι εκείνοι οι νέοι, που είτε εδώ, είτε στις εσχατιές της πατρίδας, θα ήθελαν να μείνουν και να προκόψουν εδώ στον τόπο τους και όχι σε ξένους τόπους. Και αγωνίζονται γι’ αυτό, κάνοντας όνειρα.
Είναι πλέον κατάλληλη στιγμή για να φέρουμε «προ οφθαλμών» το
όραμα, τη δράση και τις πολιτικές παρακαταθήκες του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Και στην συνέχεια στεκόμενοι με ευθύνη και σεβασμό απέναντι στη νέα γενιά, να τους πούμε πως οι προκλήσεις τώρα είναι ακόμα πιο μεγάλες και πολυσύνθετες.
Η Ελλάδα και οι Έλληνες δυστυχώς και πάλι είναι σήμερα ο σπαραγμένος και φτωχός τόπος, εξαιτίας των υποτελών και μνημονιακών πολιτικών. Η Ελλάδα προδόθηκε και παραδόθηκε στους «γύπες» των αγορών, των κερδοσκόπων, των funds κ.α. αρπακτικών των ξένων δανειστών – δυναστών.
Σήμερα γιορτή για την «γενέθλια» ημέρα της Δημοκρατίας. Είναι γιορτή της ανανεωμένης ελπίδας και του καινούργιου ξεκινήματος. Επιζητούμε και θέλουμε ένα νέο ξεκίνημα στο ταξίδι που άρχισε πριν 40 χρόνια.
Η Δημοκρατία καθώς και η Ευρώπη που βιώνουμε σήμερα δεν έχει καμία σχέση με εκείνη που οραματίστηκε και αγωνίστηκε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Δεν ζούμε στην γη της επαγγελίας… αυτήν επιζητούμε και προς αυτήν ξεκινάμε να πάμε…
Ξεκινάμε με «πυξίδα» τις παρακαταθήκες του Εθνάρχη μας με σκοπό να φθάσουμε στον τελικό προορισμό που δεν είναι άλλος από μία Δημοκρατική ευημερούσα Ελλάδα σε μία ανθρωποκεντρική και ειρηνική Ευρώπη.
Γιορτάζουμε την 40η επέτειο της επαναφοράς της Δημοκρατίας στον τόπο που την γέννησε. Ωστόσο οι προκλήσεις με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωποι, μας υπενθυμίζουν ότι το έργο μας δεν έφερε τους «γλυκείς καρπούς» που θέλαμε και το όραμα μας, για μία Ευρώπη της Αλληλεγγύης και της προόδου, μετετράπη σε «εφιάλτη».
Πιστεύω πως εάν ζούσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα βροντοφώναζε πως αυτή η Ευρώπη των αγορών και της μισανθρωπίας δεν είναι ο χώρος που αγωνίστηκε για να μας φέρει να ζήσουμε. Μαζί με εκείνον το ίδιο φωνάζουν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες. Πρέπει άμεσα να γυρίσουμε την πλάτη μας και ταυτόχρονα πρέπει να γίνει τώρα μία νέα ουσιαστική φυγή προς τα εμπρός. Ακόμα και αν χρειαστούν συγκρούσεις και θυσίες.
Το αύριο ανήκει σε εκείνους, που αναλαμβάνοντας το ρίσκο μιας συνολικής ρήξης, ανοίγουν πρώτοι την πόρτα στο μέλλον.
Η αποκατάσταση και η εμπέδωση της Δημοκρατίας υπήρξε έργο του Ελληνικού Λαού. Επιτεύχθηκε όμως, με πρωταγωνιστική συμμετοχή, με θυσίες και με κόπους, πολιτικών ανδρών του αναστήματος του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Προσωπικοτήτων, που ήσαν ικανοί να εμπνεύσουν και να συγκινήσουν τους πολίτες.
Ηγετών που μπορούσαν χωρίς τις «πλάτες» των ξένων και ντόπιων δανειστών και νταβατζήδων, χωρίς ισχυρές «επικοινωνιακές ενέσεις» να αφουγκραστούν, να αναζητήσουν και να κάνουν το καινούριο, με τομές, ρήξεις και ανατροπές.
Να «παρασύρουν» τους πολίτες στο δικό τους ταξίδι. Να τους πείσουν!!
Να μοιραστούν το δικό τους όραμα.
Πολιτικών προσώπων που προσέφεραν όλο τους το είναι και κατέθεσαν τα αισθήματα τους, την σοφία τους και το μόχθο τους στην έντιμη και γόνιμη εξυπηρέτηση των εθνικών και των λαϊκών κοινών συμφερόντων. Και αν η έμπονη υπόδειξη, ότι η σημερινή Ηγεσία είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει αυτό το παράδειγμα, να κοπιάσει και να ματώσει, αποτελεί ενοχλητική υπόμνηση, τότε ποιο μπορεί να είναι το όραμα της σύγχρονης πολιτικής κοινότητας; Μαζί σε αυτή την νέα έξοδο από τον τόπο της δουλείας και της δυστυχίας είναι τα νέα παιδιά που σήμερα δεν διακατέχονται από σύνδρομα του παρελθόντος. Κάνουν λάθος όσοι μιλούν για μια «απολίτικη» γενιά. Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για μια γενιά που είναι έτοιμη να συνταχθεί και να αγωνιστεί δίπλα σε εκείνους τους πολιτικούς που θα μιλήσουν στην γλώσσα της, θα κατανοήσουν τις ανάγκες της και – σαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τότε – θα οραματιστούν τώρα, την Ελλάδα του 2030».
