Επίθεση στον Γιάνη Βαρουφάκη έκανε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, με αφορμή τις αναφορές του πρώτου στον Real fm 97,8 και στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου σχετικά με την κριτική που του άσκησε για τα πεπραγμένα του στην πρώτη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κ. Λαφαζάνης κατηγορεί τον κ. Βαρουφάκη ότι «υπεκφεύγει για να μην αναγνωρίσει ευθέως το μνημονιακό έγκλημα του».
Σημειώνει για τον ίδιο ότι «συνθηκολογώντας με την τρόικα, υπέγραψε τέλη Φεβρουαρίου την επέκταση της δανειακής Σύμβασης του δεύτερου μνημονίου του Σαμαρά, το οποίο ως ΣΥΡΙΖΑ τότε καταγγέλλαμε και την υπέγραψε με όλους τους αποικιακούς μνημονιακούς όρους που την συνόδευαν, τα σκληρά προαπαιτούμενα που ακολουθούσαν την εκκρεμούσα αξιολόγηση και την επιστολή στον Βίζερ του Eurogroup που σφράγιζε την συνθηκολόγηση του».
Ο κ. Λαφαζάνης τονίζει ότι «τα μνημόνια δεν τεμαχίζονται σε καλά τμήματα και κακά τμήματα τους. Το τοξικό τμήμα του μνημονίου δεν ήταν απλώς το 30% και το υπόλοιπο ήταν καλό», ενώ χαρακτηρίζει «επιζήμιο δίδυμο» τους Αλέξη Τσίπρα και Γιάνη Βαρουφάκη για τις συμφωνίες που ακολούθησαν.
Ολόκληρη η δήλωση του Παναγιώτη Λαφαζάνη
Ο Γ. Βαρουφάκης προσπαθεί ματαίως να υπεκφύγει και να στρεψοδικήσει για να πέσει όσο το δυνατόν στα μαλακά. Αυτό που διέπραξε είτε στις 20 Φλεβάρη του 2015 θέλει είτε στις 24 Φλεβάρη τον βολεύει καλύτερα, δεν ήταν απλώς ένα λάθος. Ήταν ένα ανεπίτρεπτο έγκλημα σε βάρος του τόπου και του λαού μας, το οποίο ερχόταν σε ευθεία αντίθεση με την πιο θεμελιώδη δέσμευση της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ: Να καταργήσει τα μνημόνια και όχι να σπεύσει, μόλις ανέλαβε, να τα προσυπογράψει, να τα ανανεώσει και να τα επεκτείνει.
Ο Γ. Βαρουφάκης συνθηκολογώντας με την τρόϊκα υπέγραψε τέλη Φεβρουαρίου την επέκταση της δανειακής Σύμβασης του δεύτερου μνημονίου του Σαμαρά, το οποίο ως ΣΥΡΙΖΑ τότε καταγγέλλαμε και την υπέγραψε με όλους τους αποικιακούς μνημονιακούς όρους που την συνόδευαν, τα σκληρά προαπαιτούμενα που ακολουθούσαν την εκκρεμούσα αξιολόγηση και την επιστολή στον Βίζερ του Eurogroup που σφράγιζε την συνθηκολόγηση του.
Σε εκείνη την φάση η Αριστερή Πλατφόρμα είχε με δημόσια σκληρή ανακοίνωση της αλλά και στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ που η ίδια συγκάλεσε, καταγγείλει τον Γ. Βαρουφάκη και τον Τσίπρα για το ανοσιούργημα και είχε τονίσει ότι θα έριχνε την κυβέρνηση αν η τελευταία έφερνε στη Βουλή, ως όφειλε, την επέκταση της δανειακής Σύμβασης του Σαμαρά για κύρωση.
Τότε, λοιπόν, Τσίπρας-Βαρουφάκης για να αποφύγουν την εξευτελιστική πρόωρη πτώση της κυβέρνησης αλλά και το ειδικό Δικαστήριο, όπως νόμιζαν, εκβίασαν όλη τη νύκτα λήξης της προθεσμίας υπογραφής, τον Πρόεδρο του Νομικού Συμβουλίου του κράτους να υπογράψει παράνομη γνωμοδότηση, που τελικά έκανε, με την οποία έκρινε ότι αρκούσε η υπογραφή του Υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη για να νομιμοποιηθεί η συνέχιση από τον ΣΥΡΙΖΑ του δεύτερου μνημονίου.
Κατά τ’ άλλα οι δικαιολογίες που φέρνει ο Γ. Βαρουφάκης για την υπογραφή του στα μνημονιακά έγγραφα είναι ανάλογες με εκείνες που επικαλέστηκε αργότερα ο Αλ. Τσίπρας για να συνομολογήσει ταπεινωτικά το καταστροφικό τρίτο μνημόνιο.
Το τραγικό είναι ότι ο χρόνος της απαράδεκτης επέκτασης της δανειακής Σύμβασης του 2ου μνημονίου όχι μόνο δεν αξιοποιήθηκε για την ενδεχόμενη έξοδο από την αποικιακή πρόσδεση της χώρας αλλά οδήγησε ευθέως στο 3ο μνημόνιο.
Τέλος Γ. Βαρουφάκη, αν και θα επανέλθω, τα μνημόνια δεν τεμαχίζονται σε καλά τμήματα και κακά τμήματα τους. Το τοξικό τμήμα του μνημονίου δεν ήταν απλώς το 30% και το υπόλοιπο ήταν καλό. Αντιθέτως τα μνημόνια στο σύνολο τους εκφράζουν ενιαίο προσανατολισμό και συνιστούν συμφωνίες πολιτικής και οικονομικής παράδοσης, υποδούλωσης και καταλήστευσης της χώρας, χωρίς ημερομηνία λήξης, αν δεν ανατραπούν.
Τσίπρας – Βαρουφάκης απετέλεσαν στην πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ένα άκρως επιζήμιο δίδυμο, που ασφαλώς ο Αλ. Τσίπρας είχε την πρώτη καταστροφική ευθύνη.
Μπροστά στις κάλπες το δίλημμα δεν είναι Τσίπρας ή Μητσοτάκης μαζί με τις παραφυάδες του συστήματος νεοαποικιοποίησης της χώρας.
Το ζητούμενο στις εκλογές είναι να καταδικασθούν οι πολιτικές μνημονιακής και δήθεν «μεταμνημονιακής» υποδούλωσης και λιτότητας, μαζί με όλες τις δυνάμεις, ανεξαρτήτως προσήμου, που δεν προτείνουν τις απαιτούμενες ριζοσπαστικές ανατροπές για να απαλλαγούμε από την θηλιά της εκμετάλλευσης και της διάλυσης της χώρας.
